Του Τάσου Παππά

Κάτι τρέχει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατικής Συμπαράταξης ή απλώς σε δουλειά να βρισκόμαστε; Φαίνεται πως πράγματι κάτι τρέχει. Ο πρώην υπουργός Νίκος Φίλης πρότεινε με τη δέουσα επισημότητα (και στην ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή και στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.») την έναρξη διαλόγου μεταξύ της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας προκειμένου να διερευνηθούν οι δυνατότητες για προγραμματική σύγκλιση. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν ο κ. Φίλης λειτουργεί σαν λαγός του μεγάρου Μαξίμου, όπως υποψιάζονται μερικοί.

Δεν ισχύει αυτό, ωστόσο ο Ν. Φίλης δεν είναι μόνος του στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν και άλλα στελέχη που πιστεύουν ότι είναι πολύ πιο συμβατό να έχεις επαφή και επικοινωνία με τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς από το να συνεργάζεσαι με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Και αρχίζουν δειλά δειλά να διατυπώνουν αυτή τη θέση και δημοσίως.

Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς στη συνέντευξή του στην «Εποχή». Ανάλογες απόψεις κυκλοφορούν και στο εσωτερικό της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, αλλά για την ώρα δεν εκφράζονται για να μη δημιουργηθούν προβλήματα τώρα που ο χώρος προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να αποκτήσει κοινό βηματισμό.

Οι επίσημες τοποθετήσεις πάντως είναι αρνητικές. Η Φώφη Γεννηματά μιλάει για «fake Αριστερά» που καταστρέφει τον τόπο και γι’ αυτό πρέπει να ηττηθεί, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος υποστηρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει συστημικό κόμμα και το εγκαλεί επειδή αρνείται να κάνει αυτοκριτική και για την περίοδο 2010-2014 και για το μακρινό παρελθόν του, ενώ ο Ευάγγ. Βενιζέλος παραμένει σταθερός στη γραμμή της ενοχοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ διαχρονικά, αφού του χρεώνει όλα όσα συνέβησαν στη χώρα από το 2010 μέχρι σήμερα:

Η ζημιά που έγινε μέχρι το 2015 από μια λαϊκιστική αντιπολίτευση που στην πραγματικότητα ενοχοποιούσε μια υπεύθυνη κυβερνητική πλειοψηφία είναι εξίσου μεγάλη με αυτή μιας εθνικολαϊκιστικής κυβέρνησης τα χρόνια από το 2015 έως σήμερα

Ωστόσο, η αισιοδοξία δεν λείπει από τους οπαδούς της «συμφιλίωσης», γιατί οι συνθήκες στην Ευρώπη είναι ευνοϊκές. Μεγάλα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αλλάζουν ρότα και αρχίζουν να φλερτάρουν με την ιδέα της επιστροφής στις ρίζες της παράταξης, ασκούν κριτική στις πολιτικές λιτότητας τις οποίες και τα ίδια εφάρμοσαν, επιτίθενται στον νεοφιλελευθερισμό, κάνουν ανοίγματα στα κόμματα που βρίσκονται στ’ αριστερά τους και προειδοποιούν για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, ζητώντας αλλαγές πριν να είναι πολύ αργά.

Φυσικά δεν πρόκειται για εύκολη υπόθεση. Το περιβάλλον είναι πνιγηρό, φορτωμένο με μπόλικη καχυποψία, μνησικακία, διάθεση για ρεβανσισμούς και προσωπικές στρατηγικές. Ο ένας χώρος θέλει να δει τον άλλο να τσαλακώνεται και να ζητάει ταπεινωμένος συγγνώμη για να λυτρωθεί απ’ όσα διέπραξε. Πάντως, το «ποτέ εμείς μ’ αυτούς» που κατηγορηματικά έλεγαν και οι δύο πλευρές σήμερα φαντάζει λιγότερο ισχυρό συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν.

Ανάγωγα

«Η οικονομία είναι όπως η ιατρική, είναι θέμα δοσολογίας και στην Ελλάδα επιβλήθηκε μια υπερβολική δόση λιτότητας». Αυτό δήλωσε ο Γερμανός οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ, μέλος της επιτροπής σοφών που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση.

Τα λέει ο άνθρωπος –τα έχει ξαναπεί–, αλλά ο δόκτωρ Σόιμπλε και οι φίλοι του στην Ελλάδα επιμένουν ότι τα προγράμματα ήταν σωστά, αλλά δεν εφαρμόστηκαν όπως έπρεπε λόγω της ανικανότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Οταν θα πεθάνει ο ασθενής, θα φταίει ο ίδιος και όχι η θεραπεία των ειδικών.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ