Του Τάσου Παππά

1958: Η κοινοβουλευτική έκφραση της ηττημένης στα πεδία μαχών του εμφυλίου Αριστεράς (ΕΔΑ) αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση. Πανικός στο σύστημα. Οι «κατσαπλιάδες ΕΑΜοβούλγαροι», με κοστούμια αυτή τη φορά, απειλούν τα ιερά και τα όσια του έθνους. Οι μηχανισμοί εξουσίας (ντόπιοι και ξένοι) ανασκουμπώνονται, υποχρεώνουν τους κομματάρχες του κατακερματισμένου Κέντρου να ενωθούν υπό την ηγεσία του Γεώργιου Παπανδρέου και -για να είναι 100% σίγουροι ότι δεν θα προκύψει κάποιο ατύχημα στις κάλπες- οργανώνουν ένα όργιο βίας και νοθείας στις εκλογές του 1961. Ο κίνδυνος απομακρύνεται. Ανοίγει όμως ο ασκός του Αιόλου, αφού θύμα της νοθείας ήταν και η Ενωση Κέντρου.

1965-1967: Το αίτημα για δημοκρατική αλλαγή αποκτά παλλαϊκό χαρακτήρα. Ενα κίνημα ριζοσπαστισμού αναπτύσσεται ραγδαία με αιτήματα που δεν χωράνε στην ατζέντα του φιλελευθερισμού. Οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους και αναγκάζουν τις ηγεσίες να προχωρήσουν με βαριά καρδιά σε σύγκρουση με τους πυλώνες του καθεστώτος (παλάτι, πρεσβεία των ΗΠΑ, παρακράτος). Η κατάσταση μοιάζει ανεξέλεγκτη. Η δίδυμη απάντηση του συστήματος είναι η αποστασία και το πραξικόπημα. Η ανάπηρη μετεμφυλιακή κοινοβουλευτική δημοκρατία μπαίνει στον γύψο για εφτά χρόνια.

1981: Παρά την κινδυνολογία και τη λυσσαλέα αντίδραση της Δεξιάς και των Αμερικανών, που παίρνουν τοις μετρητοίς όσα λέει από τα μπαλκόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου και όσα υπάρχουν στο πρόγραμμα και τις διακηρύξεις του κόμματος, το ΠΑΣΟΚ θριαμβεύει. Αυτό που ήταν αδιανόητο μέχρι τότε, δηλαδή η ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, γίνεται πράξη. Επί της ουσίας, αυτή είναι η κορυφαία στιγμή του πρώτου κύκλου της μεταπολίτευσης. Το κόμμα, όμως, που υποσχέθηκε ρήξεις και ανατροπές και ο ηγέτης που αγαπήθηκε παράφορα από τον μισό ελληνικό πληθυσμό, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων διαψεύδοντας τις μεγάλες προσδοκίες.

2012: Για δεύτερη φορά μετά τη λήξη του εμφυλίου η ριζοσπαστική Αριστερά γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. Στην αρχή το σύστημα δεν ανησυχεί, παρά το γεγονός ότι η επιρροή των κομμάτων του παραδοσιακού δικομματισμού μειώνεται θεαματικά. Πιστεύει ότι πρόκειται για παροδικό φαινόμενο που θα ξεφουσκώσει κάτω από το βάρος των πιέσεων που θα ασκηθούν από τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης, την αποτελεσματικότητα των τρομοκρατικών διλημμάτων που θα τεθούν σε κυκλοφορία την κρίσιμη στιγμή και τις προσπάθειες ανασυγκρότησης του παραπαίοντος δικομματισμού που εκτιμούν ότι θα φέρουν αποτέλεσμα. Η επιλογή όμως της ηγεσίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς να συνδεθεί με τα μαχητικά κινήματα που γεννιούνται ως απάντηση στις σκληρές μνημονιακές πολιτικές, η προβολή με εμφατικό τρόπο του συνθήματος «ήρθε η ώρα της Αριστεράς να κυβερνήσει», σε συνδυασμό με τα καταστροφικά αποτελέσματα των «πολιτικών σωτηρίας» και την αποτυχία της Κεντροαριστεράς να μεταμφιεστεί, οδηγούν στη νίκη των ευρωεκλογών δύο χρόνια αργότερα. Το «πρώτη φορά Αριστερά» δεν είναι ένα απλό προεκλογικό σύνθημα. Εισβάλλει δυναμικά στο προσκήνιο και ζητά δικαίωση.

Γενάρης του 2015: Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη μάχη κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης φοβούνται ότι η επικράτησή του μπορεί να λειτουργήσει ως μεταδοτικό παράδειγμα που θα επηρεάσει τους συσχετισμούς σε όλη την Ευρώπη. Και γι” αυτό στην πρώτη φάση προσπαθούν με την κινδυνολογία να φοβίσουν τους Ελληνες. Η τακτική αυτή έχει τα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα και στη συνέχεια αναδιπλώνονται. Η ακροδεξιά ηγεσία της Ν.Δ. επιχειρεί με άγαρμπο τρόπο και με ρητορική που παραπέμπει στη δεκαετία του ’50 να τρομάξει τους νοικοκυραίους. Τα μεγάλα μιντιακά δίκτυα στηρίζουν την εκστρατεία φόβου των κομμάτων του συναινετικού δικομματισμού, αν και τις τελευταίες μέρες μερικά εξ αυτών κάνουν τη θεαματική κωλοτούμπα ακολουθώντας τη συμβουλή του πατριάρχη του αστισμού Μποδοσάκη, ο οποίος έλεγε στους ομοτράπεζούς του: «Με το ντοβλέτι μπρε, πάντα με το ντοβλέτι». Στις 25 Γενάρη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει μια μεγάλη, καθαρή και αποστομωτική νίκη. Από τις 26 και μετά έχει το ιστορικό καθήκον να αποδείξει ότι οι ήττες δεν είναι το φυσικό περιβάλλον της Αριστεράς.

Άρθρο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ