Του Γιώργου Σταματόπουλου

Αυτό που συμβαίνει (ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα) δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει. Αδράνεια – αδιαφορία – αφασία. Σαν να έκλεισε ο κύκλος της πολιτικής προσπάθειας, λες και η Αριστερά τελείωσε με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν είναι δυνατόν. Αυτή είναι η αλήθεια που άξιζε στην ελληνική κοινωνία; Η «συνθηκολογημένη»; Η ήττα κάνει πιο σοφούς τους ανθρώπους, διότι πλέον ξέρουν τι σημαίνει δύναμη και τι διπλωματία. Η κοινωνία αντιλαμβάνεται εκείνα που τη συνέχουν και όχι όσα τη διασπάνε ή τη διαλύουν. Αρα;

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Μια μικρή ανακωχή· ο καθείς και τα μπάνια του, όχι, όμως, ο καθείς και το σωσίβιό του – ναυαγοσώστες δεν υπάρχουν. Μετά και τη βίαιη επικράτηση-επιβολή του αριστερού μνημονίου (τι αντιφατικός όρος αλλά και πόσο αναίμακτα αποδεκτός· τι σου είναι αυτή η επινοητικότητα της πολιτικής) πάμε χαρούμενοι να ορθοποδήσουμε. Οντως είναι μες στην καλή χαρά οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανάθεμα αν έχουν συνειδητοποιήσει σε τι κατρακύλα οδηγείται η αγλαΐζουσα χώρα μας.

Χώρα μεσογειακή, τουριστική, αρχαιολογική, ιστορική· με τις ελιές της και τις σταφίδες της τάχα, με τα εσπεριδοειδή και τα δημητριακά της, τα φρούτα της, τα ψάρια της και όλα του κόσμου τα καλούδια. Και ποιος θα τα καλλιεργήσει, ποιος θα τα αξιοποιήσει, ποιος θα τα αναπτύξει όλα αυτά τα θαυμαστά;

Παρδαλή χώρα. Τρεις κι ο κούκος είμαστε. Και οι τρεις όμως και ο κούκος σε πέντε πόλεις κατοικούμε. Ερημη κι εγκαταλελειμμένη η περιφέρεια, ούτε και ξέρουμε ποιοι κατοικούν πάνω από τη Θεσσαλονίκη, άντε ώς την Καβάλα. Δυτική Μακεδονία; Νησιά; Μόνο η τουριστική μας ιδιότητα ενδιαφέρεται για τους κατοίκους της.

Μας καλούν να διαχειριστούμε τη φτώχεια μας (όμως η φτώχεια θέλει καλοπέραση…), να ριχτούμε στη δουλειά, να ανακαλύψουμε τους κλέφτες, να εισαγάγουμε την ηθική στην πολιτική, να επανιδρύσουμε το κράτος… εμείς οι φτωχοί και τσαλακωμένοι. Τι να πεις; Πώς να εξαλείψουμε τη δίψα για εκδίκηση, τον φθόνο και τη χολή, τις ακόλαστες επιθυμίες του όχλου και των ηγεσιών; Πώς από τη μια μέρα στην άλλη θα γίνουμε άνθρωποι; Αγελάδες που μηρυκάζουν και λιάζονται οι πλείστοι, πώς να μάθουμε να μην αποφεύγουμε τις βαριές, αλλά τόσο απαραίτητες για ένα δημοκρατικό, ελάχιστα έστω, πολίτευμα σκέψεις;

Σαν μια αιωνιότητα φαντάζουν οι μέρες, αλλά: η αιωνιότητα είναι ανυπόφορη, ειδικά προς το τέλος της… Γι’ αυτό σαν τον Ζαρατούστρα (τι φορτίο, Θεέ μου) πρέπει να τρέξουμε μόνοι μας για να ξαναφωτιστούν όλα γύρω μας, γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε όρθιοι και χαρούμενοι στα πόδια μας. Στο τέλος θα χορέψουμε όλοι μαζί να γιορτάσουμε την καταιγίδα που ξεπρόβαλε ήδη στο ξέφωτο του χρόνου μας. Τι τραβάμε οι έρμοι, ενώ οι πολλοί συνεχίζουν σαν να μη συνέβη κάτι συγκλονιστικό, αλλά κάτι διαχειρίσιμο μάλλον.

Κάποτε ευθυμούσες όταν έβλεπες έναν απελπισμένο γιατί θεωρούσες πως μπορούσες να τον βοηθήσεις. Πάει κι η ευθυμία, πάνε κι οι δυνατότητες· γίναμε πολλοί, πάρα πολλοί οι απελπισμένοι. Οι τηλεαστέρες βέβαια βαράνε το ίδιο βιολί, χωρίς ντροπή, χωρίς σιωπή, χωρίς να κοκκινίσουν, έστω για μια στιγμή, για την τόση λάμψη τους· αυτό έλειπε, να κρατούσαν ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμένους. Σε ψυχιατρείο κατέληξε ο μείζων ποιητής Ρώμος Φιλύρας· τουλάχιστον ελεύθερος. Ποιος θα μπορούσε να ταπεινωθεί με τόση περηφάνια;

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ