Τι γνωρίζουμε, όμως, πραγματικά για την ιστορία αυτού του κομματιού του ελληνισμού, που για 3.000 χρόνια έζησε, άκμασε και διαμόρφωσε έναν πλούσιο πολιτισμό; Δυστυχώς, το κομμάτι αυτό της ελληνικής ιστορίας παραμένει άγνωστο στην πλειοψηφία των Ελλήνων, και κυρίως των νέων παιδιών.

Η ιστορία των Ελλήνων του Πόντου είναι “εκτοπισμένη” από τα σχολικά βιβλία και μόνο χάρη στην επιμονή λίγων μελετητών και στη δράση πολιτιστικών - μορφωτικών συλλόγων, διατηρείται η ιστορική μνήμη και μεταλαμπαδεύεται στους νεότερους.

Η γενοκτονία των Χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης, που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914 και ολοκληρώθηκε με την καταστροφή του 1922. Μέρος του σχεδίου αποτελούσαν η επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και η αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας σε εξαντλητικές συνθήκες. Τα ελληνικά χωριά έγιναν βορά των κεμαλικών, οι οποίοι έκλεβαν, σκότωναν, κακοποιούσαν και σφαγίαζαν. Ολόκληρα ελληνικά χωριά ερημώθηκαν και οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν και να μετακινηθούν στο εσωτερικό της Ανατολίας, χωρίς να έχουν τα απαραίτητα για να μπορέσουν να επιβιώσουν κάτω από αυτές τις σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες.

Ο θλιβερός απολογισμός της πολιτικής εθνικής εκκαθάρισης των Νεότουρκων είναι περισσότεροι από 353.000 νεκρούς. Η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Ο αφανισμός των Ελλήνων του Πόντου είναι από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και ως τέτοιο πρέπει να αναγνωριστεί από τη Διεθνή Κοινότητα. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής ένας λαός εκριζώθηκε αφήνοντας πατρογονικές εστίες, εκκλησίες, τάφους προγόνων με τον πιο βίαιο και βάναυσο τρόπο.

Ο όρος «γενοκτονία» μπήκε στο λεξιλόγιό μας μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.

Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και των Αρμενίων. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, αν και συντελέστηκε υπό τις ίδιες συνθήκες και με τα ίδια δυστυχώς αποτελέσματα, δεν έχει τύχει της ίδιας αναγνώρισης από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.

Είναι ηθικό χρέος μας να μην λησμονήσουμε κι εμείς τα θύματα αυτού του άδικου και βάναυσου αφανισμού. Δεν είναι συναισθήματα εκδίκησης που υπαγορεύουν την πρόταση αυτή, αλλά η ανάγκη απονομής Δικαιοσύνης στα θύματα, μα και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Και πριν απ’ όλα, η προστασία του ανθρώπινου γένους. Γιατί τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας ούτε παραγράφονται ούτε πρέπει να ξεχνιούνται.

Εάν εμείς δεν διαφυλάξουμε την ιστορική μας αλήθεια και δεν φροντίσουμε να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη του χαμένου ελληνισμού, ποιος θα το κάνει για μας; Αν ξεχάσουμε την ίδια μας την ιστορία, κανένα διεθνές δικαστήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα αναγνωρίσει το έγκλημα που συντελέστηκε κατά της Ανθρωπότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει αγώνας δίχως μνήμη και εκπαίδευση.