«Πολιτική σταθερότητα»! 

Η έκφραση των ημερών που γίνεται άλλοθι για διαφορετικού χαρακτήρα επιδιώξεις η σκοπιμότητες!
Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει ότι ο τόπος χρειάζεται «πολιτική σταθερότητα»; (αλλά μόνο ο τόπος χωρίς τους πολίτες;)

Η μάλλον με ποιο σχέδιο επιδιώκεται και με ποιες συμμαχίες στη κοινωνία και την πολιτική;

Είναι προφανές πως η αντιμετώπιση της κρίσης χρειάζεται και «πηδάλιο» και «πηδαλιούχους» για να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο αυτή την πορεία!

Όμως το κρίσιμο θέμα των ενστάσεων εγείρεται όταν στο αίτημα της πολιτικής σταθερότητας δεν γίνεται αντιληπτό ότι αυτή αφορά την πλειοψηφία η το σύνολο των κοινωνικών, παραγωγικών δυνάμεων,τ ην οικονομία και της δημοκρατία γενικότερα!

Πολιτική σταθερότητα δεν είναι ένα μεταφυσικό αίτημα όπου ο «καλός Σαμαρείτης λαός» εκχωρεί άνευ όρων τα κλειδιά μιας διαχείρισης που «θεραπεύει» τους λίγους ενώ θυσιάζει γενιές των πολλών;

Το αίτημα λοιπόν όταν κάνεις το υποβάλλει πρέπει να εξηγεί και το: «στο όνομα ποιας κοινωνικής συμμαχίας το επιδιώκει και με πους πολιτικές δυνάμεις μπορεί αξιόπιστα να υλοποιηθεί.»

Για παράδειγμα η χρήση της πολιτικής σταθερότητας από τη ΝΔ γίνεται για τους ιδίους σκοπούς με τις δυνάμεις του προοδευτικού χώρου;

Το «σίριαλ των συναντήσεων  ανάμεσα στους «ηγέτες- εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού» έδειξε ότι από τα περιεχόμενα των συζητήσεων τους, ότι η πολιτική σταθερότητα δεν αντιμετωπίσθηκε ως κοινωνικό αίτημα για αλλαγή πολιτικής στο σχέδιο εξόδου από την κρίση αλλά ως διαπραγμάτευση μιας καλλίτερης διαχείρισης, η συντονισμού της ίδιας ατελέσφορης πολιτικής! Ένα είδος άσκησης «ισορροπιών κυβερνητισμού»

Μ αυτή την έννοια αφαιρέθηκε από την «πολιτική σταθερότητα» ο βασικός της πυλώνας που είναι η αντιστοίχηση με το κοινωνικό αίτημα. Η αντιστοίχηση με την κοινωνική συμπόρευση. Γιατί χωρίς την κοινωνία η συμφωνία για «πολιτική σταθερότητα» έχει κοντινή ημερομηνία λήξης και αποκτά χαρακτηριστικά άλλης αποστολής!

Επειδή λοιπόν η επίτευξη της πολιτικής σταθερότητας έχει αποδέκτη την κοινωνία και την χώρα ταυτόχρονα, είναι προφανές ότι στις δημοκρατίες αυτή δεν μπορεί να επιτυγχάνεται μέσα από «ενός τύπου μπλοκ κυβερνητικής συμμαχίας»

Όταν μια πολιτική κρίνεται ατελέσφορη, διχαστική στα δημοκρατικά πολιτεύματα τόσο η βουλή όσο και η κοινωνία μπορούν να διαμορφώνουν κυβερνητικές πλειοψηφίες που θα μπορούσαν ίσως καλλίτερα να απαντήσουν σε θέματα δημοκρατίας, οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου της χώρας!

Μ αυτή την έννοια είναι εντελώς καχύποπτο να βλέπει κάνεις ως σενάριο ακόμα και σε δημοσκοπήσεις ότι, πριν η μετά τις εκλογές είναι μονόδρομος η συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ- ΝΔ, προσπερνώντας άλλες εκδοχές συνεργασιών ίσως πιο ωφέλιμες για το λαό και την πραγματική οικονομία της χώρας!

Δεν είναι μόνος δρόμος η συνεργασία με τη ΝΔ και την νεοφιλελεύθερη επέλαση της γιατί:

- n δεν έχουν ίδιες επιδιώξεις ο νεοφιλελεύθερος με τον προοδευτικό χώρο!

- n Ακυρώνεται η ιδρυτική πράξη αποστολής των κόμματων του προοδευτικού χώρου

- n Επέρχεται καίριο πλήγμα στην πολιτική αυτονομία και οργανωτική αυτοτέλεια των κόμματων ώστε να διαμορφώνουν συμμαχίες-πλειοψηφίες διακυβέρνησης με ιδεολογικά και πολιτικά όμορους χώρους

Είναι προφανές λοιπόν ότι «η ακυβερνησία» και ο «κίνδυνος της», δεν μπορεί να γίνεται το άλλοθι μιας άνευ ορών παράδοσης σε νεοφιλελεύθερα διχαστικά μοντέλα διακυβέρνησης! 

Αντίθετα ο κίνδυνος μιας ακυβέρνητης από την κοινωνική πλειοψηφία, διακυβέρνησης, είναι προτιμότερο θεσμικά να απαντάται με νέες πολιτικές και κοινωνικές συγκλίσεις.

Με προοδευτικές προγραμματικές συμφωνίες διακυβέρνησης! Και σ' αυτό οι αυτόνομα πολιτικοί προοδευτικοί χώροι πρέπει να αποδείξουν ότι έχουν το λόγο και τη βούληση!