Του Θανάση Καρτερού

Πολλά θα μπορούσε να γράψει κανείς για την συνεδρίαση στη Βουλή, που αφορούσε στο νομοσχέδιο για την αξιολόγηση. Ένα από αυτά νομίζω, που έχει σημασία να επισημανθεί, είναι ότι οι ακόλουθοι της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ενώ διατηρούν την κομματική τους αυτονομία, έχουν γίνει ένα σώμα –ίσως και μια ψυχή- με το κόμμα του Κυριάκου.

Όχι μόνο η ψήφος, αλλά και ο γεμάτος εμπάθεια, και σχεδόν μίσος, για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ λόγος τους, έδειξαν ότι έχει προχωρήσει σε βάθος ο εντοιχισμός τους στη Δεξιά. Σε λίγο δεν θα ξεχωρίζει κανείς, αν η Φώφη, και ο Σταύρος, μιλούν ως εκπρόσωποι άλλων κομμάτων –κεντρώων!- ή ως εκπρόσωποι σκληρών τάσεων της σκληρής Δεξιάς.

Το άλλο, που έχει επίσης τη σημασία του, είναι ότι πρώτη φορά ίσως η κυβερνητική πλειοψηφία υπήρξε τόσο συμπαγής και αδιατάρακτη. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν άνοιξε, κατά το κοινώς λεγόμενο, μύτη, αν και όλοι ξέρουμε πόσο αχώνευτα, εκτός πολιτικής, προγράμματος, και ιδεών, είναι πολλά από τα μέτρα.

Οι ανοησίες για την καρέκλα, για την προσωπική ιδιοτέλεια δηλαδή, που καθορίζει την ψήφο των βουλευτών, δεν σηκώνουν σοβαρή συζήτηση. Όχι ότι δεν είναι πιθανό να υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπους με θητεία δεκαετιών στην Αριστερά, και μάλιστα σε πέτρινα χρόνια, είναι προφανές ότι η στάση τους δεν μπορεί να κρίνεται με ισοπεδώσεις Άδωνη.

Υπάρχει, μπορείς να πεις, μια πολιτική ωρίμανση στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μια προσγείωση στην πραγματικότητα, μια αντίληψη ότι για να φτάσεις σ’ αυτό που θέλεις, οφείλεις να ξεκινάς από αυτό που μπορείς. Μια αίσθηση ευθύνης για την οικονομία, την κοινωνία, τη χώρα, που συμπιέζει ζωτικά αριστερά αντανακλαστικά.

Καθόλου απλό πράγμα, που ενέχει τους κινδύνους του, όπως καταλαβαίνετε Από την άλλη μεριά όμως, στο αντίπαλο στρατόπεδο, υπάρχει μια διαδικασία εντελώς αντίστροφη. Σε κάθε κρίσιμο βήμα, από την εποχή του Κυριάκου τουλάχιστον, εμφανίζονται όλο και πιο ανώριμοι, πιο επιπόλαιοι, πιο καταστροφικοί, πιο παραδομένοι στην όξυνση και στον φραστικό τραμπουκισμό.

Έτσι διαμορφώνονται τα δυο βασικά στρατόπεδα. Η Αριστερά της κυβερνητικής ωριμότητας, και η Δεξιά-συν-δύο, της αντιπολιτευτικής ωμότητας. Κι έτσι, μάλλον, θα πάμε ως το 19. Κρατάτε, συνεπώς, γεμάτα παγούρια…

Άρθρο στην Αυγή