Του Θανάση Καρτερού

Πολύ μου άρεσε -γούστα είναι αυτά- η ανακοίνωση του Σκουρλέτη για όσα χθες διαδραματίστηκαν με αφορμή την «εικαζόμενη απόφαση» του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τους συμβασιούχους της καθαριότητας.

Εικαζόμενη, γιατί ακόμα ούτε έχει εκδοθεί, ούτε έχει καθαρογραφεί, ούτε έχει ανακοινωθεί. Πράγμα που δεν εμπόδισε ούτε τον Μητσοτάκη να μητσοτακίσει, για άλλη μια φορά, ούτε τον Πατούλη να πατουλίσει, για άλλη μια φορά, ούτε τα παπαγαλάκια να παπαγαλίσουν, για άλλη μια φορά. Για να αποδειχτεί ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε, αλλά όλα παιχνίδια μένουν γι’ αυτούς.

Τέλος πάντων. Πιο πολύ, πάντως, μου άρεσε η φράση -αλήθεια, είναι σίγουρα του Σκουρλέτη;- για την «υπερχειλή πολιτικής σκοπιμότητας κριτική προς την κυβέρνηση, με αφορμή ένα θέμα» κ.λπ.. Υπερχειλή! Αρχαΐζουσα, καθαρευουσιάνικη, ψιλοβελονιά από πατρόν Δημητράκου. Να τρέχουν οι κουμπάροι και ο μεταπτυχιακός πρώην υπουργός διηκητικής μεταρίθμησης να βρουν τι σημαίνει. Και από τι υπερχειλίζει ο Κυριάκος και το Πατουλιστάν δεν χρειάζονται σχόλια. Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι είναι. Αλλά, με το συμπάθιο κιόλας κύριε εισαγγελέα, με τη Δικαιοσύνη την ωραία, τι γίνεται;

Αυτή, στο ανώτατο μάλιστα επίπεδο, από ποια υπερχείλιση χαρακτηρίζεται; Σοβαρότητας και μετριοπάθειας, ως οφείλει; Ή όξους και χολής ξέρουμε για ποιους; Ευθυκρισίας και αντικειμενικότητας, όπως το σύνταγμα επιτάσσει; Ή ποντικών γαλάζιου χρώματος με φαιά στίγματα; Δεν είμαι τόσο ριψοκίνδυνος, ώστε να εκτεθώ σε καμιά εισαγγελική δίωξη και ως εκ τούτου αφήνω την απάντηση σε τυχόν φιλομαθείς αναγνώστες. Από τι, λοιπόν, υπερχειλίζει το Ελεγκτικό Συνέδριο, όταν μια απόφασή του, πριν ολοκληρωθεί ως απόφαση, διοχετεύεται στους αντιπάλους της κυβέρνησης;

Κάποιος τη διοχέτευσε εν ονόματι της αλήθειας, λένε. Αυτή κι αν είναι υπερχείλιση υποκρισίας. Η αλήθεια τους μάρανε. Ως σφαίρα κατά της κυβέρνησης τη διοχέτευσε ο ποντικός τους. Και αναρωτιέμαι: Ποιο κύρος απαιτούν να τους αναγνωρίσουμε όταν επιτρέπουν στα ποντίκια να ροκανίζουν τις αποφάσεις τους; Εδώ πια δεν μιλάμε για μυωπική, αλλά για… μυοπική Δικαιοσύνη. Θα μου πείτε το γνωστό: Δεν είναι όλοι τέτοιοι. Προφανώς δεν είναι. Αυτό δα έλειπε. Υπάρχουν κι εκεί άνθρωποι και ποντίκια. Αλλά, στην πραγματική ζωή, δεν κάνουν κουμάντο τα ποντίκια. Ούτε δικάζουν.

Κρατάει και το σπαθί η Δικαιοσύνη. Ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, το ποντικοφάρμακο. Αν θέλουν, δηλαδή, να μην τους χάφτει όλους η ποντικοπαγίδα…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ