Της Μαρίας Χρυσάνθου

Τώρα που θα σχεδιάζεις τις καλοκαιρινές διακοπές σου… σκέψου και εμένα…

 Εγώ δεν μπήκα σε καράβι ή φέρι για κρουαζιέρα…

Σε μια βάρκα σάπια και επικίνδυνη μπήκα. Όχι για να ταξιδέψω, μα για να δραπετεύσω…

Ούτε που ονειρεύτηκα ποτέ διακοπές… Δεν είχα την πολυτέλεια των διακοπών… Δεν είχα καν την πολυτέλεια της ζωής…

Στις παραλίες της Μεσογείου δεν ξάπλωσα για να απολαύσω τον ήλιο. Και στα νερά της δεν κολύμπησα γιατί δεν ήξερα να κολυμπώ. Για μένα τα νερά της δεν ήταν κρυστάλλινα και ονειρεμένα. Ήταν βαθειά και κρύα και τρομακτικά.

Δεν με δρόσισαν. Με έπνιξαν.

Δεν έκτισα με τα κουβαδάκια και τα φτυαράκια μου κάστρα στην άμμο… Μόνο μικρά όνειρα έκτιζα στην άμμο και ήθελα να μπω στο κάστρο σου για να σωθώ. Δεν πρόλαβα…

Γι αυτό μην κυνηγάς μόνο τους λαθρέμπορους που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη μου να ζήσω… Κυνήγησε αυτούς που μου στέρησαν την ελπίδα να ζήσω στον τόπο μου. Κυνήγησε αυτούς που κατάντησαν μοναδική μου σανίδα σωτηρίας τους λαθρέμπορους. Μην καταστρέφεις μόνο τα «πλοία» τους… κατάστρεψε τον πόλεμο, την ανέχεια και την απελπισία που με οδηγούν σε αυτά.

Γιατί δεν ήθελα να αφήσω τον τόπο μου… εκείνος μ’ έδιωξε. Και ήταν αυτός ο τόπος που κάποτε έκτισε τις αυτοκρατορίες σου… Ίσως να κτίζει ακόμα και τις δημοκρατίες σου.

Γι’ αυτό μην κλείνεις τα σύνορα σου… Θυμήσου πως κάποτε πέρασες τα δικά μου σύνορα με τη βία και απρόσκλητα. Και αφού κάθισες χρόνια και πλούτισες στον τόπο μου με ανάγκασες να ζητιανεύω την ελεημοσύνη σου.

Μην παίρνεις μόνο τα δικά μου δακτυλικά αποτυπώματα αν επιζήσω… Πάρε και τα δακτυλικά αποτυπώματα εκείνων που με έσπρωξαν στη θάλασσα. Ίσως τότε αντιληφθείς πως στην πλάτη μου βρίσκονται και τα δικά σου…