«Είναι εξόφθαλμα παράλογο το να προσπαθείς να εξισώσεις τον ναζισμό με την Αριστερά γενικά, η οποία περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία σοσιαλιστικών και εργατικών κινημάτων, τα περισσότερα εκ των οποίων δημοκρατικά, διεθνιστικά στην οπτική τους και τα οποία επιδιώκουν την ειρήνη και την ισότητα και όχι τον υπερεθνικισμό και τον ρατσιστικό ιμπεριαλισμό, στοιχεία που υπήρξαν χαρακτηριστικά του ναζισμού. Στη σύγκριση ναζισμού και σταλινισμού, η οποία με την πρώτη ματιά δείχνει πειστική, οι διαφορές, όταν υπάρχει μια αυθεντική ανάλυση, είναι πολύ πιο χτυπητές σε σχέση με οποιεσδήποτε δομικές ομοιότητες».

Με αυτόν τον τρόπο μού είχε απαντήσει ο ιστορικός Ιαν Κέρσοου, ίσως ο πιο έγκυρος μελετητής του ναζισμού, στη συνέντευξη που του είχα πάρει το καλοκαίρι του 2014, τότε που, επί κυβέρνησης Σαμαρά, η θεωρία των δύο άκρων (Χρυσή Αυγή – ΣΥΡΙΖΑ) βρισκόταν στα καλύτερά της.

Σήμερα, σε μια περίοδο που ένα νέο κύμα εθνικισμού, φασισμού, φιλοναζισμού και ρατσισμού φαίνεται να φουσκώνει και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, η εργαλειακή εξίσωση δύο διαφορετικών ιστορικών πολιτικών ρευμάτων αξιοποιείται από συγκεκριμένα κέντρα, προκειμένου να δυσφημιστούν περαιτέρω οι προσπάθειες ανθρώπινης χειραφέτησης του παρελθόντος, αλλά και να ξεπλυθούν μέσω μιας κολυμβήθρας του Σιλωάμ τα εγκλήματα του ναζισμού.

Φυσικά η Αριστερά σε αρκετές αποχρώσεις της είχε έγκαιρα αναλύσει, αλλά και αντισταθεί, στις πολιτικές καταχρήσεις, στη βία και στην καταστολή των σταλινικών καθεστώτων, τα οποία σε μεγάλο βαθμό λειτούργησαν απολύτως απωθητικά για τις ιδέες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Αυτή η συζήτηση για τα εμπόδια, τα προβλήματα και τις επιπλοκές των επαναστάσεων του εικοστού αιώνα δεν έχει κλείσει και θα συνεχίζεται για όσο θα υπάρχουν σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι που αναζητούν την ιστορική αλήθεια και τις αιτίες των κοινωνικών φαινομένων που συντάραξαν τον κόσμο.

Ωστόσο οι σημερινοί σπόνσορες του «διπλού ολοκληρωτισμού» δεν στοχεύουν στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον. Ταυτίζοντας τον ναζισμό με τον κομμουνισμό αναβαθμίζουν το δόγμα «Δεν υπάρχει εναλλακτική» (ΤΙΝΑ) από την οικονομία στην πολιτική και στη φιλοσοφία.

Υπονοούν ότι ο εφαρμοσμένος νεοφιλελευθερισμός είναι ο απόλυτος ορίζοντας μιας Ιστορίας, η οποία, σύμφωνα με τον ψευδοπροφήτη Φουκουγιάμα, έφτασε στο τέλος της. Θέλουν να μας πείσουν ότι η σημερινή βαρβαρότητα δεν είναι το πρώτο μέρος μιας διάζευξης την οποία ακολουθεί ο σοσιαλισμός (με όποιο πρόσημο επιλέξει γι’ αυτόν η κοινωνία).

Η Ε.Ε. καιροσκοπικά ανέχθηκε και ανέχεται αυταρχικούς ακροδεξιούς ηγέτες, όπως οι αδελφοί Καζίνσκι στην Πολωνία ή ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, και ταυτίζεται με τις πιο αντιδραστικές και αντικομμουνιστικές δυνάμεις –σε πολλές περιπτώσεις πρώην συνεργάτες των ναζί. Η σημερινή δικτατορία των αγορών έχει ζωτικό συμφέρον να δυσφημήσει και να συκοφαντήσει όποιες δυνάμεις αντιστέκονται στα κελεύσματά της. Σ’ αυτό το πλαίσιο συμπλέει με ό,τι πιο μαύρο και συντηρητικό σε πολιτικό επίπεδο.

Αυτό το είδος της τύφλωσης και του καιροσκοπισμού όμως συνέβαλε στις τραγωδίες του Μεσοπολέμου. Σήμερα βέβαια δεν υπάρχει το «κακό παράδειγμα» της ΕΣΣΔ και ο κίνδυνος της επανάστασης, αλλά η διολίσθηση στις ανιστόρητες εξισώσεις ανοίγει τον δρόμο για νέες μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ