Του Κλέαρχου Τσαουσίδη

Όταν είσαι αμετροεπής έρχεται η ώρα που η ίδια η ζωή σε χαστουκίζει. Αν αληθεύει η ανταπόκριση του ρώσικου πρακτορείου «Σπούτνικ» από το Ταλίν, η κυβέρνηση της Εσθονίας άλλαξε προχτές τον τίτλο του Συνεδρίου και το αφιερώνει όχι στα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού, αλλά στη μνήμη των θυμάτων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων. Αν αληθεύει, τότε η συμπεριφορά του κ. Μητσοτάκη τείνει στα ακραία όρια του γελοίου.

Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά είναι μασάλια, όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Η κυβέρνηση του Ταλίν δεν ενοχλείται από τον εξωραϊσμό της δράσης των Εσθονών ναζί στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά έχει την πονηριά να μην εξαγριώσει όλους τους αντιναζί ανά την Ευρώπη. Έτσι, στην επίσημη ιστοσελίδα της, υιοθέτησε το ψήφισμα της Ευρωβουλής -στις 2 Απριλίου 2009- που κάνει λόγο για ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα και όχι για κομμουνισμό και ναζισμό. Αυτό το ψήφισμα το καταψήφισαν τότε, το 2009, οι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. απείχε, αλλά τώρα τα μόνα αυταρχικά καθεστώτα που γνωρίζουν οι Εσθονοί νεοναζί, οι Πολωνοί και Ουκρανοί φασίστες και ο κ. Μητσοτάκης είναι μια ιδεολογία: ο κομμουνισμός.

Κρίμα τα πτυχία του! Τα λένε αυτά ο γνωστός για την ευρυμάθειά του κ. Μαρινάκης με τη ΝΕΑ εφημερίδα του, ο σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ. κ. Θεοδωρικάκος (πρώην γραμματέας της ΚΝΕ!) ή η κ. Γιαννάκου, ο χουντόφιλος Άδωνις Γεωργιάδης ή ο επίσης πρώην κνίτης Αντρέας Λοβέρδος αντάμα με τον πάντα νηφάλιο κ. Ψαριανό και τον έτερο ποταμίσιο κ. Τσιόδρα, είναι στο πλαίσιο της καφενειακής λογικής τους ή του ψυχισμού τους. Ο ίδιος; Αυτός που θέλει να κυβερνήσει; Άντε να μην ξέρει τη διαφορά εντολέα και εντολοδόχου, άντε να μην ξέρει τη διαφορά μεταξύ ευρωκομμουνισμού και σταλινισμού, αλλά να μην ξέρει και τη διαφορά μεταξύ καθεστώτων και ιδεολογίας!

Λυπούμαι που αναγκάζομαι να κάνω τέτοιες συγκρίσεις, αλλά ο κ. Μητσοτάκης και οι ακόλουθοί του, με το να χαρακτηρίζουν σταλινική την ελληνική κυβέρνηση, οδηγούν σε μιαν εξίσου ανιστόρητη εξίσωση: να χαρακτηριστεί αντίστοιχα η όποια νεοδημοκρατική κυβέρνηση ως φασιστική, ανάλογη αυτών των Φράνκο, Σαλαζάρ και Πινοτσέτ. Αν δεν το καταλαβαίνει, δεν πειράζει. Τόσος είναι.

Στην πολιτική, όπως δείχνουν και τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών στις ΗΠΑ, στην Τουρκία, ή παλιότερα στην Ιταλία, η εκλογή ενός γελοίου δεν είναι κάτι απρόοπτο.

Ο κ. Μητσοτάκης έτσι παίρνει θάρρος και στηρίζει την εκστρατεία του στη διαστροφή, διαστρέβλωση ή αποσιώπηση των έργων της κυβέρνησης, από τα πλήρως εξωνημένα μέσα ενημέρωσης των φίλων του. Ελπίζει να γίνει ο Τραμπ, ο Ερντογάν, ο Μπερλουσκόνι; Νομίζω ναι, διότι είναι από την ίδια στόφα, του ίδιου επιπέδου. Αν παρατηρήσετε προσεχτικά την παράσταση που δίνει κάθε φορά στη Βουλή, μπορείτε να αναζητήσετε τους πρώτους διδάξαντες. Όταν π.χ. γυρίζει μια δεξιά και μια αριστερά, με το σαγόνι προτεταμένο, κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις με τον Μουσολίνι.

Έτσι φτάνει να λέει σταλινικούς τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός, ο αστοιχείωτος γιος του μπαμπά του, αποκαλεί εμάς σταλινικούς, που από τη μια μας έδερναν οι μπάτσοι κι από την άλλη μας έβριζαν πουλημένους και χαφιέδες οι έχοντες τη σταλινική σφραγίδα. Ε, τότε έχουμε δικαίωμα να του πούμε αυτού του υβριστή πως οφείλει κάποτε να μάθει να λειτουργεί χωρίς τραμπουκισμούς (μπούλινγκ λέγεται στη γλώσσα του).

Είναι βέβαια για λύπηση, αλλά όλα έχουν όρια. Ας τον μαζεύουν οι χορηγοί επικοινωνίας του που μάλλον κατάλαβαν έγκαιρα την γκάφα του από την περασμένη Τρίτη και άλλαξαν την ατζέντα της πολεμικής του. Όμως τον έθαψαν τα φερέφωνά του.

Το καλό είναι ότι, στην τελευταία απρέπειά του, ο κ. Μητσοτάκης έφαγε πόρτα από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΚΚΕ (που επί τρεις μέρες προσπαθούσε να καταλάβει τι λέει ή Ν.Δ., διότι αν είναι σταλινικοί οι Συριζαίοι αυτοί τι είναι;). Κάποιοι άλλοι κάνουν την πάπια, διότι είναι εξίσου ουρανοκατέβατοι.

Εντάξει, ξαναβρήκε έναν σύμμαχο ο κ. Μητσοτάκης: τον εξίσου υψηλόφρονα κ. Λαφαζάνη, ο οποίος, σχολιάζοντας το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ για τη «σταλινική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ», μας ενημέρωσε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε διότι δεν έχουμε (δυστυχώς;) σταλινισμό αλλά χούντα γερμανικής κοπής. Άντε, λίγα βήματα μένουν ακόμη ώς τον κ. Λοβέρδο, τον κ. Θεοδωρικάκο ή -έστω- τον Χρύσανθο Λαζαρίδη.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ