Είναι κρίμα που ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς φοβάται να μη βρέξει τα πόδια του στα παγωμένα νερά μιας προσπάθειας συγκλίσεων μπροστά στον ακροδεξιό ρατσιστικό και εθνικιστικό λόγο των ευρωφοβικών κομμάτων.

Είναι κρίμα που στο όνομα της «πούρας» αντικαπιταλιστικής ιδεολογίας πολλοί αρνούνται συστηματικά να κατανοήσουν ότι ο λαϊκιστικός ακροδεξιός λόγος, με πρόσχημα την παγκοσμιοποίηση και την εθνική περιχαράκωση, τείνει να αγκαλιάσει πολλά φτωχά στρώματα των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) κοινωνιών με άκρως επικίνδυνα αποτελέσματα, τα οποία ήδη είναι ορατά σε πολλές χώρες και στην ουσία δηλητηριάζουν τις σχέσεις των πολιτών με τον «ξένο», τον μετανάστη ή τον πρόσφυγα, τον διαφορετικό, τον ευάλωτο, με μία λέξη τον φτωχό -και περιθωριοποιημένο στην ανέχεια- πολίτη.

Εκείνον δηλαδή τον πολίτη που υποτίθεται ότι αυτόκλητα προσφέρθηκαν οι ακροδεξιοί «εχθροί» της παγκοσμιοποίησης να «βοηθήσουν». Οπου οι μισαλλόδοξες και εθνικιστικές αυτές δυνάμεις κυριαρχούν είδαμε περιορισμούς στα Συντάγματα, στην ελευθερία του λόγου, στην ελευθερία των διαμαρτυριών και των κινητοποιήσεων, άγρια καταστολή και τελικά την αποδοχή μιας συνωμοτικής και κατευθυνόμενης αντίληψης για το πώς οφείλουν να αντιδρούν οι πολίτες μπροστά στον «κίνδυνο» να επικρατούν ιδέες και απόψεις για μια ανοιχτή Ευρώπη.

Είδαμε πολλούς αριστερούς που τάχτηκαν πρόσφατα στο πλευρό του Μελανσόν να σπεύδουν να διαχωρίσουν τη στάση τους μπροστά στη λαίλαπα Λεπέν, ακόμα και από το συρρικνωμένο γαλλικό Κ.Κ. Είδαμε όμως και πολλούς άλλους να οχυρώνονται πίσω από την καθαρότητα της ιδεολογίας τους, αρνούμενοι να ψηφίσουν τον σημερινό πρόεδρο της Γαλλίας, ισοπεδώνοντας τις διαφορές του από το ρατσιστικό Εθνικό Μέτωπο. Το ζήσαμε και στην Ελλάδα, που έχει το μοναδικό προνόμιο να αναδεικνύει ένα ναζιστικό κόμμα στην τρίτη θέση αφήνοντας αδιάφορο ακόμα και μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς.

Ο «μπαμπούλας» της παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των αγορών μετατρέπει αυτόματα τα πάντα σε άσπρο-μαύρο, σε κακό-καλό και σε έναν γενικευμένο φόβο, μήπως και χάσουμε την αριστερή μας ταυτότητα στην προσπάθεια αναζήτησης συμμαχιών και συγκλίσεων. Οι σκληρές οικονομικές πολιτικές της λιτότητας αποσπώνται πλήρως από το σύνολο των παραμέτρων που καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων μέσα στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και αναδεικνύονται μόνες αυτές ως το απόλυτο και μοναδικό «κακό».

Θα αρκούσε όμως μια μόνο ματιά στον κυρίαρχο λόγο των συστημικών ΜΜΕ της Ελλάδας, που διαμορφώνουν και ελέγχουν καθημερινά το θυμικό και τη σκέψη των πολιτών, για να διαπιστώσει και ο πλέον «καθαρός» αριστερός και προοδευτικός τη συστηματική προσπάθεια να χαρακτηριστεί «ολέθρια» η επικράτηση του «συμβιβασμένου» και «προσκυνημένου» ΣΥΡΙΖΑ.

Το σύνθημα «τα κάνουν όλα για την εξουσία», «είναι ψεύτες», «είναι απατεώνες» κ.λπ. έχει καταφέρει να ενώσει τους σκληρούς νεοφιλελεύθερους και το παλιό πολιτικό κατεστημένο με κομμάτι της Αριστεράς που προτιμάει το «ευκολάκι» των αφοριστικών δηλώσεων αντί για έναν πιεστικό διάλογο, για συγκλίσεις και διεκδικήσεις.

Από την άλλη μεριά η σημερινή κυβέρνηση, συχνά αντιδρώντας σπασμωδικά, αρνείται κι αυτή τις συγκλίσεις, αρνείται να δεχτεί διάλογο και προτάσεις που σε πολλά πεδία θα είχαν θετικά αποτελέσματα για τους πολίτες χωρίς να μπαίνουν σε κίνδυνο οι τωρινές δεσμεύσεις της χώρας.

Αντί να πιέζεται συστηματικά η σημερινή κυβέρνηση να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό, έστω και μέσα στο επιβαρυντικό οικονομικό κλίμα, τις εξαγγελίες της σε μια σειρά κοινωνικά, οικονομικά και εργασιακά ζητήματα με αλλαγές που θα θεμελιώνουν καλύτερα την ελευθερία των πολιτών και τη συνύπαρξη, καταγγέλλεται ως αντιλαϊκή και με συνοπτικές διαδικασίες ταυτίζεται με όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της διαπλοκής, της διαφθοράς και της καταστολής.

Σημαντικές αλλαγές, μικρές ή και μεγαλύτερες, που έγιναν στη διαχείριση των θεμάτων (παροχές υγείας σε ανασφάλιστους, μέτρα προστασίας των πλέον ευάλωτων, διαχείριση προσφυγικού, φυλακές, νόμοι διασφάλισης δικαιωμάτων, αλλαγές στην παιδεία, προσπάθειες για νομιμότητα στον χώρο των ΜΜΕ, προσπάθειες πάταξης της ανεξέλεγκτης διαφθοράς, διερεύνηση των οικονομικών σκανδάλων, προσπάθειες καλυτέρευσης στις εργασιακές σχέσεις) θεωρούνται ανύπαρκτες μπροστά στο σύνθημα «όλοι είναι το ίδιο» ή «όλα για την καρέκλα και την εξουσία». Αραγε όλοι όσοι φωνάζουν αυτά τα συνθήματα αρνήθηκαν πάντοτε οι ίδιοι τις όποιες θέσεις εξουσίας;

Η αγκαλιά της Ακροδεξιάς παράλληλα είναι έτοιμη με τα συνθήματά της και τη συστηματική αλλοτρίωση, που επί δεκαετίες παρείχαν άφθονη τα ΜΜΕ, να υποδεχτεί τους ζαλισμένους από τα οικονομικά μέτρα πολίτες.

Η ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ., η ταύτιση της Ν.Δ. με τη Χρυσή Αυγή, η ταύτιση του Μακρόν με τη Λεπέν, η ταύτιση της σοσιαλδημοκρατίας με την Ακρα Δεξιά είναι αυθαίρετες και εξαιρετικά -όπως έχει ιστορικά αποδειχτεί- καταστροφικές.

Οσοι σήμερα λοιδορούν, συκοφαντούν ή απλά κουνάνε το δάχτυλο ισοπεδώνοντας τις διαφορές, συνθηματολογώντας χωρίς να αντιλαμβάνονται ή να θέλουν να αντιληφθούν πού οδηγεί η πλήρης απαξίωση, σπρώχνουν ένα μεγάλο μέρος του κόσμου σε επικίνδυνα για τη δημοκρατία μονοπάτια.

Οι ίδιοι δυστυχώς αύριο ίσως θα… πέφτουν από τα σύννεφα διαπιστώνοντας ότι οι σημερινοί τους «σύμμαχοι» στις καταγγελίες αύριο θα τους οδηγήσουν ξανά στο περιθώριο ως «χρήσιμους ηλίθιους». Τότε ίσως όμως να είναι για όλους πολύ αργά, μια και το δηλητήριο της μισαλλόδοξης και ρατσιστικής Ακροδεξιάς θα έχει κυριαρχήσει και στην Ελλάδα, όπως έγινε στις ΗΠΑ, στην Ουγγαρία, στη Μ. Βρετανία και… παραλίγο στη Γαλλία.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ