Γράφει η Γεωργία Κολεσιώτου.

Το Κιλκίς αισθάνεται «φτωχότερο» από την απώλεια ενός οικείου και αναγνωρισμένου μέλους της και σπουδαίου ανθρώπου του καλαθοσφαίρου, που «έφυγε» από κοντά μας την Πέμπτη 29.6.17 σε ηλικία 73 ετών.

Ο Ηλίας Παπαδόπουλος ως δάσκαλος στο αγαπημένο του άθλημα, το μπάσκετ

Είναι ο Ηλίας ο Παπαδόπουλος, ο Ηλίας της Κτηματικής Εταιρίας του Δημοσίου, ο Ηλίας ο προπονητής, ο Ηλίας ο εγγονός του παπα-Ηλία. Ένας άνθρωπος του οποίου επιλογή ήταν να ζει μόνος του και μάλιστα τα τελευταία χρόνια διάλεξε ένα μικρό χωριό, δίπλα όμως στο Κιλκίς, την Ξηρόβρυση για να διαμένει, κάνοντας τον μπαξέ του ενώ θα μπορούσε να έχει πολυτελέστατη βίλλα ακόμη και σε περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Άνθρωπος όμως χαμηλών τόνων, ήσυχος, διακριτικότατος, αλλά ταυτόχρονα κοινωνικός. Ναι, κοινωνικός, γιατί ο Ηλίας ήταν πράγματι μέσα στην κοινωνία του Κιλκίς, ήταν στην ουσία πραγματικός και ποτέ «δήθεν».

Κανείς δεν μπορεί να του προσάψει τίποτε κατά την διάρκεια εκτέλεσης του υπηρεσιακού καθήκοντός του πίσω από το ταμείο του Δημόσιου Ταμείου στην οδό Σπάρτης και μετά στην 21η Ιουνίου στον πρώτο όροφο της εφορίας και εισέπραττε τα χρήματα – δραχμές τότε – από τα διπλότυπα είσπραξης των πολιτών του νομού Κιλκίς, δίνοντάς τους πάντοτε τα ρέστα με ακρίβεια και χαιρετώντας τους με εκείνον τον δικό του τρόπο.

Μεγάλη του αγάπη το καλαθόσφαιρο αφού γι’ αυτό αφιέρωνε πολλές ώρες από τον ελεύθερο χρόνο του, ξεκινώντας την δεκαετία του ’80 στο αντίστοιχο τμήμα του ΓΑΣΚ Κιλκίς στηρίζοντας την προσπάθεια του αρχικού προέδρου και ιδρυτή του ΓΑΣΚ Τάσου Αμανατίδη ο οποίος παρόλο που δεν υπήρχε στο Κιλκίς γήπεδο αθλοπαιδιών πέτυχε να κάνει ομάδα η οποία «βρήκε τον προπονητή της» στο πρόσωπο του Ηλία του Παπαδόπουλου που αφιλοκερδώς προπονούσε αρχικά τα αγόρια, αλλά μετέπειτα δίδαξε τα βήματα του μπάσκετ και στη γυναικεία ομάδα την οποία συνόδεψε το 1985 έως και την Κάλυμνο για να παίξει μπάσκετ ύστερα από μεσολάβηση του γνωστού κιλκισιώτη Δούκα Ξανθόπουλου τού οποίου η σύζυγος Γεωργία (αδελφή του γιατρού Αθανάσιου Τηλιακού) είχε ρίζες Καλύμνιες.

Ο Ηλίας ήταν ο προπονητής εκείνος που μού έδειξε τα πρώτα βήματα στο μπάσκετ και πώς να χτυπάω την μπάλα, «βήμα και χτύπημα», ύστερα οι πάσες, σκαστή, πλάγια, πάνω από το κεφάλι και μετά μπάσιμο, ένα-δύο-τρία και καλάθι. Δυστυχώς το άθλημα δεν το ακολούθησα αλλά τα βασικά τα έμαθα.

Ατέλειωτες ώρες προπονήσεων παρόλο που δεν υπήρχε τότε Κλειστό Γυμναστήριο στο Κιλκίς και έπαιζαν με έδρα τα Γιαννιτσά. Και όλα αυτά για να στηθεί η ομάδα μπάσκετ. Παίκτες; Η πρώτη φουρνιά, Νικολαϊδης (Τσίτσος), Σαμολαδάς, Αφοι Θεογιάννη, Καντίδης, Στεφούδης.

Άλλη φουρνιά, Παπαδόπουλος (Παπαντόκεν), Κολεσιώτης, Δαϋιδόπουλος, Τσομίδης, Ιωσηφίδης. Φυσικά εκεί που γινόταν χαμός ήταν οι αγώνες σε άλλες πόλεις της Μακεδονίας, Καστοριά, Βελβεντό, Νάουσα, Σέρρες. Χαρές, ζητωκραυγές και πανηγύρια στις νίκες, ενώ στις ήττες κατέβασμα του κεφαλιού. Εκεί ο Ηλίας τόνιζε και τα λάθη και με υπομονή και επιμονή συμβούλευε ώστε να αποφευχθούν στον επόμενο αγώνα.

Προπονητής λοιπόν σε εποχές όπου δεν υπήρχε γήπεδο στο Κιλκίς και οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες, η δε υποστήριξη όχι τόσο ένθερμη αφού και οι χορηγίες ήταν ελάχιστες, άλλωστε τα εργοστάσια στην περιοχή ήταν στα πρώτα βήματά τους και μόνο ο Βασίλης ο Σεργιαννίδης «έβαζε το χέρι στην τσέπη».

Όμως ο Ηλίας εκεί, σταθερός και ακλόνητος έως το τέλος. Τον ΓΑΣΚ τον αγαπούσε, τον είχε στη ψυχή του και γι’ αυτό όταν ο δεύτερος πρόεδρος Νίκος Χαλκίδης τού έδωσε την «σκυτάλη» της προεδρείας αυτός την παρέλαβε και συνέχισε τον αγώνα από το «μετερίζι» του προέδρου αφού απέκτησε ήδη τεράστια πείρα.

Με την συνταξιοδότησή του από την Υπηρεσία του Δημόσιου Ταμείου αλλά και από το άθλημα δεν αποτραβήχτηκε από την κοινωνική ζωή του Κιλκίς αφού πάντα θα περνούσε από την Ευριδίκη, το γνωστό ξενοδοχείο του Κιλκίς ή το καφενείο του Μάκαλη με την χαρακτηριστική του κορμοστασιά αφού ξεχώριζε όχι μόνο από το χρώμα των μαλλιών του αλλά και με το προσεγμένο του ντύσιμο.

Η καμπαρντίνα πάντοτε είχε θέση στην γκαρνταρόμπα του και φυσικά η μεγάλη του αδυναμία η BMW που την στάθμευσε συνήθως στα γύρω τετράγωνα από τα στέκια του.

Επί επτά μήνες ταλαιπωρήθηκε με την υγεία του αφού ένα εγκεφαλικό επεισόδιο δεν του επέτρεψε από τον Δεκέμβριο του 2016 να συνεχίζει τις βόλτες του δίνοντας και σε εμάς την χαρά να τον χαιρετάμε όταν τον συναντάμε.

Στην δοκιμασία του στάθηκε δίπλα του ο αγαπημένος του αδελφός Σίμος, γνωστός ιδιαίτερα στους κιλκισιώτες της Αθήνας, πρόεδρος του συλλόγου τους και παλιός καλαθοσφαιριστής και αυτός, καθώς και άλλοι συγγενείς του, όπως και συμμαθητές του που με τα τηλεφωνήματά τους ακόμη και από το εξωτερικό έδειχναν το ενδιαφέρον τους για τον αγαπητό τους συμμαθητή.

Το στυλ του Ηλία του Παπαδόπουλου καθώς και το κιμπαριλίκι του το οποίο πολλοί θα ζήλευαν, λείπει από όλους εμάς που τον ζήσαμε είτε ως γείτονα, είτε ως συνάδελφο, είτε ως προπονητή, είτε ως συνεργάτη.

Η μορφή του θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στην σκέψη μας και την ψυχή μας και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Πηγή: gnomikilkis.blogspot.gr