Θεωρούσα δημοκράτη και έντιμο πολιτικό τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο. Ειλικρινά δεν περίμενα να παρασημοφορήσει έναν χουντικό και να παραμένει μέχρι σήμερα σιωπηλός στην (πολύ ήπια, θα έλεγα) αντίδραση αντιστασιακών. Των ανθρώπων, δηλαδή, που υπέστησαν τα πάνδεινα επί χούντας και το τελευταίο που θα περίμεναν ήταν να δουν την επιβράβευση ενός ανθρώπου που όχι μόνον επί εφτά χρόνια αρθρογραφούσε με ζέση υπέρ της τυραννίας, αλλά κατέλαβε και τη θέση του αντιπροέδρου της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Παπαδόπουλου.

Παράγοντες του δημόσιου βίου θεωρούν ότι τόσον ο Κύριος Πρόεδρος (με κεφαλαίο κάπα από τούδε και στο εξής) όσο και ο (έστω τυπικά) εισηγητής της παρασημοφορίας, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, ίσως γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Νίκος Μέρτζος υπήρξε ΕΚΟΦίτης, δημοσιογραφικός εκφραστής της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΕΡΕ και μεταχουντικά της Νέας Δημοκρατίας. Αίρει αυτό τη συμμετοχή του στο μόρφωμα με το οποίο ο Παπαδόπουλος προσπάθησε να υποκαταστήσει τη Βουλή;

Φασιστικό όργανο

Οι κορυφαίοι παράγοντες της τότε Δεξιάς (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Γεώργιος Ράλλης) είχαν καταγγείλει ξεκάθαρα επί δικτατορίας αυτό το όργανο, ενώ ο κραυγαλέα αντικομμουνιστής Κρις Γουντχάουζ, όπως θύμιζε ο «Ιός» της Ελευθεροτυπίας, υποστήριξε ότι η δημιουργία αυτού του οργάνου με διορισμένα από το καθεστώς μέλη, ήταν ίσως η πιο φασιστική (από ιδεολογική άποψη) πράξη της δικτατορίας, στα μουσολινικά και σαλαζαρικά πρότυπα.

Ισως κάποιοι επώνυμοι να επείγονταν τότε να τελειώσουν τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά τους, οπότε τώρα απλώς σιωπούν.

Δεν εννοώ με τα παραπάνω τον υπουργό Εξωτερικών που είχε αντιχουντική δράση, ως μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Αυτού το ολίσθημα είναι ακόμη μεγαλύτερο: όφειλε να γνωρίζει τι εστί Μέρτζος προτού βάλει την (έστω τυπική) υπογραφή του στην απόφαση του Κυρίου Προέδρου.

Κάποιοι επιχείρησαν να παρουσιάσουν το θέμα ως προσωπικό. Ότι δηλαδή οι άνθρωποι που βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν επί χούντας έχουν προηγούμενα με τον κ. Μέρτζο. Δηλαδή περίμεναν 50 χρόνια για να τον… εκδικηθούν;

Η προσβολή είναι κάτι που ο καθένας το εκτιμά όπως θέλει. Ο κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έπειτα από τις υποδοχές λειψάνων, «τιμίου» ξύλου κ.λπ., προχώρησε στο μη περαιτέρω. Δικαίωμά του. Ανεύθυνος είναι. Μήπως έπρεπε να αναρωτηθεί γιατί οι προκάτοχοί του, όπως οι κατονομαζόμενοι ως αποδέκτες των σοφών συμβουλών του κ. Μέρτζου, δεν του απέδωσαν αυτήν την τιμή;

Έρχεται και η 24η Ιουλίου

Αλλά, άραγε, τι θα κάνει ο Κύριος Πρόεδρος στις 24 Ιουλίου, στην καθιερωμένη δεξίωση προς τιμήν των αντιστασιακών; Θα καλέσει αυτούς που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν; Και τι θα τους πει για τον κ. Μέρτζο και τους άλλους «μακεδονομάχους» που -αφού στήριξαν τη χούντα- στη συνέχεια, έχοντας ως κριούς σωματεία – κατάλοιπα του Ψυχρού Πολέμου και την πάντα «ορθοτομούσα τον λόγον της αληθείας» ιεραρχία της Εκκλησίας, οδήγησαν το 90% των χωρών του ΟΗΕ να αναγνωρίσουν τη FYROM ως Μακεδονία; Ίσως κάποτε να πρέπει να ερευνηθεί πόσα «μυστικά κονδύλια» ξοδεύτηκαν για την ψυχωτική πολιτική «το όνομά μας η ψυχή μας». Οι προτάσεις κάποιων πολιτικών, Ελλήνων ή Ευρωπαίων, για σύνθετη ονομασία προσέκρουαν στο τείχος της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας. Αποτέλεσμα: σήμερα, σε όποιο forum κι αν συμμετάσχεις, βλέπεις την ταμπελίτσα «Μακεδονία» μπροστά στους αντιπροσώπους του σπαρασσόμενου κράτους.

Ο Κύριος Πρόεδρος έχει μιαν επιλογή: αν δείξει σωφροσύνη, όπως του αρμόζει, το θέμα λύνεται αυτομάτως. Και βγάζει από τη δύσκολη θέση και το κόμμα που τον πρότεινε για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Διότι, όταν ένας άνθρωπος που υπηρέτησε συνειδητά τη χούντα όχι μόνο δεν ζητεί δημόσια συγγνώμη από τα θύματά της, αλλά βαφτίστηκε και «σύμβουλος επί εθνικών θεμάτων» – και δη επί του κακοφορμισμένου «Μακεδονικού» – του Κ. Καραμανλή του πρεσβύτερου, δεν παύει να είναι χουντικός. Αυτό δεν είναι «στιγμιαίο»!

Επιπλέον, απαλλάσσει από το άγος και τον υπουργό Εξωτερικών αλλά και την κυβέρνηση, που θα αναγκαστεί για θεσμικούς λόγους να απολογηθεί για τον «ανεύθυνο» Πρόεδρό μας.

Ας διαβάσουν το ψήφισμα του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-74. Ίσως να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι υπέπεσαν σε σοβαρό ολίσθημα και να το θεραπεύσουν. Δεν είναι ντροπή. Γενναιότητα είναι. Το αντίθετο είναι πείσμα -που θυμίζει άλλον «Κύριο Πρόεδρο»- και θα δικαιώσει όσους του καταλογίζουν τακτικισμούς.

Το πόσο δύσκολο θα είναι και για μας, προφανώς δεν τους απασχολεί.

Άρθρο στην ΑΥΓΗ