Του Θανάση Καρτερού

Λίγο ακόμα θα δούμε… Αγκομαχώντας ελπίζουμε κι εμείς, μαζί με τον Τσίπρα, τον Τσακαλώτο, τον Χουλιαράκη, την κυβέρνηση.

Φαίνεται πως ο μαραθώνιος της αξιολόγησης φτάνει στο τέλος του, θα τελειώσει αυτή η πονεμένη ιστορία, θα αρχίσει με την ποσοτική χαλάρωση να γράφεται το εξιτήριο από την επιτροπεία και τα Μνημόνια. Και θα μπει η σφραγίδα της αποφυλάκισης μιας ολόκληρης χώρας, με την είσοδο στις αγορές και την ομαλοποίηση, τέλος πάντων, της οικονομίας και των κοινωνικών ρυθμών. Κουβαλώντας, φυσικά, για ένα μεγάλο διάστημα, όλοι στις πλάτες μας πλεονάσματα, μέτρα και αντίμετρα. Κληρονομιά μιας δύσκολης εποχής.

Με τόσα που έχουμε περάσει ώς τώρα, με τις κυβερνήσεις των «άλλων», αλλά και με τη δική μας, όλα αυτά μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά. Να δούμε, λένε συλλογισμένοι πολλοί άνθρωποι, που έχει τρομάξει το μάτι τους με όσα κλείνουν, μένοντας ανοιχτά. Εκτός από τους εγχώριους, που κάθε μέρα κατασκευάζουν άλλη μια ιστορία της πλερέζας, προσπαθώντας να συντηρήσουν το κλίμα ανασφάλειας και φόβου, και οι έξω δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι. Όλο και κάποιος φόβος υπάρχει μήπως μας την κάνουν την τελευταία στιγμή. Μήπως ζητήσουν, εκβιάσουν, προβοκάρουν. Όταν έχεις να κάνεις με μπράβους των αγορών, δεν φυλάς τα νώτα σου;

Τέλος, πάντων. Η τελευταία συνέντευξη Τσίπρα, οι δηλώσεις του εκπροσώπου, οι χρησμοί του Τσακαλώτου ενισχύουν το κλίμα αισιοδοξίας. Αλλά, αφού είμαστε στο τέλος της διαδικασίας, μήπως πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο την επόμενη μέρα; Να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε την απαλλαγμένη από τα κουαρτέτα χώρα; Διότι βαρεθήκαμε να λέμε και να ακούμε για το ποια πράγματα μπορούμε να κάνουμε, σε συνθήκες επιτροπείας. Μήπως είναι ώρα να αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε και ποια πράγματα θέλουμε να κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε, και θα κάνουμε, σε συνθήκες ανεξαρτησίας; Και με τη μίζερη λέξη «πράγματα» εννοώ εκείνα που συγκροτούν την ψυχή της Αριστεράς μας.

Στην κοινωνία, την Παιδεία, την Υγεία, απέναντι στους σακατεμένους από τα Μνημόνια συνταξιούχους, στο περιβάλλον, στους νέους. Αλλά και στη Δημοκρατία, στους θεσμούς, στις μεταρρυθμίσεις που θα απαλλάξουν την Ελλάδα από τα καρκινώματα. Ένα ανοιχτόμυαλο όραμα- πρόγραμμα, που θα προσεγγίσει επιτέλους με αποφασιστικότητα την αριστερή ουτοπία, για να τη μετατρέψει σε πολιτική προοπτική και πράξη. Έτσι που η απαλλαγή από την επιτροπεία να μεταφραστεί σε δικαιώματα, αλληλεγγύη, στήριξη όσων πλήρωσαν τον βαρύτερο φόρο στις μνημονιακές ανθρωποθυσίες. Να το πω κάπως προκλητικά; Να ξανασυναντηθούμε, επιτέλους, με τις απελευθερωτικές αυταπάτες μας, που τις αποδιώξαμε μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να σωθεί η χώρα…

Άρθρο στην ΑΥΓΗ