Σέβομαι τους πολιτικούς που λένε στα ίσα τι πιστεύουν, ακόμη κι αν οι απόψεις τους είναι σκληρές, αντιδημοφιλείς και αντιλαϊκές. Τους προτιμώ -έστω κι αν διαφωνώ- από εκείνους που κρύβονται πίσω από παχιά λόγια, βαρύγδουπες εξαγγελίες, ευφημισμούς και μεταμφιέζονται ανάλογα με τις περιστάσεις για να γίνουν αρεστοί στο εκλογικό σώμα.

Ετσι, υποδέχομαι με τη δέουσα προσοχή τις εκτιμήσεις της οικονομολόγου Μιράντας Ξαφά: «Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτη η περαιτέρω περικοπή των συντάξεων, διότι δεν είναι δυνατόν οι συντάξεις να τρώνε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ», υποστήριξε η συγγραφέας κατά την παρουσίαση του βιβλίου της «Δημόσιο Χρέος» (εκδόσεις Παπαδόπουλος), στη Θεσσαλονίκη.

Πρόσθεσε ότι «η διαδικασία προσαρμογής σε χαμηλότερα επίπεδα δανεισμού θα ήταν λιγότερο επίπονη, αν αυξάνονταν οι επενδύσεις και οι εξαγωγές για να αντισταθμίσουν την αναπόφευκτη μείωση της κατανάλωσης» και τόνισε: «Αυτό απαιτεί μεταρρυθμίσεις, αλλά η κυβέρνηση πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι η λιτότητα.

»Ανυπομονεί να αυξήσει μισθούς και συντάξεις, δηλαδή να επιστρέψει στις πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση. Επιδιώκει και επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αντί για το σημερινό σύστημα όπου σε επίπεδο επιχείρησης αποφασίζονται οι μισθοί».

Τι έχουμε εδώ: Μια ωμή πρόταση («χρειάζεται να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις») και ορισμένες βασικές πλευρές της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, όπως ότι «το πρόβλημα δεν είναι η λιτότητα» (προφανώς θεωρεί πως ακόμη υπάρχει λίπος), ότι «απαιτούνται μεταρρυθμίσεις» (το πώς εννοούν τις μεταρρυθμίσεις οι νεοφιλελεύθεροι το έχουν νιώσει στο πετσί τους οι φτωχοί και τα μεσαία στρώματα στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη) και φυσικά «όχι επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις» (σιγά μην επιστρέψουν στους εργαζόμενους οι οικονομικές ελίτ όσα πήραν με συντονισμένες ενέργειες, με συκοφαντικές εκστρατείες κατά του συνδικαλισμού και με τη συναίνεση της σοσιαλδημοκρατίας).

«Ε, και; » θα πει κάποιος. Μια οικονομολόγος είναι, δικαιούται να έχει απόψεις και να τις διατυπώνει με παρρησία αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Σωστά. Ομως δεν είναι μια τυχαία οικονομολόγος. Πρόκειται για τη Μιράντα Ξαφά, που ήταν σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, η οποία κατά δήλωσή της συμμετείχε στη διαδικασία εκλογής αρχηγού της Ν.Δ. ψηφίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα της, η Δράση, εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία, χωρίς η ίδια να εκφράσει τη διαφωνία της γι’ αυτήν την επιλογή.

Οπότε σήμερα είναι στέλεχος της Ν.Δ., αφού έχουμε την τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τη μέρα της προσχώρησης ότι προτίθεται να αξιοποιήσει τα στελέχη της Δράσης σε διάφορα πόστα. Την αντιμετωπίζουμε δηλαδή όπως θα αντιμετωπίζαμε οποιοδήποτε στέλεχος της Ν.Δ. Δεν θα γινόταν ο σχετικός ντόρος αν αυτά που κατέθεσε η κ. Ξαφά στη Θεσσαλονίκη τα είχε πει, για παράδειγμα, ο κ. Γεωργιάδης ή ο κ. Βορίδης; Ναι, αλλά οι απόψεις της κ. Ξαφά δεσμεύουν τον κ. Μητσοτάκη; Οχι.

Ωστόσο νεοφιλελεύθερη αυτή, νεοφιλελεύθερος κι αυτός. Η διαφορά είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι αρχηγός κόμματος και δεν μπορεί να λέει δημοσίως όσα έχει στο μυαλό του γιατί τότε χαιρέτα μου τον πλάτανο, δηλαδή την αυτοδυναμία, πιθανότατα και την πρωτιά.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ