Οι Τζιάνι Πιτέλα, πρόεδρος των Σοσιαλιστών (S&D), Γκάμπι Τσίμερ, πρόεδρος της Ευρωομάδας της Αριστεράς (GUE-NGL), Σκα Κέλερ και Φίλιπ Λάμπερτς, συμπρόεδροι των Πρασίνων (Greens), ζητούν από το Εurogroup της 22ας Μαΐου να επισπεύσει τον προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους, καλώντας παράλληλα τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Β. Σόιμπλε «να αντιμετωπίσει αυτό το ζωτικής σημασίας θέμα με εποικοδομητικό και λογικό τρόπο».

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη, στην Ελλάδα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν μπει σε έναν αγώνα πλειοδοσίας για το ποιο θα κάνει την πιο ζοφερή πρόβλεψη για την πορεία της οικονομίας. Θα πείτε ότι αυτή είναι η δουλειά της αντιπολίτευσης. Σωστό. Ετσι λειτουργούν οι αντιπολιτεύσεις παντού στον κόσμο. Καταγγέλλουν τις κυβερνήσεις, υπόσχονται δημοφιλή πράγματα για να αναδιπλωθούν όταν έρθουν στην εξουσία επειδή παρέλαβαν καμένη γη. Μανιέρα.

Ωστόσο, δουλειά των σοβαρών αντιπολιτεύσεων είναι να καταθέτουν προτάσεις. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε δει από τη Νέα Δημοκρατία. Δηλώνει ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει, αλλά δεν μας λέει πώς θα κυβερνήσει.

Το περιλάλητο σχέδιο σωτηρίας της πατρίδας ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί. Μάλλον το κρατάει κρυφό για να μην το αντιγράψει ο αντίπαλος και της πάρει την μπουκιά από το στόμα. Ετσι περιορίζεται σε γλυκερές γενικολογίες για ένα διαφορετικό μείγμα πολιτικής. Περίοπτη θέση στο μείγμα κατέχουν οι πολύ πρωτότυπες εξαγγελίες για πάταξη της φοροδιαφυγής και μείωση της σπατάλης στον δημόσιο τομέα.

Δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας που να μην έχει δεσμευτεί ότι θα ξεκάνει τη φοροδιαφυγή και θα μηδενίσει τη σπατάλη. Κρίνοντας από τις επιδόσεις τους την περίοδο 1974-2014 δεν πρέπει να είμαστε και πολύ αισιόδοξοι ότι η Ν.Δ. θα πετύχει εκεί όπου απέτυχαν οι κυβερνήσεις της, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και οι συνεργατικές κυβερνήσεις Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.

Συνυπολογίζοντας το κακόφημο παρελθόν της, την πληκτική φλυαρία της και τον αχαλίνωτο ρεβανσισμό κορυφαίων στελεχών της, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο κόσμος, αν και ταλαιπωρημένος από την εφτάχρονη λιτότητα, αν και θυμωμένος με το καθεστώς επιτροπείας που έχει επιβληθεί, αν και απογοητευμένος από τη διάψευση των προσδοκιών που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πείθεται και βρίσκεται (με ευθύνη και της αντισυστημικής Αριστεράς) εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση πεσιμιστικού λήθαργου.

Βεβαίως η Ν.Δ. διακηρύσσει ότι θα διαπραγματευτεί με τους θεσμούς και θα τους πείσει για την ορθότητα της δικής της πολιτικής. Την ίδια στιγμή πάντως δηλώνει ότι επειδή το κράτος έχει συνέχεια και επειδή είναι υπεύθυνο και σοβαρό κόμμα δεν πρόκειται να ακυρώσει τη συμφωνία.

Αν όμως η συμφωνία υποθηκεύει το μέλλον της χώρας, όπως ισχυρίζεται, είναι μια κακή συμφωνία και οφείλει να την καταργήσει. Διαφορετικά θα είναι συνένοχη στο έγκλημα ή, στην καλύτερη περίπτωση, ευάλωτη στην υποψία ότι οι καταγγελίες της είναι προσχηματικές.

Αν πράγματι πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει προς τον όλεθρο πρέπει να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποτρέψει αυτό το μεγάλο κακό. Να κινητοποιήσει τον κόσμο της, να παρουσιάσει τη δική της στρατηγική, να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της. Επιβάλλεται επίσης να μας πει αν για την επερχόμενη καταστροφή, η ευθύνη ανήκει μόνο στην παρούσα κυβέρνηση. Το πρόγραμμα δεν αποφασίστηκε από την κυβέρνηση.

Αυτή συμφώνησε και πρόσθεσε ορισμένες πινελιές για να το κάνει λιγότερο επαχθές. Συνεπώς τον πρώτο ρόλο είχαν οι δανειστές. Είναι αθώοι του αίματος;

Θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα; Βέβηλες σκέψεις που δεν ταιριάζουν σ’ ένα κόμμα που υποστηρίζει μετ’ επιτάσεως ότι οι δανειστές έσωσαν την Ελλάδα και συνεχίζουν να τη σώζουν, ότι δεν φταίνε αυτοί για τις κραυγαλέες αστοχίες, αλλά οι ελληνικές κυβερνήσεις που κωλυσιεργούσαν και δεν υλοποιούσαν με θρησκευτική προσήλωση τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (το σκεπτικό του Σόιμπλε).

Προβάλλοντας όμως τέτοιου τύπου αιρετικές και ανίερες απόψεις ρίχνεις νερό στον μύλο των ευρωσκεπτικιστών και υπονομεύεις τη θεωρία που διακινείς με φανατισμό για «πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη».

Το άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιεί η Ν.Δ. για να δικαιολογήσει τη μηδενιστική στάση της είναι ότι δεν δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για απουσία εθνικού μετώπου γιατί όταν ήταν στην αντιπολίτευση έλεγε «όχι σε όλα».

Σκαληνό επιχείρημα, με την έννοια ότι στην πολιτική δεν πορεύεσαι με το γινάτι. Αλλά ας είναι. Πράγματι αυτό συνέβαινε μέχρι το 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συναίνεσε σε καμία επιλογή του διδύμου Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν αντιμνημονιακό κόμμα. Είχε μια άλλη στρατηγική. Πίστευε ότι θα καταφέρει να ρυμουλκήσει τους δανειστές στη δική του γραμμή επειδή είχε νωπή λαϊκή ετυμηγορία και το δίκιο με το μέρος του.

Δοκίμασε, αμφισβήτησε τη φιλοσοφία των μνημονίων, κατέθεσε εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης, αναζήτησε συμμαχίες, έψαξε για πηγές χρηματοδότησης εκτός Ε.Ε., φοβήθηκε τις συνέπειες από μια μετωπική σύγκρουση, υποχώρησε, συμβιβάστηκε, υπέγραψε μνημόνιο, ξανακέρδισε τις εκλογές λέγοντας ότι αναγκάζεται να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που δεν είναι δικό του και υποσχέθηκε πως θα προσπαθήσει να λειάνει τις πιο επαχθείς πλευρές του.

Γι’ αυτό πρέπει να κριθεί και όχι γι’ αυτά που έλεγε μέχρι τον Ιούλιο του 2015.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ