Πυρ κατά ριπάς…………από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος

Βουλή πονηρά χρηστόν ουκ έχει τέλος

Η πονηρή (ή η κακή) πρόθεση δεν οδηγεί σε καλό.

Μένανδρος.

(σ.σ. φευ, μάλλον ο συσχετισμός με την κανονική βουλή είναι αναπόφευκτος !).

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής συμπεριφοριστικής αιωνόβιας τάσης, με αδιαμφισβήτητο όπλο τακτικής-ακόμα και επιβίωσης ή ένστικτο αυτοσυντήρησης- αποτελεί η πονηριά. Η πονηριά του Οδυσσέα έδωσε τελικά την πολυπόθητη νίκη στους Έλληνες στην πολύχρονη και πολυαίμακτη μάχη τους με την Τροία. Ούτε ο ηρωισμός του Αχιλλέα και η αθάνατη (πλην πτέρνης !) φύση του, ούτε η στρατηγική μεγαλοφυΐα του Αγαμέμνονα, ούτε ακόμη ακόμη ο οίστρος του Όμηρου, που ποιητική αδεία θα μπορούσε να εφεύρει κάποιον από μηχανής θεό.

Αργότερα, η ευρηματική ικανότητα των Βυζαντινών και η αξεπέραστη πονηριά τους στον διπλωματικό τομέα, κατάφερε να «τραβήξει» χίλια χρόνια μια αυτοκρατορία η οποία πολλές φορές παρέπαιε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Χωρίς βέβαια να υποτιμούνται και να παραγνωρίζονται όλα τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία της συγκινητικής πορείας στο διάβα των αιώνων της γλυκοτραγουδισμένης ρωμέικης κυριαρχίας.

Στα νεότερα χρόνια οι Έλληνες μετανάστες αναγκάστηκαν πάμπολλες φορές να μετέλθουν κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου και έργων πονηρών, ώστε να επιτύχουν το στόχο τους, ο οποίος ξεθώριαζε και από την ελλιπή χρήση της γλώσσας. Έτσι ανευρέθηκαν μυριάδες τρόποι για να οικειοποιηθούν επιδομάτων, να φοροδιαφύγουν εντέχνως, να ξεγλιστρήσουν ποικιλοτρόπως από δύσκολες καταστάσεις, να κάνουν γενικά το άσπρο μαύρο, κάτι το οποίο αποτέλεσε για τους κουτόφραγκους πεδίο ακαδημαϊκής ενασχόλησης δεκαετιών.

Τελικά όμως μας κατάλαβαν και ανέπτυξαν πλήρη συστήματα εμπλοκής των πολιτών οι οποίοι με οιονδήποτε τρόπο επιχειρούσαν να ξεγελάσουν τον κρατικό (και όχι μόνο) μηχανισμό. Μετέτρεψαν τα πρωτόγνωρα γι αυτούς δεδομένα σε υπόβαθρο θωράκισης του δημόσιου πλούτου τους. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν «αθώες περιστερές», αλλά τον συγκεκριμένο εφευρετικό και ανώδυνο τρόπο διεκδίκησης προνομίων δεν τον είχαν κατά νου.

Αναμφισβήτητα έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Οι δανειστές μας αναρωτιούνται, πώς είναι δυνατόν να υπέμειναν τόσους μήνες την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση χωρίς στόχο, συγκεκριμένους αριθμούς, πρόγραμμα. Ο ηρωισμός της μη πληρωμής των δόσεων προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αν και συνεπές με τους κανόνες τους, φαίνεται να οδήγησε σε πρωτοφανή σκληρή στάση της Λαγκάρντ, η οποία εξεμάνη από την «θρασύτητα» των υποτιθέμενων ευεργετούντων. Έτσι, τορπιλίζουν τις συναντήσεις, θέτουν αυστηρότερες απαιτήσεις, αποχωρούν μη δεχόμενοι συζήτηση και διαπραγμάτευση και οδηγούν στο αδιέξοδο την ελληνική πλευρά.

Η πεντάμηνη ολιγωρία προκάλεσε τεράστια δεινά στην οικονομία και κατ’ επέκταση στους δύσθυμους πολίτες της άμοιρης τούτης χώρας. Τώρα φτάσαμε στο σημείο όπου ή θα έχουμε ένα πολύ χειρότερο από τα προηγούμενα νέο μνημόνιο (με δεδομένη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και την κόπωση της κοινωνίας) ή ρήξη με ότι αυτό συνεπάγεται. Χάθηκε το πλεονέκτημα της μετεκλογικής ευφορίας και η αιφνιδιαστική «πρώτη φορά αριστερά» που , αν δεν συνεπήρε, τουλάχιστον φρέναρε κάπως τους συνδιαλεγόμενούς μας.

Μνημείο πονηριάς, αξεπέραστο, το όνειρο της “δούλας” τους Μαριγώς, όπως το έχει καταγράψει ο Γ. Τσαρούχης. Μαριγώ: “Είδα την Αγία Κυριακή και ήταν καταματωμένη με πληγές και τη ρώτησα, πώς είσαι έτσι σ’ αυτό το χάλι Αγία Κυριακή; κι αυτή μου απάντησε: Όταν σας βάζουν τα αφεντικά σας να ράβετε Κυριακή, το πετσί μου τρυπιέται, όταν σιδερώνετε Κυριακάτικα, το κρέας μου καίγεται και πονάω, όταν σκουπίζετε, ξεμερδιέται η σάρκα μου. Γι’ αυτό δεν πρέπει να δουλεύουμε την Κυριακή…”

Χωρίς δουλειά και την Κυριακή, το κάρο δεν βγαίνει από τη λάσπη.