Πολλοί μνηστήρες για μια καρέκλα. Δεν ξέρω πόσοι θα είναι τελικά οι υποψήφιοι για την αρχηγία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (άγνωστο αν αυτός θα είναι ο τίτλος του κόμματος), αλλά φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με πολύφερνη νύφη.

Γιατί όμως αυτός ο συνωστισμός; Εχουν όλοι τα προσόντα να χτυπήσουν την πρωτιά;Οχι φυσικά.

Κάποιοι ξέρουν ότι θα κινηθούν σε ρηχά νερά, αλλά ο στόχος τους είναι να διεκδικήσουν αργότερα μια θέση στην ηγετική ομάδα.

Ενα απλό στέλεχος επαιτεί αξιώματα, ένας υποψήφιος πρόεδρος (ακόμη κι αν πήρε μικρό ποσοστό) έχει μεγαλύτερο διαπραγματευτικό εκτόπισμα.

Αλλα είναι όμως τα προβλήματα της Κεντροαριστεράς ή του Προοδευτικού Κέντρου ή του σκέτα Κέντρου.

Πρόβλημα πρώτο: Δεν υπάρχει ακόμη συμφωνία για τα πρακτικά ζητήματα της εκλογής.

Κάποιοι ζητούν ανοιχτή εκλογή ώστε να υπάρξει μεγάλη συμμετοχή και άλλοι θέλουν μια ελεγχόμενη διαδικασία ώστε να μην ψηφίζει όποιος περνάει έξω από τα εκλογικά κέντρα χωρίς κανένα άλλο κριτήριο.

Η ανοιχτή διαδικασία ευνοεί κάποιους εκ των υποψηφίων, η κλειστή άλλους.

Οσοι διαφωνήσουν με την απόφαση που θα ληφθεί θα παραμείνουν υποψήφιοι ή θα καταγγείλουν γραφειοκρατικές μεθοδεύσεις;

Πρόβλημα δεύτερο: Πρώτα θα βγάλουν αρχηγό και μετά θα συζητήσουν τι κόμμα θέλουν.

Παράδοξο, ίσως και παγκόσμια πρωτοτυπία, αλλά τώρα δεν αλλάζει.

Θα είναι μια ομοσπονδία κομμάτων και κινήσεων όπως προτείνουν ορισμένοι υποψήφιοι ή θα προκριθεί η εκδοχή της δημιουργίας νέου φορέα με την αυτοδιάλυση των επιμέρους συνιστωσών;

Τι θα κάνουν οι υποψήφιοι που έχουν διαφορετική άποψη; Θα μείνουν σ’ ένα οργανωτικό μόρφωμα που δεν τους εκφράζει σεβόμενοι το αποτέλεσμα ή θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια;

Οι γενικές δεσμεύσεις για πάση θυσία ενότητα που κατατίθενται πριν από τη μάχη έχουν σχετική αξία.

Πρόβλημα τρίτο: Με βάση τις δημόσιες τοποθετήσεις των υποψηφίων είναι φανερό ότι δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη για το ιδεολογικό στίγμα, την πολιτική ταυτότητα και την τακτική των συμμαχιών.

Στα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα μπορεί να βρεθεί λύση. Ο χώρος διαθέτει και μάλιστα σε αφθονία δεξιοτέχνες με πλούσιες επιδόσεις στην κατασκευή ευρύχωρων και άχρωμων διακηρύξεων (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω).

Στο θέμα όμως των συμμαχιών τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Η γραμμή των ίσων αποστάσεων απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Δεξιά, την οποία όλοι λένε ότι θα υπηρετήσουν, είναι μια εύκολη στάση.

Οι συνθήκες δεν απαιτούν εδώ και τώρα καθαρή απάντηση. Ωστόσο, είναι υποχρεωμένοι οι υποψήφιοι να ανοίξουν τα χαρτιά τους κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ώστε να ξέρουν οι ψηφοφόροι ότι αν επιλέξουν τον τάδε, το πιθανότερο είναι να τους πάει από τον έναν ή από τον άλλον δρόμο στη Ν.Δ. και αν επιλέξουν τον δείνα, το κόμμα θα μπει σε διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόβλημα τέταρτο: Τι θα κάνει ο νέος αρχηγός με την τάση της Κεντροαντιαριστεράς -τη συγκροτούν προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ- η οποία θεωρεί ότι το πρώτο καθήκον της παράταξης είναι η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, η ταπείνωση του Τσίπρα και δηλώνει χωρίς περιστροφές ότι σύμμαχος σ’ αυτήν προσπάθεια είναι ο Κ. Μητσοτάκης;

Την ομάδα δηλαδή που νοσταλγεί την περίοδο της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και επιθυμεί διακαώς να επαναληφθεί το συγκεκριμένο μοντέλο;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ