Πολλή κουβέντα έγινε μεσούντος του θέρους σχετικά με το θέμα της απαλλαγής από τον ΦΠΑ των επιχειρήσεων με χαμηλό τζίρο. Η κουβέντα εξελίχθηκε ενόψει της εξαγγελθείσας σχετικής ρύθμισης, η οποία τελικά περιλήφθηκε στο άρθρο 251 του Ν 4281/2014, το οποίο τροποποίησε σχετικά το άρθρο 39 του Κώδικα ΦΠΑ.

Σύμφωνα με τις νέες διατάξεις οι υποκείμενοι στο φόρο των οποίων τα ακαθάριστα έσοδα κατά την προηγούμενη διαχειριστική περίοδο δεν υπερέβησαν τα 10.000 ευρώ, μπορούν από την έναρξη της νέας διαχειριστικής περιόδου να υποβάλλουν δήλωση μεταβολών στο τμήμα μητρώου της αρμόδιας Δ.Ο.Υ., εντός 10 ημερών και να υπαχθούν στο απαλλασσόμενο από τον ΦΠΑ καθεστώς.

Μάλιστα η σχετική δήλωση δεν μπορεί να ανακληθεί πριν την παρέλευση διετίας, εκτός αν ο φορολογούμενος απολέσει κατά το δεύτερο έτος το σχετικό δικαίωμα λόγω υπέρβασης του ορίου. Έτσι θα πρέπει μέχρι τις 11/1/2015 οι υποκείμενοι στο φόρο οι οποίοι έχουν τις προϋποθέσεις να αποφασίσουν εάν επιθυμούν τη μεταβολή και να υποβάλλουν τη σχετική δήλωση.

Σε σημείωμά μου στο περιοδικό ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ κατά την περίοδο συζήτησης του Σ/Ν είχα επισημάνει την κατάφωρη παραβίαση των αρχών του ελεύθερου ανταγωνισμού που συνεπάγονται οι νέες διατάξεις, καθώς θα παρατηρείται το φαινόμενο κάποια επιχείρηση να πωλεί αγαθά ή υπηρεσίες με ΦΠΑ 23% και δίπλα της μία άλλη ομοειδής επιχείρηση να πωλεί τα ίδια αγαθά ή υπηρεσίες χωρίς ΦΠΑ.

Πέραν τούτου όμως θα πρέπει να εξεταστεί και εάν ή για την ακρίβεια πότε συμφέρει μία επιχείρηση να επιλέξει το καθεστώς της απαλλαγής. Αν κάποιος βιαστεί να απαντήσει θα πρέπει να λάβει υπόψη του την παράγραφο 9 του παραπάνω άρθρου η οποία ξεκαθαρίζει ότι οι απαλλασσόμενοι δεν δικαιούνται να εκπέσουν το φόρο των εισροών τους.

Για να μελετήσουμε τις επιπτώσεις θα θεωρήσουμε ότι έχουμε ένα υποκείμενο στο φόρο ο οποίος πραγματοποιεί τζίρο 1.000 ευρώ πλέον ΦΠΑ 23% 230 ευρώ και ο οποίος έχει και αγορές - δαπάνες υπαγόμενες σε ΦΠΑ 250 ευρώ πλέον ΦΠΑ των δαπανών αυτών 50 ευρώ.

Στην πρώτη περίπτωση υποθέτουμε ότι ο φορολογούμενος είναι χονδροπωλητής και πουλάει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες του σε άλλους υποκείμενους στο φόρο. Ως υπαγόμενος στον ΦΠΑ θα πρέπει να αποδώσει στο δημόσιο 230 – 50 = 180 ευρώ για ΦΠΑ. Επιπλέον κατά το τέλος της χρήσης θα καταβάλλει και φόρο εισοδήματος (1.000 – 250) Χ 26% = 195 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι ταμειακά θα έχει αποτέλεσμα: 1.230 – 300 – 180 – 195 = 555 ευρώ.

Εάν ο φορολογούμενος αυτός επιλέξει την μη υπαγωγή του στον ΦΠΑ ο τζίρος του θα είναι 1.000 ευρώ και οι δαπάνες 300 ευρώ, καθώς δεν έχει δικαίωμα έκπτωσης του ΦΠΑ εισροών και ο ΦΠΑ των 50 ευρώ θα προσαυξήσει τη δαπάνη. Στο τέλος της χρήσης θα καταβάλλει φόρο εισοδήματος (1.000 – 300) Χ 26% = 182 ευρώ. Το τελικό ταμειακό αποτέλεσμα θα είναι: 1.000 – 300 – 182 = 518 ευρώ. Δηλαδή περίπου 6,7% λιγότερο από αυτό που θα κέρδιζε εάν εξακολουθούσε να υπάγεται σε ΦΠΑ.

Στην αντίθετη περίπτωση που φορολογούμενος με τα ίδια στοιχεία ήταν λιανοπωλητής, επειδή η τιμή πώλησης παραμένει στα 1.230 ως τιμή λιανικής αλλά δεν εμπεριέχει πλέον ΦΠΑ, στην περίπτωση μη υπαγωγής του στον ΦΠΑ θα κέρδιζε 1.230 – 300 – 241,80 = 688,20 δηλαδή 24% παραπάνω σε σχέση με τα χρήματα που του απέμεναν όσο ήταν ενταγμένος στο κανονικό καθεστώς.

Είναι προφανές ότι στην περίπτωση αυτή μπορεί επίσης ο πωλητής να μειώσει τις τιμές του διατηρώντας τα ίδια περιθώρια κέρδους, προκειμένου να εκτοπίσει ανταγωνιστές του οι οποίοι ως εντασσόμενοι στον ΦΠΑ δεν θα έχουν δυνατότητα να τον ακολουθήσουν και πιθανόν να αναγκαστούν να κλείσουν. Βέβαια μακροπρόθεσμα η αύξηση του τζίρου του μη εντασσόμενου επιχειρηματία θα τον οδηγήσει ξανά εντός του κανονικού καθεστώτος, οπότε θα έχει και αυτός με τη σειρά του να αντιμετωπίσει τον αθέμιτο ανταγωνισμό κάποιου νέου συναδέλφου του κ.ο.κ.

Πάντως σε κάθε περίπτωση πριν αποφασίσει κάποιος επιχειρηματίας την έξοδό του από το κανονικό καθεστώς θα πρέπει να συμβουλευτεί το λογιστή του κατά πόσο όντως τον συμφέρει η κίνηση αυτή. Άλλωστε ξέρουμε πως «ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός».

epixeirisi.gr

Πηγή

Tweet