Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Ε, αφού ανακουφίστηκαν οι αγορές από τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, μπορούμε να ηρεμήσουμε…

«Η εικασία τώρα είναι ότι οι κεντρώοι ψηφοφόροι θα συσπειρωθούν γύρω από τον Μακρόν, να αποτρέψουν την Λεπέν από την προεδρία και επομένως αυτό θα φέρει ένα αποτέλεσμα υπέρ του κατεστημένου και της Ευρώπης το οποίο θα είναι θετικό για την διάθεση ανάληψης κινδύνου τη Δευτέρα το πρωί», σχολίασε ο Ρίτσαρντ Μακγκουάιαρ, επικεφαλής της στρατηγικής των επιτοκίων της τράπεζας Rabobank.

Και επειδή όταν μιλούν οι αγορές η πολιτική σωπαίνει – αλλά δεν θυμάται – το κουβάρι των αντιφάσεων περιπλέκεται.

Ο Μακρόν πλασαρίστηκε από μεγάλη μερίδα αναλυτών και ΜΜΕ ως αντισυστημικός, μόνο και μόνο επειδή δεν είχε καμία εμπλοκή σε κομματικά γρανάζια. Ένας ανώτερος δημόσιος υπάλληλος που εξελίχθηκε σε τραπεζίτη και στη συνέχεια αναρριχήθηκε στη θέση του υπουργού Οικονομίας, προκειμένου να προωθήσει μεταρρυθμίσεις υπέρ των επιχειρήσεων, κάθε άλλο παρά αντισυστημικός είναι. Αντιθέτως, δουλεύει στην καρδιά του συστήματος. Γι  αυτό και ο κύριος Μακγκουάιαρ, με τη δήλωσή του ότι «η νίκη Μακρόν λειτουργεί υπέρ του κατεστημένου», έσπευσε να του θυμίσει την «αποστολή» του…

Στο ίδιο μήκος κύματος Βερολίνο και Βρυξέλλες μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης, που εξωραΐζει τον φόβο για τη Λεπέν και το συνεπακόλουθο frexit, μια συνθήκη την οποία δημιούργησε όμως η νεοφιλελεύθερη πολιτική τους. Γι αυτό και η συντριβή του παραδοσιακού δικομματικού συστήματος Δεξιά – Σοσιαλιστικό Κόμμα που υπηρέτησαν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αυτή την αγριότητα, ήταν προδιαγεγραμμένη και στη Γαλλία.

Το μεγάλο παζάρι ενόψει του δεύτερου γύρου στις 7 Μαΐου και με ορίζοντα τις βουλευτικές εκλογές τον Ιούλιο, μόλις άρχισε και ουδείς μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα εάν το εκλογικό Σώμα θα υπακούσει στα κελεύσματα των μεγάλων χαμένων, Φιγιόν και Αμόν, να στηρίξει τον Μακρόν.

Το νέο δίπολο στη χώρα της Γαλλικής Επανάστασης, της Κομμούνας του Παρισιού και του Μάη του ’68, απαρτίζεται πλέον από την Ακροδεξιά και τον μεταμοντέρνο νεοφιλελευθερισμό, τύπου Στουρνάρα ας πούμε, καθώς η αριστερή απάντηση στη μισανθρωπία της  παγκοσμιοποίησης είναι ακόμη ατελής, όπως έδειξε η περίπτωση του Μελανσόν.

Ο νεοφιλελευθερισμός αναβίωσε τον φασισμό στην Ευρώπη και αυτός γίνεται το άλλοθί του, όσο ο προοδευτικός κόσμος δεν συσπειρώνεται με τόλμη γύρω από πρωτοβουλίες και κινήσεις ενιαίες, με κοινωνικό πρόσημο και γενναίες υπερβάσεις.

Άρθρο στο altsantiri.gr