Η απελπισία της όλης ελληνικής Δεξιάς, η οποία απέτυχε εκ νέου να ρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ με μοχλό την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη κλίκα, την οδηγεί σε πισωγυρίσματα επικίνδυνα

Έπειτα από τον τραγέλαφο της συγκέντρωσης των «Παραιτηθείτε» στο Σύνταγμα, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αρχίζει να περπατά σε τεντωμένο σκοινί. Και τον ακολουθούν όλες οι φίλιες δυνάμεις…

Η απελπισία της όλης ελληνικής Δεξιάς, η οποία απέτυχε εκ νέου να ρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ με μοχλό την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη κλίκα, την οδηγεί σε πισωγυρίσματα επικίνδυνα.

Ο Κ. Μητσοτάκης, συνεπής στην παράδοση των επιγόνων που διαλύουν ό,τι έχτισαν οι πατεράδες τους, καλεί κάθε δύναμη της Δεξιάς, συνδικαλιστική, τραμπούκικη, μαύρη ή πράσινη, εθνικοσοσιαλιστική ή χουντική, σε ξεσηκωμό ενάντια στη νόμιμη κυβέρνηση.

Έπειτα από τον τραγέλαφο της συγκέντρωσης των «Παραιτηθείτε» στο Σύνταγμα, ο προσωρινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αρχίζει να περπατά σε τεντωμένο σκοινί. Και τον ακολουθούν όλες οι φίλιες δυνάμεις: ιδιωτικά ΜΜΕ, συντεχνίες και ομοσπονδίες (καθρέφτες των πελατειακών σχέσεων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ), δήμαρχοι, πανεπιστημιακοί -εραστές του απολυταρχισμού, το βαθύ λεγόμενο κράτος σε αστυνομία (που διαδηλώνει) και Δικαιοσύνη. Έτσι, φτάνουμε στην αθώωση, από τον κ. Μητσοτάκη, της Χρυσής Αυγής και στις δημόσιες ευχαριστίες των νεοναζί.

Είναι πρόκληση και διασυρμός της χώρας διεθνώς (οι δεξιοί αλλιώς το λένε αν το πράξουν οι αντίπαλοί τους) το να ισχυρίζεται ο κορδωμένος ηγέτης της Ν.Δ. -σε αμερικανικό μέσο- ότι τα τελευταία χρόνια «η βία προέρχεται αποκλειστικά από την Αριστερά» και ότι η Ελλάδα είναι «η μόνη χώρα στην Ευρώπη που έχει εσωτερική τρομοκρατία προερχόμενη από την Ακρα Αριστερά». Το μήνυμα είναι σαφές: Κατατάξτε την Ελλάδα στις επικίνδυνες χώρες.

Σ’ αυτό συμφωνούν και τα ρετάλια της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που, σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική ομάδα, απορρίπτουν κάθε συζήτηση με την Αριστερά και μυξοκλαίνε στις συνάξεις τους πριν από κάθε σύνοδο κορυφής διότι βλέπουν εκεί και τον Αλέξη Τσίπρα.

Μαζί ωστόσο με το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής και των δολοφόνων της από τον Κ. Μητσοτάκη έχουμε και τη νεκρανάσταση φαντασμάτων από το μακρινό ή πιο κοντινό παρελθόν. Ο συνέταιρος του στατιστικολόγου (;) κ. Μαραντζίδη, ο Στάθης Καλύβας (διδάσκει στις ΗΠΑ!), μετά την προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής αντίστασης στους Γερμανούς κατακτητές και την αγιοποίηση των ταγματασφαλητών, αποφαίνεται στην “Καθημερινή” ότι «οι πραξικοπηματίες (σ.σ.: της χούντας) συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και διαμέσου αυτής και της χώρας. Δίχως τον Απρίλιο του ’67 δεν θα είχε υπάρξει ο Ιούλιος του ’74» και ότι «ο ομαλός εκδημοκρατισμός ήταν ανέφικτος την εποχή εκείνη (σ.σ.: 1967) για μια σειρά λόγων και, επομένως, το πραξικόπημα ήταν αναπόφευκτο, αλλά επίσης συνιστούσε εκ των πραγμάτων τον πιο πιθανό δρόμο προς τη δημοκρατία».

Σαν να λέμε, ο οθωμανικός ζυγός ήταν απαραίτητος για να αναδειχτεί η σημερινή Ελλάδα και το ολοκαύτωμα χάρισε στους Εβραίους το κράτος του Ισραήλ.

Αδυνατώ να προσεγγίσω το μέγεθος της πρόκλησης. Αλλά, γιατί έκλεισε τότε η “Καθημερινή”; Το ερώτημα απευθύνεται στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας, τον κ. Αλαφούζο, και τον διευθυντή της. Ελευθερία της άποψης, λένε. Ποιας άποψης; Αυτής που απαγόρευε κάθε άλλη άποψη;

Σε συνέδριο για τη δικτατορία, τέλος, που έγινε στο Πάντειο, κάποιοι «σβηστήρες» της συμμετοχής υπηρεσιών των ΗΠΑ στο πραξικόπημα επανέλαβαν τα δικά τους.

Εντάξει, όλοι το καταλάβαμε: Ήρθε η ώρα τα άτακτα παιδιά της φασιστικής Δεξιάς να γυρίσουν στην αγκαλιά της μητέρας Ακροδεξιάς, όπως την περίοδο ’52-’74 αλλά και έπειτα από το 1981. Το «παιδομάζωμα» άρχισε με τους Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη και ίσως δούμε στο πλάι τους, σύντομα, και τον κ. Κασιδιάρη με την παρέα του. Αλλά η παρέμβαση του κ. Καλύβα, τώρα, πού στοχεύει; Προετοιμάζουν την κοινή γνώμη; Καλλιεργούν κλίμα τα ΜΜΕ που στηρίζουν τον επίγονο; Αν εμπνεύστηκαν από τις παραινέσεις του Σάββα Κωνσταντόπουλου, στον «Ελεύθερο Κόσμο», υπέρ της επερχόμενης δικτατορίας ή από τα άρθρα του «φιλέλληνα» Σάιρους Σουλτζμπέργκερ, μόνο αηδία προκαλούν. Όπως και η διανομή μαζί με την «Κυριακάτικη Δημοκρατία»(!) του σχιζοφρενικού πονήματος κάποιου νεοχουντικού.

Κράτησα για το τέλος την επίθεση / εκβιασμό στην κυβέρνηση από την ομοσπονδία των δημοτικών υπαλλήλων: μια περιφρόνηση της κοινωνίας σε συνθήκες καύσωνα. Η “πρασινογάλαζη” πλειοψηφία της ΠΟΕ-ΟΤΑ, αφού αγνοούσε επί χρόνια την ύπαρξη των συμβασιούχων, παίζει τώρα το παιχνίδι τής Ν.Δ. με απύθμενο θράσος για να χρεώσει στην κυβέρνηση τα ρουσφέτια των “πράσινων” και “γαλάζιων” δημάρχων.

Η κατάληξη θα είναι ίσως να οδηγηθεί στην αγκαλιά των ιδιωτών η καθαριότητα κάποιων πόλεων. Αυτό υποστηρίζει μετά μανίας η Ν.Δ., αλλά καμώνονται ότι δεν θέλουν οι δήμαρχοι και οι συνδικαλιστές της.

Πάλι στην έλλειψη μνήμης των πολιτών εναποθέτουν τις ελπίδες τους…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ