Της Θεοδοσίας Σβολάκη

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθέατρου και Παντομίμας Κιλκίς άνοιξε την αυλαία του το 1999, υλοποιώντας τα όνειρα και τις προσδοκίες ανθρώπων που αγαπούσαν τα παιδιά, τον τόπο τους και ήθελαν την προβολή του Κιλκίς όχι μόνο πανελλαδικά αλλά και παγκόσμια.

Πίστεψαν σ’ αυτό, ο τότε δήμαρχος Κιλκίς Δημήτρης Τερζίδης, ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού Χρήστος Σπίγκος, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Χουάνχο Κοράλες, φορείς της πόλης, η Πολιτιστική Εταιρία Εκπαιδευτικών Ν. Κιλκίς και  κυρίως τα παιδιά.

Επί 17 ολόκληρα χρόνια το φεστιβάλ προσέφερε υπέροχες παραστάσεις σε θέατρα, στους δρόμους, στις πλατείες, στα σχολεία.

Η χαρά ξεχείλιζε στους δρόμους, η πόλη  γέμιζε χρώματα και μουσικές, γλώσσες από όλο τον κόσμο, τιτιβίσματα ενθουσιασμένων παιδιών, αλλά και μεγάλων.   Η μικρή άγνωστη κι άχρωμη πόλη του Κιλκίς έγινε γνωστή όχι μόνο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, αλλά κι από την Κίνα ως το Καζακστάν, από την Αυστραλία ως την Αλάσκα, από την Αργεντινή ως την Κορέα.

Ξεπέρασε σε επισκεψιμότητα όλα τα φεστιβάλ των Βαλκανίων, έκανε να ζηλέψουν πολλές ελληνικές πόλεις, παρότρυνε τους νέους κουκλοπαίκτες απ’ όλη την Ελλάδα να συμμετάσχουν στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ, συγκίνησε ανθρώπους όλων των ηλικιών, χάρισε στην πόλη μια απρόσμενη τουριστική κίνηση και μια καλλιτεχνική διάσταση που της έλειπε, μια ενεργοποίηση τοπικών φορέων για συμμετοχή στα δρώμενα και μια ικανοποίηση ότι το Κιλκίς μπορεί να είναι μπροστά σε κάποιες μορφές τέχνης πρωτόγνωρες στη Βόρεια Ελλάδα.

Και τώρα; Τώρα που δεν υπάρχει το ΕΣΠΑ, τι;  Το φεστιβάλ τελειώνει; Σταματάει; Κλείνει την αυλαία του;  Ποιός θα ζυγίζει τα αρνητικά από το τέλος μιας τόσο μακρόχρονης επιτυχίας; Με τί χέρι και με τί καρδιά να κλείσει κανείς την αυλαία οριστικά σε μια τόσο πετυχημένη…. παράσταση 17 χρόνων;

Μήπως πρέπει οι ιθύνοντες να το σκεφθούν πολύ καλά, πριν γράψουν τη λέξη τέλος, να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση. Ας εξετάσουν, με ευνοϊκή διάθεση, την πρόταση που έγινε ήδη από τον δημοσιογράφο Π. Φλωρίδη, «να γίνει διετές το φεστιβάλ, έστω και μόνο ελληνικής εμβέλειας». Γιατί σύμφωνα με τα γραφόμενα του δημοσιογράφου Γ. Περπερίδη, για το ίδιο θέμα, «σε μια εποχή που κυριαρχεί το γκρίζο, οι ιθύνοντες οφείλουν να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μη χαθεί ότι χαρούμενο μας έχει απομείνει».

Ας μην αφήσουν να πέσει η οριστική αυλαία του κουκλοθέατρου, ας μην αφήσουν να σβήσουν για πάντα τα τελευταία χειροκροτήματα, ας κρατήσουν ζωντανό το όνειρο και το παραμύθι.