Καλά απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας όταν οι δημοσιογράφοι στο υπουργείο Εσωτερικών τον ρώτησαν την περασμένη Πέμπτη αν θα φορέσει τελικά γραβάτα. Αν θα λυθεί ο κόμπος του χρέους δηλαδή. Το θέμα είναι να μη φορέσω φέσι είπε, θυμίζοντας, ότι «άλλοι φέσωσαν τη χώρα». Για να συμπληρώσει ότι «πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι». Όχι ότι είμαστε, αλλά πρέπει να είμαστε. Ο ίδιος, η κυβέρνηση, και όλοι εκείνοι φυσικά, που από την έκβαση της διαπραγμάτευσης εξαρτάται όχι η κομματική, ή προσωπική τους, δικαίωσή, αλλά η ζωή τους. Σήμερα και αύριο.

Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει, λέει ο γνωστός στίχος. Αν οφείλουμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είμαστε και εκτός πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα, όσα φωτεινά σημεία κι αν βλέπει κανείς σ’ αυτή, μόνο ρόδινη δεν είναι. Ο Σόιμπλε εκβιάζει, το ΔΝΤ διατάζει, ο κάθε δυνητικός σύμμαχος συχνά λουφάζει, και ώρες-ώρες όποιος παρακολουθεί αυτό το τρενάκι του τόμου αναρωτιέται πώς το αντέχουν όσοι βρίσκονται στο μπρος μέρος της ατμομηχανής.

Θα τελειώσει, ωστόσο, αυτή η ιστορία. Γιατί κάθε συνετός παράγοντας της Ευρώπης το ξέρει ότι άλλο καλοκαίρι όπως του 2015 δεν σηκώνει η κατάσταση. Με τις εκλογές στη Γερμανία επί θύραις, τα επικίνδυνα του Τραμπ, το Brexit, η Ευρώπη δεν είναι εύκολο να αντέξει άλλες αναταραχές. Ούτε η Ελλάδα φυσικά, όσο κι αν η αντιπολίτευση της αφροσύνης δείχνει να έχει ενστερνιστεί το μότο, με το οποίο ένας παλιός σύντροφος σάρκαζε κάποτε τους μαοϊκούς: Όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο. Όσο το χειρότερο –για τη χώρα- τόσο το καλύτερο –για μας.

Ποιο θα είναι το σκορ όμως, όταν τελειώσει, είναι μια άλλη ιστορία. Δεν θα τελειώσει ούτε όπως θέλουν ο Τσακαλώτος και ο Τσίπρας, αλλά ούτε κι όπως θέλουν ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ. Κάπου στη μέση –μεσοβέζικα τα λέγαμε αυτά στις ιδεολογικές μας εξάψεις- θα βρεθεί μια λύση, που θα τους βολεύει μεν όλους, αλλά δεν θα ικανοποιεί κανέναν. Εκείνοι θα αποφύγουν ένα νέο pain in the ass –εμείς είμαστε αυτό. Κι εμείς θα πληρώσουμε το κόστος της χαλάρωσης των ασφυκτικών δεσμών του χρέους, που κόβουν την ανάσα στην οικονομία, και στη χώρα.

Συνεπώς, αν η πρόβλεψη είναι σωστή, εστέ έτοιμοι. Γιατί καμιά επιτυχία δεν μένει ατιμώρητη. Πολύ περισσότερο όταν αυτή είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού –λες και μπορεί να γίνει αλλιώς, με τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ευρώπη. Ποινήν εκτίομεν, όπως είπε κάποτε ο θυμόσοφος Πολύδωρας. Τα πανηγύρια αργότερα, μαζί με το αποφυλακιστήριο…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ