Οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές στο Κράτος και την Οικονομία πρέπει να προχωρήσουν αδιαπραγμάτευτα  για να σταθεί όρθια η χώρα και ν’ ανακάμψει.

Οι μεταρρυθμίσεις όμως, δεν μπορεί ν’ αποτελούν ούτε την  ευκαιριοθηρική διέξοδο των μεταμφιεσμένων δήθεν μεταρρυθμιστών ούτε την λαϊκιστική αναπαραγωγή των αδιεξόδων ενός πολιτικού συστήματος, κυβερνητικού και  αντιπολιτευομένου. Πρέπει να είναι η σταθερή επιλογή  και η επεξεργασμένη προτεραιότητα της χώρας.

Δυστυχώς, η σημερινή πολιτική κατάσταση κινείται κυριαρχικά,  ανάμεσα στις συμπληγάδες του «ευκαιριοθηρικού μεταρρυθμισμού» της Ν.Δ και της «τιποτολογικής οπισθοδρομικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Επιπροσθέτως, οι κυβερνητικοί εταίροι της τρικομματικής,  ΠΑΣΟΚ και  ΔΗΜΑΡ παρά την μεταρρυθμιστική ρητορική τους είτε ακολουθούν ασθμαίνοντες είτε εφευρίσκουν και θέτουν κάθε λογής εμπόδια στις αναγκαίες τομές και αλλαγές, που χρειάζεται η Ελλάδα.

Στις σημερινές λοιπόν κρίσιμες συνθήκες για τη χώρα και την κοινωνία αναδεικνύεται ένα σοβαρό πολιτικό έλλειμμα. Η έλλειψη πρωταγωνιστικού μεταρρυθμιστικού υποκειμένου. Αν οι πολίτες εξαναγκαστούν να επιλέξουν μεταξύ λύσεων που είναι μία από τα ίδια τότε το συνολικό εθνικό αδιέξοδο θα ενταθεί.

Η προωθητική απάντηση στο σημερινό έλλειμμα  βρίσκεται στην  διαμόρφωση ενός Νέου και Ενιαίου Πολιτικού Υποκειμένου, από το σύνολο των δυνάμεων της μεγάλης δημοκρατικής σοσιαλιστικής παράταξης. Που θ’ αναλάβει, όμως,  αυτόνομο και πρωταγωνιστικό -και όχι απλως συμπληρωματικό- ρόλο στη ζητούμενη και  αναγκαία Ελληνική Μεταρρύθμιση.

Αυτό δεν είναι απλά, το κεντρικό αίτημα που προκύπτει από ένα  διαρκές πολιτικό κενό,  αλλά είναι το επιτακτικό όσο και αναντικατάστατο αίτημα για να επιβιώσει η χώρα.  

(Αρθρο στο ΒΗΜΑ)