Του Παναγιώτη Φλωρίδη

Η συγκέντρωση  του ΠΑΣΟΚ το 1977 στη Θεσσαλονίκη έχει καταγραφεί ως μια από τις μεγαλύτερες και μαχητικότερες της Μεταπολίτευσης. Οσοι ήμασταν εκεί θυμόμαστε ότι, δύο ώρες πριν, μπαίνοντας από την Εγνατία στην Αριστοτέλους μπορούσες να φτάσεις μέχρι το «ΚΑΤΩΙ» του Μπαρμπουνάκη. Συνθήκες ασφυξίας, αλλά ο ενθουσιασμός τα νικούσε όλα.

Το ΠΑΣΟΚ θα έκανε το άλμα από το 13% στο 27% και θα γινόταν Αξιωματική Αντιπολίτευση μπαίνοντας στην ουσία στον προθάλαμο  της εξουσίας, που ήλθε σχεδόν νομοτελειακά το 1981 με το θριαμβευτικό 48%.

Η πλειοψηφία των συγκεντρωμένων του 1977 στην Θεσσαλονίκη ήταν αγρότες από τους γύρω νομούς. Τα πλέον μαχητικά μπλοκ ήταν αυτά της Ημαθίας και της Πέλλας. Των περιοχών δηλαδή με τις δυναμικές και προσοδοφόρες παραγωγές.

Ο Ανδρέας (ένας ήταν ο Ανδρέας) αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του στο αγροτικό ζήτημα και το κυβερνητικό (από τότε) πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Κάποια στιγμή έκανε αναφορά στους χιλιάδες τόνους φρούτων που θάβονται στην Ιταλία, λόγω της συμμετοχής της στην ΕΟΚ. Τόσες χιλιάδες τόνοι ροδάκινα, τόσες αχλάδια, πόσες μήλα. Ηταν η ώρα του παροξυσμού των εξαγριωμένων φρουτοπαραγωγών Ημαθίας, Πέλλας.

Απόσυρση και ταφή της παραγωγής; Αδιανόητο! Ο Ανδρέας παράλληλα εξήγγειλε μέσα σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές τη σύνδεση του χωραφιού με το εργοστάσιο. Οι αλαλαγμοί των αγροτών μας “χτύπησαν κόκκινο”. Αυτή ήταν η λογική, αυτή ήταν η λύση.

Το 1981 ήλθε γρήγορα. Η είσοδος στην τότε ΕΟΚ είχε υπογραφεί από τον Κων.Καραμανλή και η χώρα έγινε το 10ο μέλος στην «ΕΟΚ των 9». Η καταραμένη απόσυρση των φρούτων έγινε το μέγα ζητούμενο πλέον! Παραγωγή χωρίς φροντίδα και αποζημίωση για την απόσυρση της αδιάφορης παραγωγής. Λίγα χρόνια αργότερα μπήκε η ποσόστωση. Τιμωρία και ποινή για την παραπάνω παραγωγή γάλακτος, σιτηρών, βαμβακιού κλπ. Πραγματικά αδιανόητα τις παλαιότερες δεκαετίες, όπου η παραγωγή ήταν το καμάρι και η υπηρηφάνεια των σκληρά εργαζομένων αγροτοκτηνοτρόφων μας.

Και λίγα χρόνια επίσης μετά ήλθε ο πλήρης παραλογισμός: Επιδότηση του στρέμματος και όχι της παραγωγής! Και οι αγρότες μας γλίστρησαν στην γλυκιά παγίδα. Απαλλάχτηκαν από το άγχος της καλλιέργειας. πήραν τα τεράστια αλλά άχρηστα τρακτέρ, και το ουίσκι και ο «νες» μπήκαν στη ζωή τους. Τα θηριώδη μηχανήματα των σιτοπαραγωγών από τις 365 ημέρες τις 300 και πλέον είναι ακίνητα (παλαιότερα με το φθηνό πετρέλαιο οι κάτοχοί τους πήγαιναν με αυτά στα καφενεία). Η δε σύνδεση  του χωραφιού με το εργοστάσιο, ακολούθησε αντίστροφη πορεία, βάζοντας λουκέτο ή πουλώντας κοψοχρονιά τις τεράστιες συνεταιριστικές βιομηχανίες.

Τις ημέρες αυτές οι αγρότες μας συνωθούνται στις Τράπεζες. Είτε μέσα για φασαρία, αφού τους γίνονται παρακρατήσεις για οφειλές, είτε στο ΑΤΜ για αναλήψεις των ενισχύσεων. Των ενισχύσεων για παραγωγές σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε. πλέον. Όχι στην παραγωγή, αλλά στο στρέμμα. Για είσπραξη και από την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στα εύφορα, άλλοτε, χωράφια τους.

Από την άλλη, το κράτος που διατυμπανίζει ότι ο «πρωτογενής» τομέας είναι ο βασικός πυλώνας για την ανάπτυξη, καθυστερεί τρία και τέσσερα χρόνια να αποζημιώσει την πραγματικά ποιοτική παραγωγή των βιολογικών προϊόντων. Την ίδια ώρα τα φρούτα και τα λαχανικά γυρίζουν πίσω από τη Ρωσία, η οποία στρέφεται αλλού, χωρίς κανείς εδώ να ενδιαφέρεται. Η πρώτη προτεραιότητα είναι η εύρεση «των 180» για την προεδρική εκλογή.

Κατά τα λοιπά, φαίνεται το φως στο τούνελ. Το  μόνο φως που φαίνεται είναι εκτυφλωτικό. Είναι το τραίνο που μέσα από το τούνελ έρχεται κατά πάνω μας.

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ. Και ρεβεγιόν, όχι στα καζίνο φυσικά. Πράγμα δύσκολο.

Άρθρο στην ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ