Του Χάρη Τσιόκα

Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στα 2 υπαρκτά μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα, της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, που διαχέονται σ’ όλη την Ευρώπη και είναι σε τροχιά σύγκρουσης!
Και ταυτόχρονα υπογράμμιζα ότι η κοινωνία, και στις εκλογικές αναμετρήσεις και στα δημοσκοπικά ευρήματα επιβεβαιώνει το αυτονόητο!

--Ότι δηλαδή στο σχέδιο εξόδου από την κρίση που διαμορφώνουν οι συγκεκριμένες συμφωνίες, δηλαδή τα μνημόνια, και στην οικονομική και στην κοινωνική επιδίωξη, δεν στοχεύουν στα ΙΔΙΑ μοντέλα ανάπτυξης και αλληλεγγύης, δηλαδή εξυπηρετούν διαφορετικές ανάγκες !

Ακριβώς γι αυτό το λόγο αναφέρθηκα στο γεγονός ότι τα κόμματα, εφ όσον επιθυμούν να αλληλοτροφοδοτούνται από την κοινωνική διεργασία και ανάγκη, δεν μπορεί να δαπανούν χρόνο, ενέργεια, σκέψη και δράση, σε πολιτικές συγκρούσεις "διμέτωπου" χαρακτήρα γιατί η συμπεριφορά αυτή δεν έχει κοινωνικοαναπτυξιακό αντίκρισμα και ερμηνεύεται από τις κοινωνικές δυνάμεις ως κομματικά ιδιοτελής, προσχηματικό συμπλήρωμα συνέχισης των ασκούμενων πολιτικών!

Θυμίζω ότι διαχρονικά στις δημοκρατίες η αντιπαράθεση λειτουργεί ζωογόνα για την κοινωνική και την οικονομική ανάπτυξη, όταν γίνεται ευδιάκριτη η σύγκρουση των δυο κοινωνικών, οικονομικών και αξιακών μοντέλων που επιδιώκουν οι δυο μεγάλες αλλά διαφορετικές οικογένειες δηλ της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς

Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να υπογραμμισθεί, ότι η έννοια της "πολιτικής ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ" δεν αναφέρεται σ ένα μόνο κόμμα, αλλά μπορεί να είναι και περισσότεροι σχηματισμοί, με λιγότερη η περισσότερη έμφαση σε επί μέρους κοινωνικές ομάδες, με περισσότερα η λιγότερα ριζοσπαστικά και συντηρητικά στοιχεία στις επιδιώξεις τους.

Είναι σημαντική λοιπόν η υπενθύμιση ότι οι «διαφορετικότητες» των κόμματων της ίδιας πολιλτικής οικογένειας δεν μπορεί είναι συγκρουσιακές αλλά ανταγωνιστικές! Γιατί έχουν στον πυρήνα τους συγκλίνουσες κοινωνικές, οικονομικές και αξιακές επιδιώξεις για την εξέλιξη της κοινωνίας και του αναπτυξιακού μοντέλου

Γι αυτό το λόγο οι μεγάλοι σχηματισμοί της κεντροαριστεράς, στην πολιτική τους συμπεριφορά κάνουν πάντα μια διάκριση:

---Επιλέγουν ένα ιδεολογικό πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό μέτωπο σύγκρουσης -αντιπαράθεσης και αυτό αφορά τον συντηρητισμό την νεοφιλελεύθερη επέλαση που θυσιάζει τον άνθρωπο στην οικονομική μεγέθυνση!

---Ενώ παράλληλα και στα πλαίσια της θεμιτής επιδίωξης για τη διεύρυνση της κοινωνικής τους απήχησης αναπτύσσουν ανταγωνιστικές πρωτοβουλίες προτάσεις ιδέες και δράσεις με τις άλλες δυνάμεις που αναπροσδιορίζονται στον κεντροαριστερή χώρο.

Αυτή η πολιτική και κοινωνική κατάκτηση του κεντροαριστερού ΧΩΡΟΥ όταν εφαρμόζεται, επιτρέπει στην κοινωνία να γίνεται ρυθμιστής των όρων κοινωνικής και πολιτικής σύγκλισης και αφήνει τη δυνατότητα των προοδευτικών συνεργασιών ανοιχτή!

Το γεγονός αυτό, που ακόμα και σε δύσκολες περιόδους προσωπικών εμπαθειών φρόντιζε να εμπεριέχει στους σχεδιασμούς των πολίτικων μετώπων και ανταγωνισμών ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται να απαξιώνεται, στο όνομα άραγε ποιας σωτηρίας οικονομικού η κοινωνικού μοντέλου!

Γεγονός που εκτρέπει κόμματα η ομάδες που αυτοπροσδιορίζονται κεντροαριστερά σ ένα συγκρουσιακό διμέτωπο.

Στέλνοντας το λάθος μήνυμα στην κοινωνία ότι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι οι επιδιώξεις της κεντροαριστεράς με την κεντροδεξιά!

Ασφαλώς η πρόκληση για κριτική, αυτοκριτική και ανταγωνισμό ανάμεσα στις δυνάμεις του κεντροαριστερού τόξου, πάντα υπήρχε και θα υπάρχει!

Και οι πολίτες με τις επιλογές τους έδιναν και θα δίνουν τον τόνο του πολιτικού στίγματος! Όμως η σχέση ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ η τους ανένταχτους κ.τ.λ. δεν μπορεί να είναι «διμέτωπα» συγκρουσιακή αλλά ανταγωνιστική με στόχο την καλλίτερη πρόταση αντιπαράθεσης στη νεοφιλελεύθερη επέλαση και το οικονομικό μοντέλο που θέλει να επιβάλλει!