…καταστροφικοί ρυθμοί

Ξεκινάω από ένα εντελώς τυχαίο περιστατικό που συνέβη πριν μερικές ημέρες σε γνωστό εμπορικό κατάστημα στο κεντρικότερο δρόμο της πόλης του Κιλκίς, την 21^η Ιουνίου.

Κλήθηκα λοιπόν από τον κιλκισιώτη καταστηματάρχη να συνδράμω ώστε να συνεννοηθεί με 5-6 πελάτες οι οποίοι ήταν Ιταλοί. Στην συνέχεια προστέθηκαν άλλοι 5-6 συμπατριώτες τους και όπως μου είπαν υπήρχαν άλλοι τόσοι που έκαναν βραδινή βόλτα στο Κιλκίς, δυστυχώς μόνοι τους.

Έμαθα ότι βρισκόντουσαν στο Κιλκίς συμμετέχοντας σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα που υλοποιούσε κιλκισιώτικη εταιρία σε σχέση με τον εθελοντισμό και στο οποίο συμμετείχαν εκτός της Ελλάδας και της Ιταλίας η Ισπανία, η Ρουμανία, η Κύπρος και άλλες χώρες.

Βέβαια η απορία μου παραμένει ακόμη γιατί ένα τέτοιο, κατά την γνώμη μου σημαντικό γεγονός, το μαθαίνει τυχαία ένας δημοσιογράφος. Πιστεύω ότι οι διοργανωτές θα έχουν τους λόγους τους για να αποφεύγουν την δημοσιότητα αν και κατάλαβα πλέον γιατί το κάνουν, διότι το φαινόμενο αυτό στο Κιλκίς αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και όχι μόνον είναι σύνηθες. Εγώ τουλάχιστον εάν είχα φιλοξενούμενους στην πόλη μου δεν θα τους άφηνα να τριγυρνάν σαν την άδικη κατάρα μόνους τους δίχως την συνοδεία κάποιου τοπικού συνοδού.

Εκμεταλλεύτηκα βέβαια την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί τους και να καταγράψω τις απόψεις τους σε σχέση με τον εθελοντισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα τους την γειτονική μας Ιταλία. Συμφωνήσαμε απόλυτα ότι το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες ενθαρρύνουν τον εθελοντισμό ακόμη και μέσα από χρηματοδοτούμενα ευρωπαϊκά προγράμματα αποδεικνύει περίτρανα ότι συνειδητά χρησιμοποιούν τις εθελοντικές οργανώσεις για να καλύψουν το κενό που οι ίδιοι δημιουργούν όσον αφορά την ευαισθητοποίηση του κανονικού κράτους το οποίο προγραμματισμένα συρρικνώνουν.

Εξ’ ορισμού ο εθελοντισμός στην αρχική – ιδρυτική του έννοια θα πρέπει να λειτουργεί επικουρικά – συμπληρωματικά στο συνεχώς αυξανόμενο κοινωνικό κράτος. Η συμπεριφορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο και δυστυχώς πιστεύω ότι αποτελεί και στόχο τους.

Βεβαίως είμαστε υπέρ του εθελοντισμού με την πραγματική ουσιαστική έννοια του όρου. Εδώ τίθεται σήμερα το επίκαιρο ερώτημα, πώς επιβιώνει ο εθελοντής διότι δεν είναι δυνατόν να μπορεί να συνδράμει με όποια μορφή απαιτηθεί ανάλογα με την εξειδίκευσή του σε κανέναν παθόντα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου σε λίγο θα αναπτύξουν κίνημα εθελοντών να συνδράμουν τους εθελοντές.

Συνεχίζω με το τραγικό γεγονός των αυτοκτονιών. Όπως μου διηγήθηκε ένας εκ των ιταλών συνομιλητών μου πριν λίγες ημέρες αυτοπυρπολήθηκε κάτοικος του Παλέρμου της Ιταλίας διότι ο καινούργιος ιδιοκτήτης της κατοικίας του, που την απέκτησε μέσα από πλειστηριασμό για χρέη προς την τράπεζα τού αρνήθηκε ακόμη και να του το ενοικιάσει. Μιλάμε για μία οικία αξίας περίπου 120.000 € και πουλήθηκε για 25.000 €. Όσο δηλαδή ήταν το χρέος του αυτόχειρα προς την ιταλική τράπεζα. Οι οικείοι του, σύζυγος και παιδιά υπέστησαν εγκαύματα βαριάς μορφής στην προσπάθεια να σβήσουν την φωτιά.

Κλείνοντας ο φίλος ιταλός «μου την είπε» αναφερόμενος στο πολίτευμα της Δημοκρατίας. Αφού ευχαρίστησε την Ελλάδα που μεταξύ των άλλων προσέφερε την Δημοκρατία σε όλο τον πλανήτη εξέφρασε την άποψη ότι ήρθε ο καιρός να τροποποιήσουμε ορισμένα πράγματα ώστε να διασφαλιστεί η με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια του πολιτεύματος της Δημοκρατίας με όλα του τα προτερήματα και όλα τα μειονεκτήματά του.

Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι ο φίλος ιταλός περιέγραψε ακριβώς τις δικές μου σκέψεις σε σχέση με την εφηρμοσμένη δυτική δημοκρατία και πολιτισμό σαν συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Είπε λοιπόν κλείνοντας και με αυτό κλείνω κι εγώ, ότι «το αρχαίο ελληνικό πνεύμα είχε στο κέντρο τον άνθρωπο και πέριξ αυτού όλα τα άλλα. Το σημερινό σύστημα έχει στο κέντρο την τεχνολογία – το κέρδος και γύρω από αυτό τον άνθρωπο να χορεύει, κυρίως σήμερα, σε ξέφρενους καταστροφικούς ρυθμούς». Φυσικά για όλα αυτά υπάρχουν εξηγήσεις.