Κυρία  Άγγελα - Δωροθέα Μέρκελ Τις τελευταίες δεκαετίες Εθνικοί, Ευρωπαϊκοί και Διεθνείς Ακαδημαϊκοί και Πολιτικοί Θεσμοί δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για μία από τις πρώτες γενοκτονίες του 20ου αιώνα την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Σε μια δεκαετία 1914 - 1924 οι Πόντιοι του ιστορικού Πόντου από την Σινώπη έως την Τραπεζούντα και την Πόλη Αθήνα της Ευξείνιας θάλασσας υπέστησαν μια συστηματική Πολιτική γενοκτονίας. Τα περισσότερα θύματα ήταν γυναίκες και παιδιά. Ιδιαίτερα η Ποντιακή γενοκτονία καταγράφεται ως μια γυναικοκτονία. Οι φυσικοί αυτουργοί, οι εκτελεστές αυτού του εγκλήματος ενάντια στην Ανθρωπότητα ήταν το ρατσιστικό κίνημα των Νεότουρκων και η Κεμαλική συνέχεια του. Μετά από ολιγωρίες δεκαετιών, υπήρξαν αναγνωρίσεις της γενοκτονίας των απόγονων του Φιλόσοφου Διογένη, του γεωγράφου και ιστορικού Στράβωνα και των Κομνηνών από σημαντικά Εθνικά Κοινοβούλια. Τελευταία αυτή του Σουηδικού Κοινοβουλίου.
Η Σουηδία του Όλαφ Πάλμε συνέχισε την Εθνική κληρονομιά αυτού του μεγάλου Πολιτικού ηγέτη. Οι περισσότερες Πολιτείες των Η.Π.Α. έχουν εκδώσει ψηφίσματα με αφορμή την 19η Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Νομίζουμε ότι τα Γερμανικά περιφερειακά Κοινοβούλια με πρώτο αυτό της Βάδης
Βυτεμβέργης, όπως και το Κεντρικό Κοινοβούλιο οφείλουν για λόγους ιστορικούς, πολιτικούς και ηθικούς να απομακρυνθούν από την μέχρι σήμερα στάση σιωπής και αδιαφορίας για αυτό το μεγάλο έγκλημα. Στους πολλούς λόγους που μπορεί να ανακαλέσει η ιστορική και πολιτική μνήμη μας οφείλουμε να προσθέσουμε και άλλους, άμεσους, σημερινούς. Στην Γερμανία και ειδικά στην Βάδη Βυτεμβέργη ζουν σήμερα μεγάλοι αριθμοί Χριστιανών Ποντίων που ήρθαν ως μετανάστες από την Ελλάδα. Η μετανάστευση στην Γερμανία είναι συνέχεια της μεγάλης βίαιης εξόδου τους από τον Πόντο. Μια αναγνώριση της γενοκτονίας από το περιφερειακό και το κεντρικό Κοινοβούλιο θα απάλυνε έστω και λίγο την τεράστια ηθική βλάβη που υπέστησαν αυτοί οι πληθυσμοί.
Στην Γερμανία ζουν επίσης μεγάλοι πληθυσμοί Εξισλαμισμένων Ποντίων που έφθασαν εδώ ως μετανάστες από τον ιστορικό Πόντο. Η μεγάλη έξοδος τους από τον Πόντο είχε την αιτία της στις πολύμορφες πολιτικές αποδιάρθρωσης των Ποντιακών Κοινοτήτων στον Πόντο από το Τουρκικό Κράτος.  Το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων
Εθνών στην Γενεύη και την Νέα Υόρκη ασχολήθηκε με τις πολιτικές καταστροφής αυτής της ιστορικής αυτόχθονης ομάδας και ταυτότητας.  Στο The Pontian Question in the Unites Nations. Michalis Charalambidis Fd. International League for the Rights and Liberacion of  Peoples) Ακόμη και εδώ, στην Γερμανία, περισσότερο από ότι στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες οι Εξισλαμισμένοι Πόντιοι και Κρυπτοχριστιανοί υφίστανται σήμερα πολιτικές ελέγχου, καταπίεσης και τρομοκράτησης από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς μηχανισμούς του Τουρκικού Κράτους. Η αδιαφορία, η άγνοια, η ανοχή των Γερμανικών Θεσμών, η ολιγωρία τους να αναγνωρίσουν το αρχικό μεγάλο έγκλημα των ετών 1914 - 1924 αποθρασύνει αυτούς τους ολοκληρωτικούς, βίαιους μηχανισμούς. Η αναγνώριση όμως της Γενοκτονίας των απογόνων του Διογένη, του Στράβωνα, του Ηρακλείδη, του Πατέρα της Ευρώπης, του Βησσαρίωνα του Τραπεζούντιου, αποτελεί υποχρέωση των Γερμανικών αντιπροσωπευτικών θεσμών για έναν επιπλέον ιστορικό και πολιτικό λόγο. Η διεύρυνση της Ευρώπης στα Ανατολικά, στην Μικρά Ασία βάζει το ζήτημα της Άνθησης αυτών των Ευρωπαϊκών Πολιτισμικών Ψηφίδων όπως είναι ο Πόντος και όχι η συνέχεια της δολοφονίας τους. Με αυτόν τον τρόπο θα υπάρξει στην Μικρά Ασία μια αρμονία ανάμεσα στους Λαούς, τα  Έθνη, τις Κοινωνικές και Θρησκευτικές ομάδες, τους άνδρες και τις γυναίκες.
Αυτός είναι ο δρόμος για την ειρηνική και αρμονική συμβίωση μιας νέας Δημοκρατικής  Τουρκικής Ταυτότητας με τις άλλες ιστορικές, αυτόχθονες και μη ταυτότητες.Αυτός είναι ο δρόμος της Ευρωπαϊκής Ενσωμάτωσης της Μικράς Ασίας. Αυτό είναι το παράδειγμα της ίδιας της Γερμανίας. Η αναγνώριση από το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο αλλά και αυτό της Βάδης Βυτεμβέργης της γενοκτονίας των Ποντίων θα αποτελέσει μια μεγάλη συμβολή στην επιστροφή των Ανθρωπιστικών ιδανικών, αξιών και αρχών στον Πόντο, την Καππαδοκία, την Μικρά Ασία.
Εκεί που αυτές γεννήθηκαν αλλά σήμερα απουσιάζουν. Μια μαρτυρία της απουσίας τους, της φυγής τους είναι οι κατεστραμμένες Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες του Πόντου και της Καππαδοκίας που επισκεφθήκατε πρόσφατα.