Έχω δανειστεί τον τίτλο από ένα άρθρο του Eldad Beck,  παλαιότερα ανταποκριτή στη Γερμανία (από αυτή την παραμονή προέκυψε αργότερα το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο  του “Germany, at Odds: A Contemporary Testimony”) της μεγαλύτερης ημερήσιας εφημερίδας του Ισραήλ Υediot Αhronot, ο τίτλος στα γερμανικά είναι “Gedenken: Kommunismus ist nicht gleich Nazismus“ και τον ανέσυρα από την ιστοσελίδα haGalil- Juedisches Leben online (www.hagalil.com/2009/08/nazismus) . Το άρθρο είδε το φως της δημοσιότητας στις 9 Αύγουστου του 2009, τη χρονιά δηλαδή της διοργάνωσης στις 23 Αυγούστου 2013 της πρώτης “Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού”. Το σχετικό Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο ορθώς δεν ψήφισε η πλειονότητα των Ελλήνων βουλευτών από όλο το πολιτικό φάσμα, εκδόθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2008, και ενώ αναφέρεται ρητώς στη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, φροντίζει για την αναίρεσή της με διάφορες άλλες διατυπώσεις.

Υπό αυτή την έννοια έχει σημασία η επιχειρηματολογία ενός Εβραίου για την περίφημη ταύτιση του κομμουνισμού με τον νατσισμό. Ο αρθρογράφος αφού επισημάνει την προσπάθεια που γίνεται στην Ευρώπη για τη διαμόρφωση μιας “ενιαίας συλλογικής μνήμης”, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, σημειώνει για τις ειδικότερες εξελίξεις ότι στα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη, “τα οποία  υπέφεραν υπό την κατοχή της Ε.Σ.Σ.Δ., προσπαθούν αόκνως να συγκρίνουν τα εγκλήματα των Νάτσηδων, μεταξύ αυτών και το Ολοκαύτωμα, με τα εγκλήματα των κομμουνιστών κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο. Με τον καιρό ενισχύεται η τάση, να υπερτονίζονται τα κομμουνιστικά εγκλήματα στη σύγκριση με τα εγκλήματα των Νάτσηδων, προπαντός σε σχέση με το γεγονός, ότι η κομμουνιστική κατοχή >είχε διαρκέσει περισσότερο χρόνο<”.

Της προσοχής του ανταποκριτή της ισραηλινής εφημερίδας δε διέλαθε και ένα ακόμη γεγονός: “Πολλοί Γερμανοί παρακολουθούν με μεγάλη ευχαρίστηση την νέα >ιστορία θύματος<, η οποία εξελίσσεται στην ανατολική Ευρώπη, και μάλιστα την προωθούν, διότι αυτή κλονίζει την μοναδικότητα του Νατσισμού και της Σοά. Η σύγκριση μεταξύ Στάλιν και Χίτλερ, μεταξύ των εθνικοσοσιαλιστικών στρατοπέδων εξόντωσης και των κομμουνιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης στη Σιβηρία, μεταξύ του Ολοκαυτώματος και της πολιτικής των διωγμών και των [πληθυσμιακών]μετεγκαταστάσεων, καθιστά τον Νατσισμό σε >κανόνα< (>Norm<), σε ένα μέρος του “Zeitgeist” εκείνης της εποχής”. Ο δημοσιογράφος της ισραηλινής εφημερίδας διατυπώνει με κομψό τρόπο, όλα εκείνα που απεύχεται ο αισιόδοξος αναλυτής και όλοι όσοι νομίσαμε ότι μετά τη “διαμάχη των ιστορικών”, πίσω στην Γερμανία της δεκαετίας του 1980, ενταφιάστηκε οριστικώς και το ζήτημα του ιστορικού αναθεωρητισμού και της προσπάθειας αποκατάστασης του νατσισμού ως ιστορικής κανονικότητας από τμήματα της συντηρητικής γερμανικής διανόησης και της γερμανικής πολιτικής “Δεξιάς”.

Ο Eldad Beck αποδίδει “έναν κεντρικό ρόλο” για την ανακήρυξη της23^ης Αυγούστου ως ημέρα μνήμης των εγκλημάτων του νατσισμού και του κομμουνισμού, στις προσπάθειες “να ξαναγραφεί η ευρωπαϊκή ιστορία, και μάλιστα έτσι, ώστε ο νατσισμός να τεθεί στις >σωστές αναλογίες<”.

Στις 23 Αυγούστου 1939, υπεγράφη το Σύμφωνα Ρίμπεντροπ-Μολότωφ, το οποίο μεταξύ άλλων σε μια κρυφή παράγραφό του, προέβλεπε το διαμελισμό και το μοίρασμα των εδαφών της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και στο Τρίτο Ράιχ: “Υπό την πίεση των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών αξίωσε το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο  τον τελευταίο Απρίλιο [του 2009, Τ.Ο] να κηρυχθεί αυτή η ημέρα σε πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης για τα θύματα ολοκληρωτικών καθεστώτων κάθε είδους. Στις αρχές του Ιουλίου απαίτησε η κοινοβουλευτική σύγκλιση του ΟΑΣΕ, να κηρυχθεί η ημέρα σε ημέρα μνήμης των θυμάτων του σταλινισμού και του νατσισμού, με αυτή τη σειρά. Η συνεδρίαση, που πραγματοποιήθηκε στην Βίλνα [πρωτεύουσα της Εσθονίας, Τ.Ο.], δήλωσε ότι η ΕΣΣΔ και η νατσιστική Γερμανία είναι ισομερώς υπεύθυνες για το ξέσπασμα του πολέμου”.

Ο ισραηλινός δημοσιογράφος δε χαρίζεται στην ιστορική λαθροχειρία που επιχειρήθηκε και έχει σήμερα παγιωθεί: “Αυτό εδώ αφορά αναθεωρητικές πρωτοβουλίες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς το ότι ο Στάλιν και οι διάδοχοί του ήσαν δολοφόνοι και εγκληματίες. Αλλά με την προσπάθεια, να συγκρίνουν τον κομμουνισμό με τον νατσισμό, δε συμβάλλουν τα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη, πρώτα από όλα η Εσθονία, η Λεττονία και η Λιθουανία, στην κατανόηση της ιστορίας. Αυτοί οι λαοί προτιμούν, να ρίξουν τους προβολείς στα εγκλήματα των άλλων, αντί να ασχοληθούν με τα δικά τους. Συνεργασία με τους Νάτσηδες, μαζική δολοφονία των Εβραίων και αρπαγή της περιουσίας τους, η οποία μέχρι σήμερα δεν επιστράφηκε”.

Ο ανταποκριτής της ισραηλινής εφημερίδας επισημαίνει και κάτι που στα επόμενα χρόνια θα αποδώσει “καρπούς”: “Στα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη ανθίζει αυτές τις μέρες μια ισχυρή νοσταλγία για τον νατσισμό”.

Αυτά πίσω στο “μακρινό” 2009. Στη χώρα μας, στο μεταξύ, εισήλθαν με ψήφους Ελλήνων πολιτών στο εθνικό κοινοβούλιο οι καρικατούρες του χιτλερισμού και αντί να αντιμετωπιστεί  δραστικά το φαινόμενο άρχισε η ανόητη φλυαρία περί άκρων, άλλη μια μορφή άκριτης ταύτισης του κομμουνισμού με τον χιτλερισμό/νατσισμό και αποκατάστασης του τελευταίου ως ιστορικής κανονικότητας. Αυτή η ανοησία περί δύο άκρων επανήλθε στο προσκήνιο, τις τελευταίες ημέρες με τη μέγιστη υποκρισία από πολλές πλευρές και με εξίσου μεγάλες δόσεις πολιτικής βλακείας, εξαιτίας της ελληνικής πλευράς, η οποία ορθώς και με αίσθηση συνέχειας στην εθνική γραμμή αντιμετώπισης του ζητήματος, αρνήθηκε να συμμετέχει στην προβληματική από κάθε άποψη ημέρα μνήμης. Και από πού να αρχίσει κανείς τώρα και που να τελειώσει.

Ο λαός μας έχει κάθε λόγο για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας  και οφείλει να τιμήσει τα θύματα και του νατσισμού και του σταλινισμού ( στον ελλαδικό χώρο ένα ανοικτό ερώτημα είναι οι διώξεις των Ελλήνων κομμουνιστών από το λεγόμενο “κράτος της Δεξιάς”, τις οποίες δεν τολμά να αγγίξει ούτε και το ΚΚΕ ή καλύτερα τις συντηρεί παντοιοτρόπως για να αντλεί συμβολικό πολιτικό κεφάλαιο από το ρόλο του θύματος, ενώ όλα συνηγορούν   προς την κατεύθυνση ότι πρόκειται για φαινόμενο με χαρακτηριστικά “πολιτοκτονίας”), γιατί έχει ανοικτούς λογαριασμούς και προς το εσωτερικό και προς το εξωτερικό. Θα πρέπει να δείξει το απαραίτητο θάρρος και να αντιμετωπίσει ψύχραιμα και χωρίς εμμονές τις δικές του ευθύνες, “δεξιές” και “αριστερές”, και να προετοιμάσει την αποκατάσταση των δικαίων του. Η ξεκληρισμένη εβραϊκή Θεσσαλονίκη από τα βάθη των σκοτεινών χρόνων ενίσταται…  είναι η ψημένη ανθρώπινη σάρκα που ενίσταται… όσες  άλλες στατιστικές θανάτου και αν απαριθμήσει κανείς από την κανονικότητα της ιστορίας το γεγονός της μοναδικότητας αυτού του εγκλήματος δεν αναιρείται…  Πολίτες με αίσθηση κάποιας ηθικής και εθνικής ευθύνης  θα ευγνωμονούσαν τον υπουργό , τώρα τον κατακρίνουν από κομματική μικροπρέπεια και πολιτική απαιδευσία ή τον υποστηρίζουν από κομματικό και ιδεολογικό φανατισμό…

(Ο τραγέλαφος των ημερών ήταν το ρεσιτάλ ιστορικής άγνοιας και πολιτικής βλακείας που έδωσαν οι εκπρόσωποι της αυτοπροσδιοριζόμενης “κεντροαριστεράς” και “κεντροδεξιάς”, οι οποίοι δεν αφήνουν πλέον καμία ευκαιρία να πάει χαμένη και φροντίζουν κάθε φορά να μας εκπλήσσουν αρνητικώς με την πολιτική ανεπάρκειά τους).

Υ.Γ. Συναφή προς τη θεματολογία άρθρα στο Διαδίκτυο:

• Όμηρος Ταχμαζίδης, Το Ολοκαύτωμα, τα ολοκαυτώματα και το όνειδος του υπαρκτού ελληνισμού
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Το Ολοκαύτωμα, η συγνώμη και ο πολιτικός καιροσκοπισμός
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Το Ολοκαύτωμα και ο αντισημιτισμός της “σταλινικής” Αριστεράς
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Το κακό αυθυπνωτίζεται και ο αντισημίτης αυοεπιβεβαιώνεται
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Κρυφός και φοβερός αντισημιτισμός
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Πολιτική ολιγωρία και ανάδυση της απανθρωπίας
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Ο κοινός μας παρονομαστής με το “κακό”
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Η Θεσσαλονίκη της ιστορίας και της παραπλάνησης
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Η ανάπλαση της πλατείας και η ηθική αμεριμνησία της Θεσσαλονίκης
• Όμηρος Ταχμαζίδης, Η “Σοσιαλιστική Προοπτική” και η νεοχιτλερική “Χρυσή Αυγή”

*Μέλος του Ε.Γ. της “Σοσιαλιστικής Προοπτικής”