Γράφει η Δέσποινα Παπαδοπούλου

Τρεις είναι οι αυστηρές επιλογές. Ή να τρελαθεί κανείς, ή να πεθάνει, ή να ζήσει. Χαράμι. Αν δε θέλεις πραγματικά να βγεις απ' τη φωτιά, χαράμι. Πνιγόμαστε μόνοι μας. Βουτάμε το κεφάλι στο λάκκο, τ' ακούς; Και τ' αλέτρι όλο και κόβει. Και σκίζει τη σάρκα. Ζωή σε χάνουμε. Τελικά το πρόβλημα γίνεται βίωμα και πορευόμαστε με αυτό. Όχι. Δεν το δέχομαι.

Πολλές φορές προφασιζόμαστε χιλιάδες δικαιολογίες, προκειμένου να καλύψουμε τις αδυναμίες μας ή την ανικανότητά μας να προχωρήσουμε μπροστά. Εκεί είναι που κάποιοι χάνουν το παιχνίδι. Κι ύστερα μας φταίει κάποιος άλλος για τα δικά μας λάθη, πάντα κάποια κακιά μοίρα μας κυνηγά, πάντα τα χρόνια στέκονται εκεί δήθεν σαν τροχοπέδη.

Κι όλο αγχωνόμαστε σαν προκύψει κάτι, ξαφνικά τα παρατάμε και σωριαζόμαστε λες και κάποιος μας άνοιξε τρύπα με την τριβέλα στο κεφάλι. Σαφώς και ακινητοποιείσαι από τις δυσκολίες, μα μη σε τρώει η μιζέρια. Κανείς δε βγαίνει αλώβητος από τα περιστατικά της ζωής του.

Δεν τραγουδάμε πια, δε χορεύουμε, δε μιλάμε. Καταλαβαίνεις ότι δε μιλάμε; Τι είναι ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος διψάει για το διάλογο, για την επικοινωνία, το χαμόγελο, το κλάμα, τη διαφωνία. Περπατάμε σαν τα άλογα με τις παρωπίδες, θωρακισμένοι, τρομαγμένοι, κακομοίρηδες.

Αποκαμωμένοι απ' τη μονότονη και μονότροπη εργασία, αφού κι εκείνη κατάντησε αγγαρεία. Περνοδιαβαίνουμε σιωπηλοί, αδιαφορώντας για το αν κάποιος ξεψυχά, και σφαλίζουμε πάντοτε τα αυτιά μας στα βογγητά αυτών που καθημερινά σταυρώνονται. Φταίει ο λαός, το σύστημα, ο διπλανός.

Κουλουριαζόμαστε κάτω από το εγώ μας. Δεν κοιτάζουμε στα μάτια, κρυβόμαστε κάτω απ' την ίδια μας τη σκιά, ντρεπόμαστε την καλημέρα. Την τρέμουμε την καλημέρα, σου λέω. Δεν εκφραζόμαστε. Πώς ρε άνθρωπε να μην τρελαθείς μετά; Αφού όλο και βουλιάζεις μες' το αέναο έρεβος.

Κάποιοι έχουν ως έρεισμα την οικογένεια, άλλοι τους φίλους, μια ομάδα ανθρώπων, τον προσωπικό τους γιατρό. Άλλοι βρίσκουν διέξοδο μονάχοι τους, άλλοι ρητορεύουν κι άλλοι αποτελούν τις εξαιρέσεις που δεν αντέχουν.

Οι εξαιρέσεις αυτές καταφεύγουν στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, γιατί σε κάποιο βήμα τους, τούς φανερώθηκε η αδυναμία, ή απλώς δεν είχαν ρέντα.

Για όλους έχει πάντως.

Η ψυχή είναι πιο δυνατή ακόμα και απ' τον ίδιο το θάνατο. Εκτός αν αφήσεις το σχοινί.