Γράφει η Μαρία Μιχαηλίδου, δασολόγος ΠΕ (Δ.Π.Θ)

Μέρες τώρα παρακολουθούμε όλοι από τα σπίτια μας και δυστυχώς μέρα με τη μέρα, αυξάνονται οι νεκροί στη Δυτική Αττική.

«Να αποδοθούν ευθύνες». Το ακούμε συνέχεια.

Όπως όλοι, ενημερώνομαι κι εγώ από εφημερίδες, site, δημοσιογράφους κτλ.

Είχα την τύχη να σπουδάσω στη σχολή Δασολογίας και Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης με ειδίκευση στον Τομέα Δασοτεχνικών και Υδρονομικών Έργων.

Είχαμε όλοι μας τη χαρά να έχουμε νέους καθηγητές, με όρεξη να προσφέρουν γνώση και αυτό το κάτι παραπάνω σε εμάς τους φοιτητές.

Οι περισσότεροι από εμάς, περάσαμε από Δασαρχεία και Διευθύνσεις Δασών ως υπάλληλοι. Είδαμε τι γίνεται.

Πως κινείται η εκάστοτε διαδικασία.

Μάθαμε κάτι παραπάνω. Πήραμε πράγματα και από το πέρασμά μας στις υπηρεσίες.

Ακόμα όμως μαθαίνουμε και θα μαθαίνουμε.

Όπως και οι καθηγητές μας.

Από την πρώτη μέρα της καταστροφής αυτής, ήθελα να γράψω κάτι. Να απολογηθώ.

Γιατί; Γιατί δεν φταίει ούτε το δασαρχείο, ούτε καμιά υπηρεσία.

Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίμε όλοι μας.

Με τις πρώτες εικόνες, σκέφτηκα τα σπίτια που είναι χτισμένα εκεί που δεν θα έπρεπε να είναι. Τις καταπατήσεις.

Τις φωτιές. Κάποιος από εμάς, έκανε κάτι από τα παραπάνω.

Κάποιος άλλος το συνέχισε με το δικό του τρόπο.

«Να αποδοθούν ευθύνες».
Το μόνο εύκολο.

Να επιστρέψουν οι ψυχές των ανθρώπων που χάθηκαν και συνεχίζονται να αγνοούνται;
Ακατόρθωτο.

Φωτομοντάζ: gnomikilkis.blogspot.gr