Ένα Μοναστήρι είναι τόπος προσευχής, τόπος άσκησης, τόπος απομόνωσης από την κοσμικότητα για να “αφομοιώσει” την εγκοσμίκευση της θείας οικονομίας (του έργου) του Σωτήρος ημών Θεού και να δώσει μαρτυρία γι᾽ αυτό το γεγονός με τη βεβαιότητα και την πιστότητα της Εκκλησίας του Χριστού.Αυτό είναι το πλαίσιο ιδρύσεως, λειτουργίας και πορείας κάθε ορθόδοξου μοναστηριού. Και διαπιστώνουμε ότι αυτή η λειτουργία των μοναστηριών σήμερα περιχωρείται στις καρδιές των ανθρώπων του κόσμου μας, που γυρεύουν να ξαναθυμηθούν εναργέστερα την εκκλησιαστική τους ταυτότητα “άγνωστοι μεταξύ αγνώστων” σαν προσκυνητές της χάρης των μοναστηριών, για να κομίσουν έπειτα αυτήν την ταυτότητα “γνωστοί μεταξύ γνωστών” στην ενοριακή πληρότητα του εκκλησιαστικού γεγονότος. Τα μοναστήρια δεν είναι υποκατάστατα της ενοριακής πραγματικότητος, αλλά οργανωμένα συμμέλη του ενός εκκλησιαστικού σώματος. Τρέφονται και τρέφουν από και με τις λειτουργικές δεήσεις του ενός εκκλησιαστικού σώματος, με την ευχή του Επισκόπου, με την αμοιβαία συναίσθηση της ενότητος-κοινωνίας με τον ζώντα Θεό. Συναθλούν προς τον κόπο των εγκοσμίων λειτουργών του Θεού, προς τον αγώνα και τις αγωνίες των εγκοσμίων χριστιανών, με τις καθημερινές Ακολουθίες και Λειτουργίες. Και μάλιστα εξαιρέτως “υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών”, υπέρ των οποίων αναδέχονται συνεχώς παρακλήσεις για προσευχές εκτενείς στην παρρησία των Αγίων προς τον Θεό.
Αυτήν την αναπόφευκτη λειτουργικότητα, όσο κοπιώδης και αν είναι, αναδέχθηκε εξαρχής και η ιερά μονή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γουμενίσσης-Γρίβας, δημιούργημα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας.
***
Στο φετινό πανηγυρικό Εσπερινό (Λαμπροδευτέρα 6/5), μετά την τελετουργική ένδυσή του στο κέντρο του Ναού, προέστη ο Σεβασμιώτατος συμπαραστατούμενος από την Αδελφότητα και Κληρικούς-προσκυνητές. Μετά τα Αναγνώσματα, στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης τόνισε τη σημαντική της αποκαλύψεως των Αγίων για την εποχή μας.
«Σήμερα η Εκκλησία μας όρισε, μετά την Επιλύχνια Ευχαριστία (το Φως ιλαρόν), να ψάλλεται και  ο ψαλμικός στίχος “ο Θεός ημών εν τω ουρανώ και εν τη γη πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”.  Η πρώτη ανάγνωση του συγκεκριμένου στίχου μας παραπέμπει στα γεγονότα της θείας οικονομίας: στην ενανθρώπηση, στην ταπεινότατη και πτωχή γέννηση επί της φάτνης, για να άρει την αλογία του κόσμου, στη βάπτιση όπου ακόμη και τα ύδατα μαρτύρησαν τη θεότητά Του στρεφόμενα εις τα οπίσω, στο κήρυγμά Του με αφετηρία και προτίμηση στη Γαλιλαία όπου και οι περισσότεροι εθνικοί και βεβαίως ελληνιστές, στη σταύρωσή Του υπέρ της κόσμου ζωής και σωτηρίας, στην αυτεξούσια ανάσταση και την ανάληψή Του. Αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση-ερμηνεία του ψαλμικού στίχου “ο Θεός ημών…”. Η δεύτερη ανάγνωση, συνέχεια της πρώτης, είναι ότι όλα αυτά τα εποίησεν ο Θεός, για να κάμει τον άνθρωπο θεόν κατά χάριν. “Εγώ ήλθον ―λέει ο ίδιος ο Κύριος― ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”. Αυτό το περισσόν είναι κάτι που εκπλήσσει τους θεολόγους. Το “ζωήν” είναι να έχουμε τη ζωή του Χριστού, να λάβουμε τη νέα ζωή που ο Θεός μας χάρισε, να είμεθα μαθητές και μιμητές του Χριστού, με τη δική Του δύναμη δια του Αγίου Πνεύματος. Η ζωή μας να είναι χριστοτερπής, θεοφιλής και θεάρεστη κατά πάντα και δια πάντα, καθώς θα έχει αναφορά στο Χριστό, θα είναι εγκεντρισμένη σ᾽ Αυτόν. Το “περισσόν έχωσιν”, το περίσσευμα είναι ο εξαγιασμός και η θέωσις. “Ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει και μείζονα τούτων”! Γιατί “μόρφωσε” μέσα του τον Χριστό, δηλαδή έζησε τις μεθηλικιώσεις της εν σαρκί σωτηρίου οικονομίας του Χριστού, και ο Χριστός είναι το Πρόσωπο από το Οποίο αντλεί χάριτας αντί χαρίτων πολλαπλασίας.
»Έτσι λοιπόν και οι άγιοι νεοφανέντες Μάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη έζησαν για τον Χριστό, με τον Χριστό. Αναστήλωσαν την εικόνα του Σωτήρος μέσα τους και αναστηλωμένη (ζώσα και ενεργό) την παρουσία Του την μεταλαμπάδευσαν στους εγγύς και τους μακράν. Και το συνεχίζουν μέχρι σήμερα, ευεργετώντας εμάς τους σημερινούς χριστιανούς. Έβλεπαν και βλέπουν το συνάνθρωπο ως τίμημα και μίμημα (εν δυνάμει) του Σωτήρος Χριστού! Αυτήν την αιωνική αξία και διάσταση έδωσαν (και δίδουν) στο συνάνθρωπό τους. Έτσι ώστε, αν και πέρασαν 500 χρόνια που εσφαγιάσθηκαν ώσπερ άρνες, φανερώθηκαν σε μας. Επειδή έτσι ηθέλησεν ο Κύριος. “Πάντα όσα ηθέλησεν εποίησεν”. Έφερε από τη βασιλεία Του και απεκάλυψε την δόξα-χάρη που έχουν οι καλλίνικοι Μάρτυρες. Δεν ήρθαν ανίσχυροι, όπως φάνηκαν πριν 500 χρόνια στα μάτια των αφρόνων ότι σφαγιάσθηκαν και χάθηκαν, αλλά πλήρεις χάριτος και πλήρεις δυνάμεως. Εμφανίσθηκαν σε ταπεινούς και απλοϊκούς, άλλοτε “κατ᾽ όναρ” και άλλοτε “καθ᾽ ύπαρ” σε απαστράπτουσα φωτοχυσία του θείου φωτός “λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι οθνείαν αλλοίωσιν ευπρεπεστάτην”.
»Η Ορθοδοξία είναι ουσιωδώς αποκάλυψη Θεού, είναι απόκριση στη φανέρωση του ουρανού. Δεν είναι θρησκευτικό κατασκεύασμα ιδεών η συναισθημάτων όπως συμβαίνει με τις ποικίλες θρησκείες της ιστορίας του κόσμου. Οι άλλες θρησκείες δημιουργούν με τις φαντασίες τους κάλπικες επινοήσεις. Μόνον η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη του ζώντος Θεού. Και μάλιστα, στα χρόνια μας, επειδή επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις, και για τρία χρόνια είχαμε καθημερινές αποκαλύψεις, που η μία συμπλήρωνε την άλλη! Για να ευρεθεί η τοιχογραφία της Πλατυτέρας στο βάθος, επάνωθεν της οποίας πατούσαν, προηγήθηκαν 30 αποκαλύψεις. Και όταν ευρέθηκε στο προαύλιο η εικόνα του Παντοκράτορος, το βράδυ στην αγρυπνία, έβλεπαν το άγιο φως ακόμη και από γειτονικά χωριά να εμφανίζεται επάνω από το λόφο των Καρυών…».
***
Ο πανηγυρικός Όρθρος και η θεία Λειτουργία (Λαμπροτρίτη 7/5) συγκέντρωσε πλήθη ευλαβών προσκυνητών στο καταφύγιο ελπίδας των Νεοφανών Αγίων. Πολλοί κληρικοί και από άλλες Μητροπόλεις συμμετείχαν στη διπλή χαρά, της Διακαινησίμου και της εόρτιας μνήμης των Μαρτύρων. Η πρωινή Ακολουθία μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό 4Ε με σπάνια θεαματικότητα ανά το πανελλήνιο από ανθρώπους που αδυνατούσαν μεν να προσέλθουν, αλλά μετείχαν νοερά στον εορτασμό.

***
Ο γνωστός πρωτοψάλτης κ. Ιω. Χασανίδης και ο π. Ραφαήλ Γκουρβέλος με συνοδούς ιεροψάλτες λατρευτικά καλλιφωνότατοι ψάλτες υμνολογούσαν τα μεγαλεία των Αγίων στην αναστάσιμη ατμόσφαιρα της φετινής Λαμπροτρίτης. Παραβρέθηκαν ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Χρ. Γκουντενούδης, ο Βουλευτής κ. Γ. Γεωργαντάς, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Αθ. Λαπόρδας επικεφαλής Αντιδημάρχων και στελεχών του Δημ. Συμβουλίου, ο Πρόεδρος της τοπ. Κοινότητας Γουμένισσας κ. Ιω. Αλίρης, ο νέος Ταξίαρχος-Δκτης της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας κ. Πέτρ. Καραμανέας με στρατιωτικούς, εκπρόσωποι της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, κ.α. επίσημοι. Τιμητικό άγημα στρατιωτών από την 33η Μ/Κ Ταξιαρχία και ομάδα των Γουμενισσιωτών μουσικών (τα γνωστά “Χάλκινα”) με το ηχητικό μελώδημα του “Χριστός Ανέστη”, συνόδευαν την ευλάβεια πολλών-πολλών προσκυνητών.
Στο τέλος, η Ιερά Μονή δεξιώθηκε όλους τους προσκυνητές με τα εικονογραφημένα κόλλυβα τα ευλογηθέντα “εις τιμήν των αγίων” και με εδέσματα προς όλους. Εντός της Μεγάλης Εβδομάδος κυκλοφορήθηκε ο πρώτος από τους τρεις τόμους, μεγάλου σχήματος, με 340 σελίδες, και τίτλο “Η αποκάλυψη και οι εμφανίσεις των νεοφανών Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης”, ιστόρημα ευλαβές στα γεγονότα, πράξη σεβασμού στη μεγάλη αυτή ευλογία του Θεού για την κρίσιμη εποχή μας.