Φαίνεται, ότι πριν από πολλές δεκαετίες, ο νομοθέτης «σκεφτόταν» και νομοθετούσε αποτελεσματικότερα, από ότι σήμερα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον νομοθέτη εκείνης της εποχής, πράγματι σοφό, χωρίς τα εισαγωγικά. Νομοθεσία που αντέχει στον χρόνο. Ο λόγος, για τον νόμο 5638/31.8.1932 «Περί καταθέσεως εις κοινόν λογαριασμόν» (Ελληνική Δημοκρατία, Πρόεδρος Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης, πρωθυπουργός ο Ελευθέριος Βενιζέλος). Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για διατάξεις που είχαν ήδη επικρατήσει στην Ευρώπη και η Ελλάδα έσπευδε να υιοθετήσει και να συμπεριλάβει στη νομοθεσία της, ό,τι καλύτερο μπορούσε για την κοινωνία.

Διαβάζοντας σήμερα το κείμενο του νόμου, διαπιστώνουμε ότι παρόλο που η διατύπωση, ως προς την γλώσσα, περιέχει κάποια δυσκολία (η γνωστή «καθαρεύουσα» της εποχής), ωστόσο είναι απολύτως κατανοητό το περιεχόμενο, σε αντίθεση, ίσως, με σύγχρονα νομικά κείμενα, τα οποία δυσκολεύεται να καταλάβει ο αναγνώστης: «1. Χρηματική κατάθεσις παρά Τραπέζης εις ανοικτόν λογαριασμόν επ' ονόματι δύο ή πλειοτέρων από κοινού, είναι εν τη εννοία του παρόντος νόμου, η περιέχουσα τον όρον ότι του εκ ταύτης λογαριασμού δύναται να κάμνει χρήση εν όλω ή εν μέρει, άνευ συμπράξεως των λοιπών είτε εις, είτε τινές και πάντες κατ' ιδίαν οι δικαιούχοι. 2. Η χρηματική κατάθεσις, περί ης η προηγούμενη παράγραφος, επιτρέπεται να ενεργείται και εις κοινόν λογαριασμόν επί προθεσμία ή ταμιευτηρίου υπό προειδοποίησιν.

Προκύπτει συνεπώς, ότι σε έναν τραπεζικό λογαριασμό καταθέσεων (ταμιευτηρίου, ανοικτού ή επί προθεσμία), μπορούν να οριστούν δύο ή περισσότεροι δικαιούχοι από κοινού, με την έννοια ότι αυτοί αποκτούν το δικαίωμα να κάνουν χρήση του περιεχομένου του λογαριασμού, εν όλω ή εν μέρει, είτε ένας, είτε κάποιοι από αυτούς, χωρίς την σύμπραξη των υπολοίπων, σε κάθε περίπτωση δε, και κατ' ιδίαν.

Όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουμε την εμπειρία ενός κοινού τραπεζικού λογαριασμού (σύζυγοι μεταξύ τους, γονείς με παιδιά, θείος με ανίψια κ.ο.κ.). Ο καθένας από μας, έχει «εισπράξει» τα πλεονεκτήματα αυτής της νομοθεσίας.

Για πολλές επίσης δεκαετίες, το εισόδημα που προέκυπτε από τις τραπεζικές καταθέσεις (τόκοι) ήταν αφορολόγητο. Υπήρχε τότε και η σχετική «σοφία», ότι καμιά κυβέρνηση δεν θα τολμήσει να «πειράξει» τους τόκους καταθέσεων, δεν θα τολμήσει να φορολογήσει τους αγρότες και δεν θα διαταράξει την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Οι πιο παλιοί ίσως θυμούνται αυτά τα στερεότυπα. Μόλις άλλαξε η δεκαετία 1989-1990, φορολογήθηκαν οι τόκοι καταθέσεων. Αυτοτελώς, με εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα (για τα φυσικά πρόσωπα). Μετά, έγιναν και τα υπόλοιπα, με το τελευταίο στις ημέρες μας, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει το παρόν σημείωμα.

Οι τόκοι λοιπόν ως εισόδημα, μετά την αυτοτελή τους φορολόγηση, ήταν αδιάφορο αν θα αναγράφονταν στην φορολογική δήλωση. Ωστόσο, ποτέ δεν υπήρξε φορολογική διάταξη που να ανέφερε ότι προαιρετικά ο φορολογούμενος δύναται να αναγράψει στην φορολογική δήλωση τους τόκους ως εισόδημα. Αν υπήρξε τέτοια διάταξη, προκαλώ οποιονδήποτε να την αναφέρει. Αντιθέτως, η υποχρέωση της αναγραφής αυτού του εισοδήματος υπήρχε πάντα, αλλά το Υπουργείο δεν το έλεγχε γιατί δεν είχε λόγο, αιτία.

Ώσπου ήρθε ο «σοφός» πλέον σύγχρονος νομοθέτης (2011-2013) και νομοθετεί: Φόρος επί φόρου. Η μεγαλύτερη δημοσιονομική επιτυχία όλων των εποχών! Που είναι οι οικονομολόγοι καθηγητές, οξφορδιανοί και αμερικανοσπουδασμένοι; Τι διδάσκουν στις πανεπιστημιακές αίθουσες; Είναι απορίας άξιον και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, να ακούγαμε πώς αντιμετωπίζεται το θέμα, στις πανεπιστημιακές παραδόσεις των μαθημάτων της Δημοσιονομικής Θεωρίας και Πολιτικής.

Πέραν αυτού, η άλλη εξουσία, η Δικαστική, πώς επιτρέπει τον φόρο επί φόρου; Αλλά σταθείτε! Δεν είναι φόρος! Είναι Ειδική Εισφορά Αλληλεγγύης! Ωσάν, το χρήμα, να έχει στην περίπτωση αυτή διαφορετικό χρώμα...

Έτσι λοιπόν, το κράτος θέλει να εισπράξει φόρο (ΕΕΑ) επί του εισοδήματος των τόκων, αφού ήδη έχει φορολογήσει το εισόδημα αυτό (10% για το 2012 και 15% από 1/1/2013). Και ξαφνικά, «ξύπνησαν» οι υπηρεσίες του Υπουργείου και επιβάλλουν την αναγραφή των ποσών αυτών στη δήλωση. Υποχρεωτικά, πλέον. Μάλιστα δε, συνεργάζονται με τις τράπεζες, ενδεχομένως να προκύπτουν και τα σχετικά κόστη, ώστε να μεταφέρονται με την σύγχρονη τεχνολογία όλα τα ποσά των τόκων στις φορολογικές δηλώσεις.

Γιατί υπολογίζουν χονδρικά: 150 δις καταθέσεις, με μέσο επιτόκιο 3% , είναι 4,5 δις τόκοι και με μέσο συντελεστή επιβολής ΕΕΑ 1,5%, θα προκύψει ποσό 67,5 εκατομμύρια ευρώ. Ναι αλλά, ήδη το κράτος έχει εισπράξει φόρο εισοδήματος 10%, ήτοι: 450 εκατομμύρια ευρώ. Συγχωρέστε με για τυχόν αποκλίσεις...

Φθάνουμε επομένως στο διά ταύτα: Στους κοινούς καταθετικούς λογαριασμούς (μιλάμε για το 99% των τραπεζικών λογαριασμών φυσικών προσώπων), ποιος θα δηλώσει το εισόδημα αυτό των τόκων; Η λαϊκή σοφία υπογραμμίζει: «η λογική, τι λέει;». Η λογική λέει λοιπόν: Εφόσον οι δικαιούχοι σε έναν κοινό λογαριασμό, έχουν ίσα, τα απορρέοντα δικαιώματα του νόμου επί του περιεχομένου του λογαριασμού, προφανέστατα έχουν ισομερή συμμετοχή και σε αυτό που γεννά το χρηματικό ποσό αυτού.

Συνεπώς, κατά την γνώμη μας, τα ποσά των τόκων που προκύπτουν από καταθέσεις σε κοινούς λογαριασμούς, θα πρέπει να επιμερίζονται ισομερώς και να δηλώνονται διακεκριμένα στις φορολογικές δηλώσεις των υπόχρεων, εφόσον βεβαίως έχουν υποχρέωση υποβολής φορολογικής δήλωσης (δεν πρόκειται δηλαδή για ανήλικα ή προστατευόμενα τέκνα).

Το σπουδαιότερο όμως και για να εκλείψει αυτή η καταφανής στρέβλωση του φορολογικού μας συστήματος, ελπίζουμε ότι δεν είναι μακριά ο χρόνος κατάργησης της ΕΕΑ.

Δηλαδή, του φόρου επί φόρου...

Πηγή

Tweet