Του Απόστολου Λυκεσά

Ο Γιάνης Βαρουφάκης συνεχίζει με επιτυχία την θυελλώδη του καριέρα ως συνεντευξιαζόμενου. Το στενό και εχθρικό, εν πολλοίς, εγχώριο μιντιακό σκηνικό ανάλογο προφανώς του πολιτικού περιβάλλοντος, του προκαλούν αβολεψιά, τουλάχιστον, γι αυτό και βγήκε στην ανοιχτωσιά του ευρωπαϊκού πελάγους, τις φουρτούνες του οποίου έχει δοκιμάσει μεν ως υπουργός αλλά, τις προτιμάει ως φαίνεται, από τα επαρχιακά οικεία μελτέμια. Δύσκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν έχει νόημα να παρακολουθείς και το πώς σκέφτεται και ποιές απόψεις καταθέτει. Ωστόσο, αποδύομενος στην προσπάθεια να μιλά γρηγορότερα και από τον ίσκιο του, φτωχαίνει τα επιχειρημάτά του, διολισθαίνει σε προχειρότητες οι οποίες και ασυγχώρητες είναι και δημιουργούν αμφιβολίες τόσο για την ανάλυση που κάνει όσο και για τις προτάσεις του, αποσυνθέτει τα επίδικα των λόγων του .

Στην τελευταία του συνέντευξη ασκεί ξανά κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στον Αλέξη Τσίπρα, προσωπικά, τον οποίο παρομοίασε με τον Σίσυφο που σπρώχνει την πέτρα στην κορυφή του λόφου, σχολιάζοντας πως ο ίδιος, από μικρός θεωρούσε ανόητο τον Σίσυφο «γιατί εγώ απλά θα σταματούσα να σπρώχνω την πέτρα». Είναι προφανές ότι κανένας καλός δάσκαλος δεν τον καθοδήγησε στις μυθολογικές του αναζητήσεις οπότε ξαστοχούν και οι ερμηνείες του. Διότι αυτοαποκαλύπτεται, για το χειρότερο, ότι έκτοτε, ούτε ο ίδιος προσπάθησε να αυτοβελτιωθεί στον συγκεκριμένο τομέα. Κι αν τέτοιος είναι ο τρόπος που προσλαμβάνει τα μυθολογικά δεδομένα τότε δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί στον τρόπο που αναλύει και τα σύγχρονα.

Η χρήση του Σίσυφου στην αναφορά του κ. Βαρουφάκη, προφανώς γίνεται για να καταδειθχεί και χρωματιστεί κατάλληλα με τα αειθαλή χρώματα της ελληνικής μυθολογίας το μάταιο της πολιτικής που επέλεξε ο κ. Τσίπρας. Το λέει εξάλλου ορθά κοφτά: ο Σίσυφος είναι ένας βλάκας ο οποίος δεν καταλαβαίνει πως είναι μάταιο να σπρώχνει τον βράχο, αφού αυτός θα ξαναπέσει στα ριζά του βουνού, κι αυτό το αβάσταχτο μαρτύριο είναι άχρονο, ατελεύτητο. Πολλά λάθη μαζί, σε μια πρόταση, για να ελπίζει κανείς ότι έστω κι έτσι μπορεί να οδηγηθεί όχι μόνο σε σωστή λύση του προβλήματος, αλλά σε όποια λύση.

Κατ’ αρχήν ο Σίσυφος δεν είναι κανένας ηλίθιος, κανάς τριτοκλασάτος ήρωας, κάποιος αδιάφορος ωχαδελφιστής, ούτε φιλοτομάρι. Άμα τον ονοματίζει ο Όμηρος ως τον «κέρδιστο ανδρών», τι να πει η αφεντιά μας;  Μα δε είναι μόνο τούτο. Αν ο Προμηθέας έκλεψε την φωτιά από τους θεούς για το καλό της ανθρωπότητας, ο Σίσυφος κάνει τον Ροβεσπιέρο να μοιάζει παιδούλα του Παπαδιαμάντη, αφού επιτέθηκε στην ίδια την εξουσιαστική αρχή των Υπέρτατων Όντων, δεν θέλησε απλώς κάτι να κλέψει, αλλά επιχείρησε να στερήσει από τους θεούς το ένα και μοναδικό προνόμιο που κρατούν για τον εαυτό τους, την Αθανασία. Ο Σίσυφος ήθελε, ανάμεσα στα άλλα που έκανε, να αναβλύσει κρυστάλλινο νεράκι πάνω στον βράχο της Ακροκορίνθου και έστησε κάτι συμμαχίες με τον ποταμό Ασωπό που του είχε βατέψει την κόρη  την Αίγινα -βρε τι σου κάνουν οι αιώνιες συμπτώσεις- ο Δίας αυτοπροσώπως. Έγινε έξαλλος ο πρόεδρος του γιούρογκρουπ των θεών, κι έστειλε τον ίδιο τον Θάνατο να τον πάρει μια και καλή τον Σίσυφο. Αλλά αυτός, μαθημένος όπως λέει η μυθολογία στην επιβίωση με τους όρους και τις μεθόδους της ανθρωπότητας πριν καν υπάρξουν θεοί, ένας σαμάνος της εποχής του, κατάφερε ως και τον θάνατο όχι μόνο να τον ξεγελάσει αλλά να τον δέσει πισθάγκωνα, τόσο καλά που άδειασε μεμιάς ο Άδης. Τέτοια καζούρα, τέτοια ξεφτιλίκια δεν είχαν ξαναπάθει θεοί. Τον Άδη τον ίδιο στείλανε αλλά κι αυτόν τον ξεγέλασε, είχε βάλει την γυναίκα του να απειλήσει με στάση πληρωμών στις θυσίες. Όχι αίμα και μέλι δεν έρρεε, όχι κοψίδι δεν άπλωνε την τσίκνα του αλλά ούτε βέλασμα στα θυσιαστήρια θα ακουγόταν. Ως κι ο Αισχύλος έγραψε με αφορμή το περιστατικό τον «Δραπέτη Σίσυφο». Κι αφού την έφερε και στον Άδη, έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα και μόνο τότε, κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, τον βρήκε μπόσικο ο Δίας και αντί να τον αφήσει να πεθάνει, τον έβαλε να κουβαλάει τον γνωστό βράχο.

Το Σισύφειο μαρτύριο, πάει να πει, δεν ήταν επιλογή του γέροντα Σίσυφου, επιλογή από την οποία δεν έφτανε να πει αυτός, «βρε, χαζό δεν είμαι να κάθομαι σα σκαθάρι να σπρώχνω τον βώλο μου, θα σταματήσω, άμα πια, καλύτερες οι συνέντευξεις». Το μαρτύριο του ήτανε τιμωρία. Δοσμένη μάλιστα όχι από όποιον κι όποιον, από τον Δία που είδε κι αποείδε τι νούλες ήταν οι άλλοι θεοί ανέλαβε δράση ο ίδιος.

Άμα ζούσε σήμερα ο Σίφυφος είμαι σίγουρος ότι θα έλυνε το θέμα της φοροδιαφυγής με τρόπο που θα ζήλευαν όλοι οι Βαρουφάκηδες του κόσμου, αφού στην εποχή του τουλάχιστον έλυσε το θέμα της ζωοκλοπής, με τρόπο που δεν είναι του παρόντος αναφέρω.

Επίσης, ο Σίσυφος, είναι και μερικά πράγματα ακόμη που ο κ. Βαρουφάκης δεν ξέρει, δεν θυμάται. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά θα είναι ενοχλητικό να μην θέλει να τα μάθει κιόλας. Διότι, αν και διαόλου κάλτσα ο Σίσυφος, ο γιός που έβγαλε έμεινε κι αυτός στην ιστορία: Οδυσσέας με τ’ όνομα, πάει να πει Μισητός, αφού έτσι τον ερμήνευσε στα ελληνικά, «οδυσσόμενος», ο Όμηρος πάλι, που τον έκανε μνημείο της ιστορίας. Αυτά που ξέρετε ότι ο Λαέρτης είναι πατέρας του Οδυσσέα είναι μούφα, όταν την πήρε την Αντίκλεια ήτανε ήδη γκαστρωμένη, να η κοιλιά της, οχτώ μηνών ήτανε ήδη.

Κι ήτανε ακόμη ο Σίσυφος, παππούς του Βελλερεφόντη, αυτουνού που καβάλησε τον Πήγασο να δει κατάματα στα δώματά τους ή και αφ’ υψηλού, αυτός, τους θεούς, και πάει, γκρεμοτσακίστηκε, που νομίζετε, στην «πεδιάδα του περιπλανώμενου». Και χάθηκε, έσβησε, φτωχός και καταφρονεμένος, παντέρημος, για λύπηση τουλάχιστον αυτός που κάποτε δεν άφηνε θηλυκό να μη ξεσηκωθεί στη θωριά του, αυτός ο άφοβος, και ικανός κάποτε, που μέχρι την Χίμαιρα είχε καμακώσει.

Τον βλέπω λοιπόν πολύ … περιπλανώμενο τον κ. Βαρουφάκη, Οδυσσέας ή Βελλερεφόντης θα σας γελάσω, και να προσέχει τις μυθολογικές αναφορές αν δεν είναι έτοιμος για τις συνέπειες της υπεροψίας.

Κι αυτά, για να μην ξεχνιώμαστε, ισχύουνε για όλους μας. Ρωτήστε και τον Σίσυφο.

Άρθρο στο alterthess.gr.