Του Δημήτρη Τρίμη.

Παρά την αισιοδοξία που φέρνει η χθεσινή συμφωνία, καθώς απομακρύνεται το Grexit, η σύγκρουση με τους δανειστές παραμένει σκληρή και απλώς μετατίθεται χρονικά. Στο μεταξύ βεβαίως η οικονομία μπορεί να αναπτύσσεται με τους προβλεπόμενους ρυθμούς γύρω στο 2% με 3% το χρόνο και αυτό είναι καλό, έως τη στιγμή όμως που θα ξανατσακωθούμε με τους δανειστές για το χρέος, την αναδιανομή του εθνικού προϊόντος, τις δημόσιες δαπάνες, τις επενδύσεις και κυρίως την κατανομή των φορολογικών βαρών.

Κακά τα ψέματα. Οι θεσμοί, ουσιαστικά, με μπροστάρηδες τη φράξια ΔΝΤ, Σόιμπλε και ΣΕΒ, θα συνεχίσουν να επιβάλλουν μέτρα πολιτικής αποσταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και της οικονομίας, καταστρέφοντας συστηματικά τη σχέση του με τα κοινωνικά στρώματα που τον στήριξαν και σε ένα μεγάλο βαθμό συνεχίζουν να τον στηρίζουν, πιστεύοντας το κοινωνικό του πρόγραμμα.

Εννοώ ότι η ιδέα των αντισταθμιστικών και του μηδενικού αλγεβρικού αθροίσματος, που βοηθάει ασφαλώς σε πρώτη ανάγνωση την επιτάχυνση της ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, κρύβει πολλές παγίδες.

Οι δανειστές επιδιώκουν να πέσουν οι φορολογικοί συντελεστές των μεγάλων εισοδημάτων και ο «μεγάλος» ΦΠΑ και να μην ανέβουν οι μισθοί με την πλήρη επιστροφή των συλλογικών συμβάσεων εργασία, ενώ παράλληλα απαιτούν να «εξοικονομούνται» δημόσιες δαπάνες από τη μείωση των συντάξεων και την μείωση του αφορολογήτου των κλασικών υποζυγίων (εργαζόμενων και συνταξιούχων, που δεν κρύβουν εισοδήματα).

Φαίνεται ολοκάθαρα το ταξικό σχέδιο των δανειστών και της τρόικας εσωτερικού, να παίρνει ένα ευρώ από τους μεσαίους και τους φτωχότερους και να το δίνει στους πλουσιότερους, υπέρ μιας υποτιθέμενης γοργής (ουδέτερης, δήθεν) ανάπτυξης, αδιαφορώντας για τις νέες μεγάλες κοινωνικές καταστροφές που θα προκληθούν με μαθηματική βεβαιότητα.

Η κυβέρνηση όμως έχει άλλες προθέσεις: Να φορολογεί δίκαια το πραγματικό εισόδημα και τις περιουσίες των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών, με συντελεστές και φοροαπαλλαγές υπέρ των φτωχότερων, να πατάξει την παραοικονομία, την τεράστια φοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία.

Το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα, εμείς θέλουμε να πάει στην ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, στην αγροτική παραγωγή, στις νέες θέσεις εργασίας και στη μείωση του ΦΠΑ (ώστε να πέσουν οι τιμές στα προϊόντα λαϊκής κατανάλωσης) και του ΕΝΦΙΑ των φτωχότερων (ίσως με την κατάργησή του στην πρώτη λαϊκή κατοικίας), και όχι αποκλειστικά στους τοκογλύφους.

Εκείνοι αντίθετα θέλουν να μειώσουν τα βάρη των πλουσιότερων, να μαζέψουν κι άλλα λεφτά από τα μικρομεσαία και τα λαϊκά στρώματα και να ρίξουν γενικώς όλο το χρήμα στην «ελεύθερη αγορά» και να ενισχύσουν την τραπεζοκρατία (με περισσότερη εξουσία στη διαχείριση των κόκκινων δανείων), αγνοώντας το κοινωνικό κράτος και την μείωση των ανισοτήτων.

Είναι προφανές ότι οι Θεσμοί χτυπούν εσκεμμένα και βίαια, με τους γνωστούς πάντοτε εκβιασμούς τους και την προπαγάνδα τους, την αριστερή καρδιά του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης Τσίπρα, στρεφόμενοι  συνειδητά και σχεδιασμένα κατά των κοινωνικών στρωμάτων που εκπροσωπεί και την στήριξαν…

Το θέμα πλέον είναι πόσοι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην αντιπολίτευση αντιλαμβάνονται τις ταξικές παγίδες της συμφωνίας και των τεχνικών της λεπτομερειών που πρόκειται να νομοθετηθούν και πόσοι συνεχίζουν να κρύβονται πίσω από μεγάλα αφηρημένα λόγια, περιμένοντας στη γωνία την αποτυχία  του Τσίπρα που όμως δεν θα είναι μόνο δική του.

Υ.Γ.: Το δημόσιο χρέος είναι 326 δισ. ευρώ. Το ιδιωτικό 240 δισ. ευρώ, το ΑΕΠ μόλις 180 δισ. ευρώ και η ανεργία στο 23%.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ