Το καλαμπούρι επαναλαμβάνεται. Βουλευτές (όλων των αποχρώσεων) διαφωνούν με τα κόμματα τους, εκφράζουν δημοσίως τις αντιρρήσεις τους για την πολιτική γραμμή, αποχωρούν και κουβαλούν τις έδρες τους: στην αρχή στις θέσεις των ανεξάρτητων και στη συνέχεια στα κόμματα που επιλέγουν να προσχωρήσουν.

Το επιχείρημα που επιστρατεύουν είναι κλασικό: δεν άλλαξα εγώ απόψεις, η ηγεσία του κόμματος υπαναχώρησε. Και η ζωή συνεχίζεται κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτε. Αυτοί παραμένουν βουλευτές, τα κόμματα από τα οποία προέρχονται κάνουν λόγο για αποστασία με το αζημίωτο και τα κόμματα που ανοίγουν τις αγκαλιές τους να τους δεχθούν αποθεώνουν το νέο μέλος και πανηγυρίζουν γιατί αυξάνεται η κοινοβουλευτική δύναμη τους.

Η πολιτική όμως δέχεται ένα βαρύ πλήγμα γιατί οι πολίτες δεν είναι ηλίθιοι. Καταλαβαίνουν ότι πίσω απ’ αυτές τις υποθέσεις υπάρχει μπόλικη υποκρισία (η καλύτερη εκδοχή) και πολλές σκοπιμότητες (το σύνηθες). Αν όμως τα πράγματα γίνονταν διαφορετικά, η πολιτική θα κρατούσε ένα επίπεδο σοβαρότητας και αξιοπιστίας.

Ποια είναι, κατά τη γνώμη μου, η αξιοπρεπής στάση; Διαφωνείς με τις κεντρικές επιλογές του κόμματος σου; Δίνεις τη μάχη στα όργανα, παλεύεις για τις θέσεις σου κι αν δεν καταφέρεις να τις κάνεις πλειοψηφικές, πράττεις το αυτονόητο: παραδίδεις την έδρα σου και πηγαίνεις σπιτάκι σου μέχρι τις εκλογές ή εντάσσεσαι στο κόμμα της αρεσκείας σου χωρίς όμως την έδρα την οποία απέκτησες συμμετέχοντας στις λίστες άλλου κόμματος. Αυτή η συμπεριφορά σε προστατεύει από σχόλια του τύπου «κάτι πήρε αυτός ή αυτή για να αποφασίσει να αλλάξει κόμμα».

Δυστυχώς είναι ελάχιστοι οι πολιτικοί που επιλέγουν αυτό το δρόμο. Πρέπει να τους μνημονεύουμε γιατί αποτελούν την τιμητική εξαίρεση στο θλιβερό κανόνα. Ανάμεσα τους είναι ο Γ. Φλωρίδης, ο Ε. Νασιώκας , ο Γ. Σακελλαρίδης.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ