Του Χρήστου Λάσκου

Από την επομένη κιόλας του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών κύριο θέμα της σχετικής ελληνικής συζήτησης έγινε η στάση απέναντι στους δύο νικητές.

Η πολιτικά ορθή στάση, θέλω να πω.

Ομοθυμαδόν οι εκπρόσωποι του πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου υπέδειξαν πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την ανοιχτή –και ανεπιφύλακτη, «από την έποψη της δημοκρατίας»– υποστήριξη του Μακρόν.

Οσοι εξέφρασαν τη δυσθυμία τους έστω γι’ αυτό «το χειρότερο από όλα τα πιθανά δίδυμα» που προέκυψε, κρίθηκαν ανεύθυνοι, ανόητοι, στόκοι, όπως φιλελεύθερος ιεροφάντης συνόψισε τους πρέποντες χαρακτηρισμούς. Ηρθε και η δήλωση του Μελανσόν κι έδεσε το πράγμα.

Η ρητή κατηγορία απέναντι στους δυσφορούντες ή τους διαφωνούντες με την… επιβαλλόμενη πανστρατιά του «συνταγματικού τόξου» είναι πως κάνουν πλάτες στη Λεπέν. Κοινώς, όποιος δεν είναι με τον Μακρόν είναι εναντίον της δημοκρατίας.

Εστω κι αν είναι προφανές πως είναι το μέινστριμ που κατ’ εξοχήν στρώνει τον δρόμο στην Ακροδεξιά μέσα από τη συνεχώς διευρυνόμενη αποδοχή της ατζέντας της. Κι ακόμη περισσότερο μέσα από τη μανιακή προσήλωση σε μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που αδιαφορεί για τους χαμένους των τελευταίων πολλών δεκαετιών, όταν δεν διασκεδάζει με τις δυστυχίες τους.

Στην ελληνική παραλλαγή της συζήτησης, βεβαίως, υπάρχει έντονη η αίσθηση του γελοίου. Οπως σωστά τέθηκε από τις στήλες των «Νέων», σιγά μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα κανείς στη Γαλλία για την άποψη του Τσίπρα σχετικά με το ζήτημα. Μόνο που, όπως είναι προφανές, το ενδιαφέρον για την άποψη των «Νέων» εις Παρισίους είναι απείρως μικρότερο. Και παρ’ όλα αυτά διατυπώνεται με επιμονή και παρρησία.

Το γελοίο του πράγματος, όμως, προκύπτει και από ένα άλλο γεγονός. Το οποίο είναι πως, αν στον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών βρίσκονταν η Λεπέν με τον Μελανσόν, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι δεξιοί και οι ακροκεντρώοι, εκεί κι εδώ, στην καλύτερη περίπτωση δεν θα έπαιρναν θέση.

Στη χειρότερη θα συντάσσονταν με τη Λεπέν. Σε καμία των περιπτώσεων, πάντως, δεν θα βρίσκονταν, έστω με πολλές επιφυλάξεις, στο πλευρό του «αριστερού λαϊκιστή». Ως προς αυτό, άλλωστε, οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις μιλούν καθαρά.

Οι ψηφοφόροι του φιλελεύθερου Φιγιόν ψηφίζουν τέσσερις φορές περισσότερο Λεπέν από ό,τι αυτοί του Μελανσόν, από τον οποίο δεν μεταφέρεται παρά λίγο πάνω από 1% προς το Εθνικό Μέτωπο – λιγότερο και από το περιθώριο στατιστικού λάθους.

Είναι πολύ γνωστά όλα αυτά. Οπως γνωστό είναι πως η Αριστερά βρέθηκε και βρίσκεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή του αγώνα εναντίον της ρατσιστικής Ακροδεξιάς.

Σήμερα, όμως τα παιδιά στο Παρίσι, που φωνάζουν «Ούτε Πατρίδα Ούτε Λεπέν Ούτε Αφεντικό Ούτε Μακρόν» παίρνουν σαφή θέση και ενάντια στην «κεντρώα» οικονομική Ακροδεξιά, που, χωρίς καμιά επιφύλαξη ή συστολή, με τον πιο προπετή τρόπο, εδώ και δεκαετίες καταστρέφει τις ζωές εκατομμυρίων και εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό το Ni Patron είναι που κολάζει περισσότερο τους καθ’ ημάς «αντιλαϊκιστές». Οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν ζήσει ποτέ υπό την «επίβλεψη» ενός πραγματικού αφεντικού.

Πράγμα που κάνει αδύνατο να καταλάβουν τα απολύτως αντιπροσωπευτικά λόγια του ιδιωτικού υπαλλήλου στη χώρα μας σήμερα: «Δεν με πειράζει τόσο που υποαμείβομαι για τη δουλειά που κάνω, την οποία πριν από μερικά χρόνια την έκαναν τρεις άνθρωποι.

Πιο πολύ με πειράζει, με εξοργίζει, που κάθε μέρα το αφεντικό μου μου υπενθυμίζει με νόημα ότι έξω υπάρχουν 1,3 εκατ. άνεργοι, που περιμένουν πώς και πώς να μου φάνε τη θέση.

Ετσι, λοιπόν, οφείλω να ευγνωμονώ και να δηλώνω την πλήρη υποταγή μου στο καλό αφεντικό, που απαιτεί να είμαι στις επάλξεις 16 ώρες τη μέρα, Σάββατα, Κυριακές, αργίες. Κι έτσι ελέγχει απόλυτα τη ζωή μου».

Οποιος δεν μπορεί, σχεδόν «κατασκευαστικά», να δείξει την απαιτούμενη ενσυναίσθηση, ώστε να νιώσει τι ο αντιπροσωπευτικός αυτός εργαζόμενος λέει, μπορεί να καταναλώνεται σε ποικίλα φληναφήματα. Αδυνατεί –ή αδιαφορεί– να καταλάβει πως η μόνη απάντηση στον φασιστικό κίνδυνο είναι αυτή που βάζει πάνω από όλα τα συμφέροντα των κατώτερων τάξεων και κατηγοριών του πληθυσμού.

Αυτών που ψήφισαν, μαζί με την πλειοψηφία των νέων και των υποβαθμισμένων παρισινών προαστίων, Αριστερά. Και που δεν αντέχουν να ψηφίσουν το Αφεντικό.

Οχι από μίσος, φθόνο, μνησικακία κι άλλα «κακά» συναισθήματα, όπως αναλύουν από καιρό τώρα πλείστοι όσοι πολιτικοί επιστήμονες ψυχαναλυτικών προδιαγραφών και στη γαλάζια μας πατρίδα. Από καθαρό ορθολογισμό αρνούνται να ψηφίσουν έτσι, όπως τους λένε όλοι οι νουνεχείς.

Ni Le Pen, Ni Patron, λένε οι νέοι και άλλοι στη Γαλλία. Για να έχουν δική τους ζωή. Για να έχουν ζωή.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ