Του Δημήτρη Αγαθόπουλου

Ξεκινώντας μια πρωτοβουλία του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κιλκίς, εν έτη 2009, μαζί με τον Ιατρικό Σύλλογο και την τότε Δημοτική αρχή του Κιλκίς, για την δημιουργία Κοινωνικού Ιατρείου Φαρμακείου (ΚΙΦ), δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων θα δικαίωναν σε τέτοιο μεγάλο βαθμό το εγχείρημα, συμβάλλοντας στην εξυπηρέτηση πολλαπλών καταστάσεων που είχανε να κάνουν με την υγεία των συμπολιτών μας και τελευταία με τους προσφυγικούς πληθυσμούς που κατά χιλιάδες συσσωρεύτηκαν στον νομό Κιλκίς.

Στους αρχικούς σχεδιασμούς λειτουργίας του ΚΙΦ είχαμε βάλει δύο στόχους, ο πρώτος να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες των ανασφάλιστων, οι οποίοι με την εξέλιξη που είχε η οικονομική κρίση στην χώρα θα αυξάνονταν, όπως και έγινε και ο δεύτερος στόχος ήταν να δοθεί η ευκαιρία στο κάθε νοικοκυριό να προσφέρει τα αδιάθετα περισσεύματα των οικιακών φαρμάκων, συμβάλλοντας στην εξυπηρέτηση του πρώτου στόχου και προστατεύοντας το περιβάλλον.

Η εντυπωσιακή ανταπόκριση του κόσμου και η σωστή οργάνωση μας έδειξε και άλλους δρόμους που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Η δραστική υποχρηματοδότηση του Νοσοκομείου Κιλκίς, με τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στις Δημόσιες μονάδες υγείας, οδήγησε σε αδυναμία αγοράς φαρμάκων και αναλώσιμου υγειονομικού υλικού, το οποίο κληθήκαμε να αναπληρώσουμε εμείς με πολύ μεγάλη επιτυχία.

Η συνεχώς αυξανόμενη οικονομική ανέχεια του κόσμου, μη μπορώντας να πληρώσει ούτε την συμμετοχή των φαρμάκων του, όταν ψηφίστηκε ο νόμος που επέβαλε χρηματική συμμετοχή και στα φαρμακεία των Νοσοκομείων, μας οδήγησε στην απόφαση να εξυπηρετούμε και τους προνοιακούς ασθενείς. Για τον ίδιο λόγο ανταποκριθήκαμε και στο αίτημα απομακρυσμένων περιοχών, οργανώνοντας κινητή ιατρική ομάδα προσφέροντας υγειονομικές υπηρεσίες σε πληθυσμούς που δύσκολα μπορούν να μετακινηθούν ακόμη και για τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.

Ώσπου από τις αρχές του 2015 άρχισαν τα καραβάνια των προσφύγων να πληθαίνουν με ότι αυτό συνεπάγεται, για εκείνη την εποχή, όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσής των μέσα σε δασώδεις περιοχές, στις παρυφές του Αξιού ποταμού και τις απάνθρωπες συμπεριφορές των σωμάτων ασφαλείας της Γείτονος χώρας. Εκεί καταλάβαμε ότι είχαμε και άλλους ρόλους να παίξουμε.

Γράφοντας αυτό το κείμενο δεν σας κρύβω ότι το κάνω με έντονη συγκινησιακή φόρτιση, διότι και εγώ όπως πολλοί άλλοι είμαι απόγονος τρίτης γενιάς προσφύγων από τον Πόντο και την ανατολική Θράκη και δεν είναι δυνατόν να μην σου έρθουν στην μνήμη ιστορίες και αφηγήσεις των παππούδων μας, οι οποίοι σε τρισχειρότερες συνθήκες μπόρεσαν να επιβιώσουν και να οργανώσουν την ζωή τους σιγά – σιγά. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι όπως οι Σύριοι έλαχε να φιλοξενήσουν και εν πολλοίς να ενσωματώσουν τους 17000 περίπου των Ελλήνων του Πόντου κατά την διάρκεια των διωγμών πριν το τέλος του A' Παγκοσμίου Πολέμου, έτσι έλαχε σε εμάς να ανταποκριθούμε σήμερα στο αίτημα των καιρών. Να σηκώσουμε το βάρος όχι μόνο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της φιλοξενίας των Σύριων και όχι μόνο αλλά και το τεράστιο βάρος της υπεράσπισης πανανθρώπινων αξιών, τις οποίες οι περισσότεροι λαοί της υποτιθέμενης «πολιτισμένης» Ευρώπης έχουν ξεχάσει εν μια νυκτί όταν το πρόβλημα που δημιούργησαν με τις ιμπεριαλιστικές τους πολεμικές επεμβάσεις στις χώρες της Μεσοποταμίας , ήρθε στην πόρτα τους.

Η Ειδομένη, για όποιον την έζησε, ήταν ένα μεγάλο σχολείο. Ζήσαμε τις πρώτες παράνομες ροές των προσφύγων ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου, ζήσαμε τον φόβο αυτών των ανθρώπων ακολουθώντας δύσβατα μονοπάτια για να περάσουν τα σύνορα, ζήσαμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις όχθες του Αξιού, ζήσαμε τις πρώτες αλληλέγγυες δράσεις των κατοίκων της περιοχής, ζήσαμε την ανθρώπινη συμπεριφορά των σωμάτων ασφαλείας της χώρας μας, ζήσαμε το χαμόγελο και την ελπίδα στα πρόσωπα των προσφύγων όταν οι ροές περνούσαν τα σύνορα ομαλά και οργανωμένα, ζήσαμε την αγωνία τους όταν οι ξενοφοβικές συμπεριφορές των βόρειων ανοιγόκλειναν τα σύνορα, ζήσαμε την ζεστασιά της έκφρασής τους και το κλάμα όταν ήθελαν να μας ευχαριστήσουν, ζήσαμε μαζί τους την αγριότητα των καιρικών συνθηκών προσπαθώντας να τους προστατέψουμε με μια κουβέρτα, ένα αντίσκηνο, ένα υπνόσακο, ένα αδιάβροχο, ζήσαμε την βάναυση συμπεριφορά των γειτόνων προκαλώντας ασφυξία στα νοσοκομεία του Νομού από τους συχνούς τραυματισμούς όσων συλλάμβαναν και επαναπροωθούσαν, ζήσαμε την έλευση του ΟΗΕ και των ΜΚΟ, ζήσαμε μαζί τους καλές και κακές στιγμές, ζήσαμε στιγμές υπεράσπισης των δικαιωμάτων του ανθρώπου αλλά ζήσαμε και στιγμές που το χρήμα καθόριζε συμπεριφορές και λειτουργίες, ζήσαμε την οργανωμένη δουλειά των εθελοντών του νομού μας, ζήσαμε τις εκατοντάδες οικογένειες που μαγείρευαν και τροφοδοτούσαν τους παράνομους καταυλισμούς για να μην τους λείψει ένα κουπάκι φαγητό, ζήσαμε τις γέννες μέσα στην λασπουριά της Ειδομένης, ζήσαμε την ΝΤΡΟΠΗ της Ευρώπης.

Και μέσα σε όλα αυτά υπήρχε η υπερηφάνεια ενός λαού που στην πλειοψηφία του έδειξε ότι δεν ξεχνά, ότι είχε να ξεπληρώσει ένα χρέος απέναντι στην ιστορία του

Aυτά και πολλά άλλα, τον τελευταίο χρόνο, ήταν σχεδόν η καθημερινότητά μας  σαν εθελοντές του ΚΙΦ Κιλκίς. Η συμμετοχή γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτριών και απλών πολιτών αυξήθηκε σημαντικά. Οι προσφορές σε φάρμακα και αναλώσιμο υγειονομικό υλικό, από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, ήταν και είναι πέρα από κάθε προσδοκία. Εμείς στο νομό Κιλκίς, δεν είχαμε να διαχειριστούμε μόνο την Ειδομένη αλλά ακόμη δύο καταυλισμούς, στο Χέρσο και την  Ν. Καβάλα, με άλλους 6000 πρόσφυγες οι οποίοι προστιθέμενοι στις 13-14000 της Ειδομένης  προκάλεσαν ασφυξία σε αρκετές κλινικές του Νοσοκομείου Κιλκίς και στο Κέντρο Υγείας Πολυκάστρου. Άρα προέκυπτε άλλος ένας ρόλος για το ΚΙΦ Κιλκίς, η περαιτέρω ενίσχυση των Δημόσιων Ιδρυμάτων  υγείας.

Τέλος θα ήθελα να πω ότι η δημιουργία των ΚΙΦ ανά την Ελλάδα ήταν τέκνα της ανάγκης για μια κοινωνία που βυθιζόταν στην ύφεση και στην ανέχεια. Ήταν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας που ενεργοποιήθηκαν όσο η κρίση έτρωγε τα σωθηκά της.

Ο λαός μας, εν τέλει, έχει μεγάλα αποθέματα αλληλεγγύης στον συνάνθρωπο, ότι χρώμα και αν έχει, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει.

Αυτό το αυθόρμητο κίνημα αλληλεγγύης που επέδειξε ο ελληνικός λαός πιστεύω πως θα έρθει κάποτε η ώρα να κεφαλαιοποιηθεί. Και αυτήν την αξιοπρεπή συμπεριφορά των Ελλήνων πάντα θα την τιμούν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Γιατί ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, και η μισαλλοδοξία δεν καρποφόρησαν όπως σε άλλους λαούς της Ευρώπης, επειδή ο λαός που κατοικεί αυτή τη μικρή σπιθαμή έχει μνήμη και δεν ξεχνά.

* Ο Αλέξανδρος Αβραμίδης είναι μεταξύ των τριών Ελλήνων φωτογράφων που τιμήθηκαν με το βραβείο Pulitzer Prize 2016.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό "Φαρμακευτικός Κόσμος" Τεύχος 157, Απρίλιος - Μάιος 2016

Tweet