Υποθέστε για μια στιγμή πως η κυβέρνηση αποφάσιζε, έτσι για ένα βίτσιο, μια και από τη συνολική της πολιτική δεν προκύπτει, να μην πληρώσει τις δόσεις προς την ΕΚΤ του ερχόμενου Ιουλίου. Αυτά τα 7 δισεκατομμύρια λέω, για τα οποία η φασαρία με την καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης έγινε τόσο δραματική από μια στιγμή κι έπειτα. Τι θα συνέβαινε, άραγε;

Θα έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι μας;
Θα καταστρέφονταν η χώρα;
Δεν θα είχαμε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα;
Θα έλειπε ολοκληρωτικά το χαρτί υγείας και θα έπρεπε να σκουπιζόμαστε αποκλειστικά με φύλλα των Financial Times;
Αυτό θα ήταν, ίσως, το πρώτο βήμα για την αποπομπή μας από την αξιολάτρευτη ευρωπαϊκή οικογένεια;
Τι θα συνέβαινε, τέλος πάντων;

Ισχυρίζομαι, λοιπόν, πως τίποτε, μη διαχειρίσιμο από μια αποφασισμένη κυβέρνηση, δεν θα συνέβαινε. Πράγμα που υποστήριξα μαζί με άλλους και το καλοκαίρι του 2015 κι έτσι βρέθηκα συνειδητά «εκτός».

Θα μου πει κάποιος. Καλά, αυτά είναι εκ του ασφαλούς. Κι αν δεν ήταν έτσι; Κι αν υπήρχαν σοβαρές επιπτώσεις από αυτήν την επιλογή;
Μα, σίγουρα θα υπήρχαν σοβαρές επιπτώσεις. Δεν βρίσκεται εκεί η «διαφωνία».

Το ζήτημα είναι πως η επιλογή της μη σύγκρουσης –που δεν ήταν, πάντως, της πλειοψηφίας του κόμματος, για να μην ξεχνιόμαστε- μας έφερε εδώ που μας έφερε. Στην αποδοχή, δηλαδή, μιας πολιτικής αιώνιας λιτότητας, πρωτοφανούς ιστορικά. Έτσι που να δικαιώνονται, δια της αποφασιστικής συμβολής τους, οι διαπρύσιοι κυβερνητικοί πατριώτες, τύπου Κοτζιά, που έγραφαν βιβλιαράκια με τίτλο «Αποικία Χρέους».

Αιώνια λιτότητα, αιώνια εκμετάλλευση, αιώνια κι ακραία επισφάλεια για έναν ολόκληρο λαό. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του πραξικοπήματος που έγινε, όπως έγινε, πριν από δυό χρόνια.
Γι’ αυτό είναι τόσο μα τόσο θλιβερά τα non papers της κυβέρνησης. Δείτε το τελευταίο.

Που υπερασπίζεται την τελευταία συμφωνία επειδή, λέει, περιλαμβάνει και ρήτρα ανάπτυξης! Κάποιος, μάλιστα, κορυφαίος (sic) υπουργός ακούστηκε να λέει πως δεν ήταν των Γάλλων πρόταση, αλλά αποτελεί πάγιο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ από πολλά χρόνια! Κι έτσι, οι «ευκολίες πληρωμών», δια των οποίων θα μας πάρουν τα σπίτια, βαφτίζεται μεγάλη επιτυχία!
Ή που παρουσιάζει ως νίκη (;) την εξασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων 2% μέχρι το 2060, αφού κάνουμε μια καλή εισαγωγική επιτυχία της τάξης του 3.5%. Διότι, λέει, «με αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα, η Ελλάδα θα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ, που θα βρίσκεται σε θετική εξαίρεση από το Σύμφωνο Σταθερότητας, καθώς με βάση αυτό θα υποχρεούνταν να έχει πρωτογενή πλεονάσματα 2.6% για το μακροπρόθεσμο διάστημα και όχι 2% όπως τελικά συμφωνήθηκε».

Χαρείτε, βρε χαζά. Σχεδόν τους κοροϊδέψαμε. Κι αν βάλουμε στο ζύγι και τα τόσα άλλα που επιτεύχθηκαν, πρόκειται για πραγματική επανάσταση. Δια της μακράς πορείας διαμέσου των «θεσμών» (;), που θάλεγε και ο Ρούντι Ντούτσκε.

Γι’ αυτό κακώς αποσύρθηκε το τουίτ του συγκυβερνήτη Καμένου με την κόκκινη γραβάτα, την υπερπλήρη πεών, ζαρωμένων ή ελαφρώς ευθυτενών. Πέρα από το ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει ως διάβαση στο πιο ενδόμυχο ξέφωτο της ψυχής ενός δεδηλωμένα και κραγμένα πατριώτου και ανδρός –πώς λέμε σύννεφο με παντελόνια!- αποτυπώνει, όπως μόνο η υψηλή τέχνη μπορεί, τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης. Μια κόκκινη γραβάτα με χίλια μύρια πέη! Πώς το σκέφτηκε ο γίγας! Να που δικαιώνεται γι’ άλλη μια φορά η πολιτική συμμαχιών της ανανεωτικής Αριστεράς.

Αρκετά, όμως, με τα γελοία. Ας συνοψίσουμε το κακό που γίνεται.

Δεδομένου πως δεν υπάρχει λύση στο τρομακτικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας χωρίς μεγάλη διαγραφή του χρέους, όλα όσα συμφωνούνται από το 2010 κι έπειτα, εκτός του ό,τι έχουν διαλύσει κυριολεκτικά τη ζωή μας, δένουν στη γαλέρα –πρόκειται για ευφημισμό, όπως καταλαβαίνετε- δυό γενιές τουλάχιστον. Αυτό το 2060 δεν είναι ένα απλό νούμερο. Είναι το, αλά Άουσβιτς, μαρκάρισμα της κοινωνικής πλειοψηφίας πως θα παρέχει το αίμα της για τα επόμενα πενήντα χρόνια, ώστε οι εκάστοτε Σόιμπλε και οι εδώ σύμμαχοί τους να τη βγάζουν καθαρή.

Γι’ αυτό όσοι, μεταξύ τους και η ελληνική κυβέρνηση, νομίζουν πως είναι νουνεχείς και μετριοπαθείς και με αυτό τον τρόπο δημιουργούν συνθήκες στοιχειώδους ασφάλειας, σε αντίθεση με τους απερίσκεπτα «συγκρουσιακούς», στην πραγματικότητα μας καταδικάζουν σε μια συνθήκη ολοκληρωτικά αποτυχημένου κράτους, που αδυνατεί να εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του απέναντι στους κατοίκους του.

Οι νουνεχείς του Γιωργάκη έσωσαν τις γαλλογερμανικές τράπεζες κι άνοιξαν το δρόμο για την τόσο ωφέλιμη στα ελληνικά αφεντικά κοινωνική ζούγκλα, οι μετριοπαθείς οικονομικά Σαμαροβενιζέλοι έκαναν την κτηνώδη λιτότητα διαχρονική σταθερά και πέτυχαν τη μετατροπή του χρέους προς ιδιώτες σε χρέος προς… Σλοβάκους. Οι νουνεχείς της πρώτης κυβερνητικής φάσης ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκαν τα 70% καλά των μνημονίων και μας πήγαν καροτσάκι στην 13η Ιουλίου 2015. Οι νουνεχείς τωρινοί μας εξασφάλισαν την ηρεμία του μόλις 2% πρωτογενούς μέχρι το Εντερπράις και ο Σποκ να φτάσουν στον αστέρα του Μπάρναρντ.

Ποιος δεν καταλαβαίνει πια τι γίνεται; Και ποιος θα είχε πραγματικά αντίρρηση να σκουπίζεται με τα σομόν φύλα των Financial Times; Η γιαγιά μου το έκανε όταν η Μέρκελ ακόμα έτρωγε βελανίδια.

Άρθρο στο alterthess.gr