Δεν τους φοβίζει ο νεκρός Στάλιν, αλλά οι ζωντανές ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Βασικά, αν δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν, μπορεί και να μιλούσαμε γερμανικά στο Αιγάλεω. Και να μας κυβερνούσε -ανατριχιαστικό ε;- ο Μιχαλολιάκος, με αντιπρόεδρο τον Κασιδιάρη και υπερυπουργό τον Παναγιώταρο. Να γαμούν και να δέρνουν οι Siemens. Αλλά αυτό για την τρέχουσα σταλινολογία δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η τεράστια, παγκόσμια, και με πολύ καθαρούς στόχους, καμπάνια να ταυτιστεί ο Χίτλερ τους με τον Στάλιν. Η ναζιστική Γερμανία με τη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ. Κι έτσι να ξεπλυθεί α λα εσθονικά ο ναζισμός και να κολυμπάει στα λύματα του αναθέματος ο κομμουνισμός.

Έχουν και τις τακτικές επιδιώξεις τους θα πεις. Σωστό. Να τρομάξουν όσους εμπιστεύτηκαν και εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ. Να αναβαθμίσουν τον Τσίπρα, από Μαδούρο και Τσάβες, σε θιασώτη της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτά όμως είναι τα μπαγιάτικα ξεροκόμματα του Άδωνι. Το φρέσκο ψωμί είναι αλλού. Και ξέρουμε πού, γιατί ο αντικομμουνισμός δεν γεννήθηκε χθες. Διαχρονικός είναι. Τον δοκιμάσαμε στις πλάτες μας χρόνια και χρόνια. Με ξύλο, αίμα, ζωές, συνειδήσεις τον πλήρωσαν οι λαοί – και ο δικός μας. Ωμός ή ψημένος, με πανεπιστημιακή τήβεννο ή χρυσαυγίτικο ματσούκι, πάντα ο ίδιος παραμένει.

Τι θέλουν; Να ξεριζώσουν κάθε ιδέα επανάστασης, ρήξης, αλλαγής από τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Να τετραγωνίσουν όλα τα μυαλά στο ίδιο καλούπι: Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη σημερινή παγκοσμιοποιημένη αθλιότητα! Να κηρύξουν την ταξική πάλη εκτός νόμου και εκτός λογικής. Να διαιωνίσουν ως μονόδρομο το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και δισεκατομμυρίων πληβείων από ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους. Να καταφέρουν δηλαδή με την προπαγάνδα, το χρήμα, την επιβολή, τα Μνημόνια ό,τι δεν κατάφερε ο Χίτλερ τους με τον πόλεμο και τα ανήκουστα εγκλήματα.

Αν το καλοσκεφτείτε, παραλλαγές του χιτλερικού μοτίβου είναι οι σκοποί τους. Να επικρατήσουν, να ελέγξουν, να εκμεταλλευτούν, να εξοντώσουν. Δεν κήρυξαν παγκόσμιο πόλεμο, βέβαια. Ακόμα. Πόσους όμως πολέμους έχουν διαπράξει, πόσους λαούς έχουν ρημάξει, πόσο πόνο έχουν προκαλέσει, πόσες χώρες βύθισαν στο χάος οι ορκισμένοι πολέμιοι του κομμουνισμού; Πόσο ρατσισμό, πόσο φονικό, πόσες διώξεις μειονοτήτων, πόσα αντικομμουνιστικά απαρτχάιντ, πόσο κυνήγι μαγισσών θα πρέπει ακόμα να ζήσουμε για να καταλάβουμε ότι δεν τους φοβίζει ο νεκρός Στάλιν, αλλά οι ζωντανές ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και του κομμουνισμού;

Άρθρο στην ΑΥΓΗ