Οι συζητήσεις στη Βουλή αφορούν το «λόγον διδόναι», το κύριο γνώρισμα της δημοκρατίας από την εποχή της επινόησής της. Αφορούν την υποχρέωση των πολιτικών να λογοδοτούν σε όσους τους εκλέγουν, να τους ενημερώνουν με ειλικρίνεια και σαφήνεια, δηλαδή με όσο το δυνατόν λιγότερα σοφίσματα και πυροτεχνήματα. Η υποχρέωση αυτή δεν αφορά αποκλειστικά όσους ασκούν την εξουσία, αλλά και την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα.

Υπηρετείται άραγε αυτή η ανάγκη από τις κοινοβουλευτικές συζητήσεις, όπως τις έχουμε συνηθίσει; Η καταφατική απάντηση προϋποθέτει την εξαιρετική μεγαλοθυμία των πολιτών, όσων τέλος πάντων παρακολουθούν τις αντιπαραθέσεις στη Βουλή, που για ποικίλους λόγους δεν πρέπει να είναι πολλοί. Ενα μέτρο για να κρίνουμε μας το προσφέρει η αξιολόγηση των συζητήσεων από τους επικοινωνιάρχες των κομμάτων, οι οποίοι σπεύδουν να δώσουν το σκορ πριν καν ολοκληρωθεί η αναμέτρηση (με τον ίδιο τρόπο που η απάντηση κάθε κόμματος στις ανακοινώσεις των άλλων σχημάτων διοχετεύεται στη μικρή μας αγορά σχεδόν ταυτόχρονα με τις εν λόγω ανακοινώσεις): «Τους σκίσαμε! Πέντε – μηδέν!» «Ο αρχηγός μας τσάκισε τον αρχηγό τους». «Δεν είχαν πού να κρυφτούν!».

Το κάνουν άραγε για να δώσουν γραμμή στα φιλικά τους Μέσα; Περιττό. Τα Μέσα έχουν τη δική τους στρατευμένη βιασύνη και αναδεικνύουν νικητές και ηττημένους βάσει προκαταλήψεων, προτιμήσεων και δεσμεύσεων. Είναι άλλωστε ευδιάκριτη η εξής αντιστροφή: Οι συζητήσεις στη Βουλή, με τους υψηλούς τόνους και τη συχνά εκτός θέματος θεατρική οξύτητα, δεν γίνονται για να δοθεί η ευκαιρία για κάποιους αποθεωτικούς ή κατακρημνιστικούς γιγαντότιτλους την επομένη, αλλά έρχονται σαν παρακολούθημα τέτοιων τίτλων.

Η χθεσινή συζήτηση για τα πυρομαχικά που είχε αποφασιστεί να πουληθούν στη Σαουδική Αραβία δεν θα είχε γίνει, δεν θα είχε χρειαστεί να γίνει, αν όσοι είχαν προτείνει την πώληση (η κυβέρνηση στο σύνολό της, όχι προσωπικά ο καταστροφικός κ. Π. Καμμένος) και όσοι της αντιπολίτευσης είχαν συμφωνήσει, στέκονταν λίγο παραπάνω, όπως όφειλαν, στην ηθική διάσταση του θέματος: Οπλα στους ουαχαμπίτες, που πιθανότατα θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον της Υεμένης, στην οποία έχουν επιβάλει ασφυκτικό αποκλεισμό, φέρνοντάς τη στα πρόθυρα του λιμού και των επιδημιών; Οπλα σε όσους περιφρονούν κάθε έννοια ανθρωπιστικού δικαίου και διαπράττουν εγκλήματα πολέμου; Η συγκεκριμένη παράμετρος ήρθε πάρα πολύ αργά στο προσκήνιο. Αυτό είναι, όμως, το πραγματικά μείζον σκάνδαλο.

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ