Γράφει ο Όμηρος Ταχμαζιδης

Οι κρατικοδίαιτοι: Έχω αναφερθεί σε διάφορα κείμενα και δημόσιες τοποθετήσεις μου στο «θεσμικό παρακράτος» των ποντιακών λαογραφικών πολιτιστικών συλλόγων: ο αυτοαποκαλούμενος «οργανωμένος ποντιακός χώρος» είναι ένα κρατικοδίαιτο γραφειοκρατικό μόρφωμα, το οποίο άγεται και φέρεται από ένα συνονθύλευμα επαγγελματιών Ποντίων, που σφετερίζονται την καταγωγή τους με τον πιο χυδαίο τρόπο – θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να υπολογιστεί το οικονομικό κόστος που είχε η δραστηριότητα αυτού του μορφώματος και των παραφυάδων του για την ελληνική οικονομία τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια (αρχίζοντας από τις ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις των ποικιλώνυμων λαογραφικών συλλόγων από υπουργούς, βουλευτές, νομάρχες και δημάρχους, τα επιδοτούμενα από τα κρατικά ταμεία διεθνή «συνέδρια» κλπ., έως την οικονομική αιμορραγία που επέφερε στην ελληνική οικονομία η ιδεολογική παράνοια των μαζικών ταξιδιών στην περιοχή του σημερινού Πόντου σε αναζήτηση «ταυτότητας»).

Περιττό να υπογραμμίσω την έκταση της διαφθοράς: για το λόγο αυτό το αφειδώς παρεχόμενο κρατικό χρήμα, δημιουργούσε διαρκώς ρωγμές στο μόρφωμα και εντάσεις – οι καβγάδες των παραγόντων του λεγόμενου «οργανωμένου ποντιακού χώρου» είναι παροιμιώδεις για τη χυδαιότητα και την πολιτική «ποιότητά» τους. Και είναι οι λυσσαλέες και φανατικές αυτές διαμάχες, που φέρνουν στο προσκήνιο διάφορες πτυχές της δράσης των ευγενών αυτών συμπατριωτών μας, οι οποίοι φυσικά δεν εκπροσωπούν τίποτε παραπάνω από το εαυτό τους και τους συλλόγους τους και καταχρηστικά εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των Ποντίων: μια ματιά στις εφημερίδες του χώρου και στις αντιπαραθέσεις γύρω από διάφορα ζητήματα και αρκεί για να αντιληφθεί κανείς την εργαλειοποίηση της καταγωγής για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς.

Ο κοινός παρανομαστής, όμως, της άνετης πρόσβασης στο κρατικό χρήμα και στις κάθε είδους επιδοτήσεις, η απόλαυση της όποιας εξουσίας, ισχύος και κοινωνικής αναγνώρισης, γενικώς τα οφέλη από την οποιαδήποτε μορφή συμβολικού κεφαλαίου, απορροφά και ενσωματώνει τις διασπάσεις σε συνεχείς «εκεχειρίες», λυκοφιλίες, «επανασυνδέσεις», «συγκολλήσεις», «συμμαχίες»: ενδιαφέρον για τον ερευνητή έχει το χρονικό ενδιάμεσο, το «μεταξύ» αυτής της διαδικασίας, όταν οι αντιπαραθέσεις εκτυλίσσονται με χυδαία σφοδρότητα, χωρίς προσχήματα και «βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα», κατά τη λαϊκή έκφραση – από μια τέτοια αντιπαράθεση κρατώ ως ανάμνηση τη φωτοτυπία ενός επίσημου εγγράφου από κρατική ψυχιατρική υπηρεσία με την οποία απαλλάσσεται για ψυχιατρικούς λόγους κάποιο μεγαλοστέλεχος του «οργανωμένου ποντιακού χώρου» από την εργασία του σε εταιρία του δημοσίου σε ηλικία μόλις 37 ετών ( ο πρόωρα συνταξιοδοτηθείς χειρίσθηκε στην ανέμελη «ποντιακή» ζωή του δεκάδες εκατομμύρια δραχμών από τα κρατικά ταμεία, τώρα, μάλιστα, εμφανίζεται και ως συγγραφέας βιβλίων για την υποτιθέμενη γενοκτονία, αντίθετα ο ρομαντικός «νεοποντιστής» ακτιβιστής που διένειμε μαζικά το συγκεκριμένο έγγραφο σε διάφορες συγκεντρώσεις, προφανώς αηδιασμένος από την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο, έχει αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από την ενεργό δράση).

Τα παραδείγματα είναι πολλά και δε θέλω να μεταφέρω ακουσίως τη χυδαιότητα που επικρατεί σε αυτούς τους χώρους: μια ματιά στο Διαδίκτυο θα πείσει και τον πιο δύσπιστο για την ακρότητα του φαινομένου και τις επιπτώσεις του στη δημόσια ζωή του τόπου και στον πολιτικό πολιτισμό μας – θα παραμείνω στο φαινόμενο της διαφθοράς και της διάφορες πτυχές του καταφεύγοντας σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα. [Για μια γενική εικόνα των απόψεων μου γύρω από το θέμα της υποτιθέμενης γενοκτονίας των Ποντίων και του «νεοποντισμού» παραθέτω τους ακόλουθους τίτλους κάποιων άρθρων μου που έχουν αναρτηθεί στο Διαδίκτυο: Όμηρος Ταχμαζίδης, Περί της υποτιθέμενης γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η ειλικρινής αντιμετώπιση του παρελθόντος δικαίωση για τους αδικοχαμένους, Όμηρος Ταχμαζίδης, Η δαιμονοποίηση της Μ. Ρεπούση και η πολιτική δειλία της ΔΗΜ.ΑΡ.]

Ο φίλος του Αντώνη Σαμαρά: Στο Κιλκίς όσοι ασχολούνται με την τοπική πολιτική τον γνωρίζουν: άτομο του περιβάλλοντος του Αντώνη Σαμαρά, ακόμη και στις δύσκολες στιγμές του «ανοιξιάτικου φθινόπωρου», συντηρητικός με εθνικιστικές απόψεις, κοντά δηλαδή στο πολιτικό προφίλ του σημερινού πρωθυπουργού, κοντολογίς ένας «δεξιός» παλιάς κοπής, ένας νοσταλγός του χθες – αναφέρομαι στο δημοδιδάσκαλο Αναστάσιο Καζαντζίδη, ο οποίος αυτοσυστήνεται σε ένα κείμενό του προς τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη με αιχμές προς τη Μαρία Ρεπούση, ως «απόγονος Ποντίων που επιβίωσαν από το ΓΕΝΟΤΕΛΕΜΑ» [sic!]

Φυσικά με δική του ευθύνη ο Αναστάσιος Καζαντζίδης, μετατράπηκε στο Διαδίκτυο σε προσωποποίηση όλων των Ποντίων: «έτσι απαντούν οι Πόντιοι στην Ρεπούση», «η απάντηση των Ποντίων» κ.α. – αλλά ο συγκεκριμένος «απόγονος» δεν είναι ο μοναδικός του «σπανίου είδους» των Ποντίων για να απαντάει εξ ονόματος της φανταστικής κοινότητας τους, κάτι που, κατ΄ αναλογία, ισχύει και για τους διάφορους άσχετους και ανεύθυνους εκπροσώπους των λαογραφικών συλλόγων.

Η επενδυμένη οργή: Παραθέτω τη διαδικτυακή επιστολή διαμαρτυρίας του Αναστάσιου Καζαντζίδη προς τον Φώτη Κουβέλη για τη στάση της Μαρίας Ρεπούση:

«Προκλητική ασεβής και κυρίως αμετανόητη αρνητής, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση – τα κατάφεραν οι εχθροί των Ποντίων, εύγε Φώτη Κουβέλη – εκπρόσωπος των αναθεωρητών της ελληνικής ιστορίας, εμφανίστηκε χθες στη βουλή! Τι έκανε η γνωστή συγγραφέας του βιβλίου ιστορίας του… συνωστισμού;

Αποχώρησε επιδεικτικά από την αίθουσα, μόλις ο πρόεδρος της Βουλής ζήτησε από τους 300 βουλευτές να σηκωθούν όρθιοι και να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή για τα γενοκτονημένα θύματα του Τουρκικού φασισμού!

Υπάρχουν φωτογραφίες που κατέγραψαν λεπτό προς λεπτό την ιταμή πρόκληση!

Υπάρχουν μαρτυρίες δημοσιογράφων που επιβεβαιώνουν το προκλητικό γεγονός!

Εάν η κυρία αυτή έκανε το ίδιο ακριβώς στη Γαλλία ή την Ελβετία, θα έμπαινε φυλακή!

Η άρνηση της γενοκτονίας είναι ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΗΜΑ στις πολιτισμένες αυτές χώρες.

Και στην Ελλάδα τι;

Στην Ελλάδα τιμούμε τους αρνητές της γενοκτονίας, κάνοντας τους υποψηφίους βουλευτές και με λίγες εκατοντάδες ψήφους τους εκλέγουμε για να τους επιβραβεύσουμε!

Και το αμείλικτο ερώτημα που βγαίνει από τις ψυχές όλων υμών των απογόνων εκείνων που επέζησαν από το μέγιστο αυτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι αν ο πρόεδρός τουο κόμματος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης εγκρίνει την ασεβή αυτή στάση της!

Την εγκρίνεις ΝΑΙ ή ΟΧΙ κύριε Κουβέλη;

Γιατί αν την εγκρίνεις, ξέρουν οι Πόντιοι πώς να απαντήσουν.

Αν όμως δεν την εγκρίνεις, ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να ξεπλυθεί η προσβολή: ΝΑ ΤΗΝ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΟΥ!

Δεν υπάρχει άλλη συγνώμη για όλους τους Ποντίους απανταχού της γης που να γίνει δεκτή από εσένα, εκτός από αυτή τη ενέργεια».

Ο Αναστάσιος Καζαντζίδης δεν αρκέστηκε σε αυτό το παραλήρημα πρόσθεσε και ένα υστερόγραφο αποδίδοντας ευθύνες στον ίδιο τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ: «Το θέμα όμως δεν είναι η συμπεριφορά της κυρίας Ρεπούση κύριε Κουβέλη, αλλά η δική σου ως προέδρου Ελληνικού Κόμματος που εκπροσωπείται στη βουλή».

Δε θα ασχοληθώ με το παραλήρημα και τις ασυναρτησίες του δημοδιδάσκαλου: ο άνθρωπος αγνοεί τα στοιχειώδη και για αυτό φανατίζεται – αυτό φυσικά δεν τον εμποδίζει καθόλου να χρήζει αυθαιρέτως τον εαυτό του εκπρόσωπο των «απανταχού της γης» Ποντίων!

Ποιος είναι αυτός ο Αναστάσιος Καζαντζίδης, ο «απόγονος Ποντίων που επιβίωσαν από το ΓΕΝΟΤΕΛΕΜΑ»;

Το δημοσίευμα: Δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με τις εμμονές, ούτε με τις πολιτικές του προτιμήσεις. Θα παραθέσω απλώς ένα παλαιότερο κείμενό του σε «δεξιά» εφημερίδα του Κιλκίς για να αντιληφθούν οι αναγνώστες το βάθος των ανησυχιών του συγκεκριμένου προσώπου για το παρόν και το μέλλον της πατρίδα μας σε σχέση με έννοιες όπως «σεβασμός και ασέβεια», «πολιτισμένη και απολίτιστη χώρα», «τιμή και προσβολή».

Στο κείμενο-σχόλιό του για την πολιτική οργανωτική κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία του Κιλκίς, επί προεδρίας Κώστα Καραμανλή [δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, φύλλο Παρασκευής 15 Απριλίου 2005,σ. 5,] αναφέρονται και τα εξής:

«Δε λέω, μπορεί να διαφωνώ με χίλια δύο πράγματα με το Μητσοτάκη και την πολιτική του, αλλά την περίοδο 1990-1993 που ήταν πρωθυπουργός, το κόμμα λειτουργούσε διαφορετικά από ότι λειτουργεί σήμερα.

Τα μικρά και μεσαία στελέχη – αυτά που τραβάνε το κουπί της αντιπολίτευσης όλα τα χρόνια – είχαν λόγο και διαμόρφωναν διάφορα μικρά θέματα… εξουσίας.

Διότι ποια εξουσία θέλει να ασκεί σήμερα ο κάθε τοπάρχης κύριοι. Αυτήν της… ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ! (Για να μην γράψω την πατροπαράδοτη λέξη).

Την περίοδο λοιπόν 90-93, η κάθε τοπική οργάνωση, η κάθε νομαρχιακή επιτροπή, ο κάθε πρόεδρος νομαρχιακής ΟΝΝΕΔ, ασκούσε εξουσία. Μ΄ αυτόν τον τρόπο, στήριζε την κυβέρνηση! Έρχονταν για παράδειγμα οι προκηρύξεις για διορισμούς στο στρατό, αστυνομία, πυροσβεστική κτλ. και το κόμμα έπαιρνε το ΜΕΡΙΔΙΟ του στην επιλογή των θέσεων. Δέκα θέσεις είχε για παράδειγμα ο νομός Κιλκίς; Έπαιρναν οι βουλευτές τις πέντε και τις υπόλοιπες αναλογικά τις «έπαιρναν» οι κομματικές οργανώσεις.

Έτσι το κάθε στέλεχος είχε βαρύνουσα άποψη στη διαμόρφωση της τελικής λίστας επιλογής!

Ένιωθε ότι επιτέλους μετά από τόσα χρόνια πράσινης λαίλαπας πως οι αγώνες του δεν πήγαν χαμένοι, ότι ήταν κι αυτός… «στα πράματα».

Ένιωθε ότι το κόμμα δεν ήταν μόνον οι βουλευτές με τα πολιτικά τους γραφεία.

Γέμιζαν τότε τα κομματικά γραφεία από στελέχη, από μέλη και από φίλους της Νέας Δημοκρατίας που ΣΤΗΡΙΖΑΝ την κυβέρνηση, γιατί απλά ένιωθαν ότι μετέχουν σ΄ αυτήν!»

Αφήνω τις απόψεις και τα «πατροπαράδοτα» του «σαμαρικού» Αναστάσιου Καζαντζίδη στην κρίση των αναγνωστών: άσκησα την κριτική μου σε αυτές και τη σχέση τους με τη διαφθορά του πολιτικού βίου δημοσίως στο τεύχος 29 (Μάιος 2005) του περιοδικού In Extremis του Κιλκίς με ένα άρθρο μου που έφερε τον τίτλο «Κοίτα ποιοι μας εγκαλούν», άρθρο που αναδημοσίευσα και στον τόμο «Κείμενα», που κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις «ΕΝΕΚΕΝ» - για τους λόγους αυτούς δε θα ασχοληθώ με την «περίεργη» αντίληψη που εκφράζει ο δημοδιδάσκαλος για τη δημοκρατία και τη λειτουργία της και περιορίζομαι στην επανάληψη του τίτλου του άρθρου: «Κοίτα ποιοι μας εγκαλούν».

Ο αντιρατσισμός: Στο άρθρο «Η δαιμονοποίηση της Μ. Ρεπούση και η πολιτική δειλία της ΔΗΜ.ΑΡ.» στο περιθώριο της επιχειρηματολογίας μου υπογράμμισα ότι: «το αίτημα της απαγόρευσης προβάλλεται συχνά από τους «νεοποντιστές» και το «θεσμικό παρακράτος» των λαογραφικών συλλόγων – με δεδομένο ότι οι «νεοποντιστικοί» κύκλοι ευρίσκονται πολύ κοντά στο περιβάλλον του πρωθυπουργού και στον ίδιο, ήδη από την περίοδο της θητείας του στο υπουργείου Πολιτισμού, μπορούμε να υποθέσουμε την προέλευση της φαεινής ιδέας».

Μετά την κατασκευή της υποτιθέμενης γενοκτονίας και με τις πρώτες αμφισβητήσεις της το «θεσμικό παρακράτος» έστρεψε το ενδιαφέρον του στην αίτημα ποινικοποίησης της «άρνησης» της υποτιθέμενης γενοκτονίας: τα στελέχη του γνωρίζουν πολύ καλύτερα από όλους, ότι η αναγνώριση των διωγμών ως γενοκτονίας ήταν υπόθεση πολιτικών χειρισμών, πιέσεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων και δεν υπήρχε έως τότε καμία μα καμία εμπεριστατωμένη έρευνα γύρω από αυτά τα ζητήματα – ακόμη και σήμερα δεν υπάρχουν επιστημονικές έρευνες στο συγκεκριμένο πεδίο, οι οποίες θα μας οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι στον οθωμανικό Πόντο συντελέστηκε το έγκλημα της γενοκτονίας (επειδή οι προβληματισμοί γύρω από τη μελέτη των γενοκτονιών είναι άγνωστοι στην Ελλάδα και επειδή δεν έχουν ερευνηθεί διεξοδικά κρίσιμα πεδία της συγκεκριμένης ιστορικής εποχής, είναι εξαιρετικά μονόπλευρο να υποστηρίζει κάποιος ότι συντελέστηκε το έγκλημα της γενοκτονίας. Δυστυχώς στην περίπτωση των «νεοποντιστών» έχουμε ακόμη και χειραγώγηση των πηγών, παραποιήσεις και εσκεμμένες παρερμηνείες των ιστορικών δεδομένων – μια ανήθικη αθλιότητα).

Το θράσος τους έφτασε μέχρι του σημείου να ζητούν ευθέως, από έναν «δικό» τους άνθρωπο, τον υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, την ποινικοποίηση κάθε άλλη άποψης και επιστημονικής προσέγγισης στο ζήτημα της υποτιθέμενης γενοκτονίας: «Όπως πολύ καλά γνωρίζετε είχαμε καταθέσει τις προτάσεις μας στο υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο σας που αφορούσε την καταπολέμηση ορισμένων μορφών ξενοφοβίας και ρατσισμού.

Είχαμε ζητήσει τότε από εσάς να φροντίσετε ούτως ώστε στο άρθρο 4 να μην παραλείπονται ουσιαστικά οι γενοκτονίες των Ελλήνων Ποντίων και Αρμενίων από τις πρόνοιες του σχετικού άρθρου, διότι ο κίνδυνος ολικής άρνησης και χλευασμού των μαρτυρίων των θυμάτων μας ακόμη και από πολιτικά πρόσωπα είναι ορατός» – από επιστολή που έστειλε η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας, προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη στις 23 Μαΐου 2011 και την υπογράφουν ο πρόεδρός της Γιώργος Παρχαρίδης και ο γ.γ. Γιώργος Γεωργιάδης, ένας καθηγητής καρδιολογίας (!) και ένας δημοσιογράφος της ΕΤ3, αγνώστου, σε εμένα τουλάχιστον, επιστημονικής κατάρτισης.