Ομολογώ πως τρόμαξα διαβάζοντας την καταγγελία των δύο συνηγόρων (Αλέκα Ζορμπαλά, Ιωάννα Κούρτοβικ) των εννέα Τούρκων και Κούρδων που συνελήφθησαν και αντιμετωπίζουν βαριές κατηγορίες. Αυτά που αναφέρονται στη δήλωσή τους, αν ισχύουν, είναι κόλαφος για την αστυνομία, την κυβέρνηση που είναι η εποπτεύουσα αρχή και τη Δικαιοσύνη.

Λένε συγκεκριμένα: «Οι 9 οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα 30 ώρες μετά τη σύλληψή τους παρουσιάζοντας σημάδια άγριας κακοποίησης, φέροντας εμφανή τραύματα στο κεφάλι, στο πρόσωπο και στην περιοχή των ματιών, ενώ ο γηραιότερος εξ αυτών έφερε ράμματα στο κεφάλι».

Σύμφωνα με την καταγγελία των δύο συνηγόρων, η αστυνομία δεν επικαλέστηκε δυναμική αντίσταση κατά τη διάρκεια της σύλληψης -σύνηθες επιχείρημα των μηχανισμών όταν ξεπερνούν τα όρια- αλλά υποστήριξε ότι οι εννέα Τούρκοι αυτοτραυματίστηκαν!

Πώς όμως έγινε αυτό και πότε έγινε, αφού οι συλληφθέντες ήταν πισθάγκωνα δεμένοι και υπό συνεχή επιτήρηση όλο το διάστημα πριν οδηγηθούν στον εισαγγελέα; Επιστρέφουμε ολοταχώς (μήπως δεν φύγαμε ποτέ;) στον παλιό κακό καιρό, τότε που οι αστυνομικές αρχές χρησιμοποιούσαν αποκρουστικές ανακριτικές μεθόδους για να εξασφαλίσουν μαρτυρίες και ομολογίες; Υπάρχει όμως και συνέχεια, ίσως πιο απαράδεκτη.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι την εμφανή κακοποίηση αγνόησαν τόσο η εισαγγελική όσο και η ανακριτική αρχή, παρά την επισήμανση των συνηγόρων, θεωρώντας πως δεν τους αφορά! (Ενα θαυμαστικό δεν φτάνει σίγουρα.)

Για να καταλάβω: Οδηγούνται ενώπιον της εισαγγελικής και ανακριτικής αρχής 9 ύποπτοι για τρομοκρατία με εμφανή τραύματα και οι αρμόδιοι παράγοντες δεν αισθάνονται την ανάγκη να εξετάσουν αν αυτά προήλθαν από αυτοτραυματισμό (εκδοχή της αστυνομίας) ή από βασανιστήρια (εκδοχή των συνηγόρων);

Αν έχει βάση η εκδοχή του αυτοτραυματισμού, η ευθύνη της αστυνομίας είναι προφανής επειδή δεν φρόντισε να αποτρέψει μια πράξη που θα λειτουργούσε δυσφημιστικά για την ίδια. Σ’ αυτή την περίπτωση ο λόγος ανήκει στην ηγεσία της αστυνομίας και στον προϊστάμενο υπουργό. Αν έχει βάση η εκδοχή των βασανιστηρίων, τότε η Δικαιοσύνη είναι υποχρεωμένη να διατάξει έρευνα για να εντοπιστούν οι αυτουργοί (φυσικοί και ηθικοί).

Είπαμε, θέλουμε η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή όταν κρίνει τους ανθρώπους και να μην υπολογίζει την κοινωνική θέση τους, την οικονομική κατάστασή τους, τις διασυνδέσεις τους και την επιρροή τους στο πολιτικό σύστημα. Δεν τη θέλουμε τυφλή όταν μπροστά της διαπράττονται σοβαρά αδικήματα.

Εκτός αν ήδη έχει εκδώσει απόφαση, πιστεύοντας ακραδάντως ότι οι ύποπτοι και κατηγορούμενοι είναι ένοχοι. Τότε όμως καταστρατηγείται βάναυσα μια βασική αρχή του κράτους δικαίου: το τεκμήριο της αθωότητας, το οποίο ισχύει ακόμη και αν οι κατηγορούμενοι έχουν ομολογήσει.

Κάτι που δεν συμβαίνει εδώ, αφού οι εγκαλούμενοι αρνούνται ότι έχουν σχέση με όσα τους καταλογίζουν οι αστυνομικές αρχές. Με αυτή τη λογική δεν έχει νόημα να δικαστούν. Ας τους κλείσουμε κατευθείαν στη φυλακή για να γλιτώσουμε χρήμα και να κερδίσουμε χρόνο.

Ανάγωγα

Νέο ειδικό δικαστήριο για τον Τσίπρα. Το τρίτο. Δουλειές με φούντες για τους γιαλαντζί εισαγγελείς. Με αφορμή τη συμφωνία για πώληση μέρους των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ ο τομεάρχης Ενέργειας της ΔΗΣΥ Γ. Μανιάτης δήλωσε: «Οι ευθύνες τους, εκτός από πολιτικές, είναι πια και αποδεδειγμένα ποινικές, για τις οποίες να είναι βέβαιοι ότι θα λογοδοτήσουν».

Αποδεδειγμένα ποινικές ευθύνες; Περίεργο. Πότε απαγγέλθηκαν κατηγορίες; Πότε έγινε η δίκη; Συνεδρίασε σε κάποιο άπαρτο βουνό το λαϊκό δικαστήριο και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως ξέρει ο κ. Μανιάτης τις ποινές που επιβλήθηκαν; Ισόβια ή εκτέλεση; Οταν το μίσος τυφλώνει…

Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών